Welcome to the Ballroom

Mangaka: Tomo Takeuchi
Uitgever: Noeve
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 11
Score:

9 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Over álles bestaat er een manga. Dat is iets wat ik al snel ontdekte toen ik in mijn jeugd de wondere wereld van de Japanse strip indook. In ‘Welcome to the Ballroom’ waagt mangaka Tomo Takeuchi zich aan ‘ballroom dancing’, de wereld van de klassieke dans. Eerlijk? Niet meteen mijn ding. Maar het zou niet de eerste manga zijn die me volledig meesleept in een onderwerp dat me niet ligt…

Tatara Fujita worstelt met zichzelf. Net als veel andere tieners weet de jongen niet goed wat aanvangen met zijn leven. De enige sociale contacten die hij heeft op school zijn die met pestkoppen die hem geld aftroggelen. Iets waarin hij uitblinkt heeft hij niet, een doel in het leven evenmin. Nochtans staat hij voor een belangrijk jaar qua studiekeuze…

Wanneer Tatara in een donker steegje nog maar eens ontdaan wordt van zijn zakgeld, passeert er een stoere motorrijder die hem ‘redt’. De motorrijder blijkt Kaname Sengoku te zijn en die sleurt hem mee naar een dansclub. De dansclub is immers dringend op zoek naar nieuwe leden. Zal Tatara hun clubkas spijzen door toe te treden tot de club?

Sengoku blijkt niet zomaar een danser te zijn. Achter de stoere motorrijder schuilt een knappe, professionele danser die op wereldniveau meestrijdt met de allerbesten. Nog nooit heeft Sengoku een leerling onder zijn arm genomen, maar blijkbaar is er iets aan Tatara dat hem intrigeert. En Tatara? Die ontdekt met dans iets waarin hij zich volledig kan smijten. Al heeft hij het niet onder de markt met zijn tengere bouw en zijn achterstand op leeftijdsgenoten die al van kleins af aan de sport beoefenen…

Want laat ons daarover snel duidelijkheid scheppen: dans is een sport die fysiek en mentaal het uiterste van je vergt. Dat zal Tatara al snel aan den lijve ondervinden…

Tatara zal de club in eerste instantie vervoegen omdat een knappe leerlinge van zijn school er ook danst en hij haar niet alleen knap vindt, maar ook geboeid is door haar gedrevenheid. En net die gedrevenheid zal Tatara ook in zichzelf ontdekken… Eindelijk heeft de jongen een doel in het leven gevonden…

Maar biedt klassieke dans wel een toekomstperspectief? Veel leeftijdsgenoten haken immers af omdat het niet echt ‘cool’ is en omdat er weinig perspectief is om er later je geld mee te verdienen. Naast het typische shonen-aspect waarin we Tatara’s training, wedstrijden en evolutie als danser volgen, komt immers ook het dagelijkse leven van de jongen aan bod.

Hoe gaan zijn klasgenoten om met de nieuwe hobby van Tatara? Leert Tatara dankzij het dansen wat meer voor zichzelf op te komen? En hoe vertelt Tatara die opgroeit in een niet-welgesteld eenoudergezin dat hij een carrièrepad heeft gekozen dat veel geld kost en weinig toekomstperspectief biedt?

Welcome to the Ballroom, oftewel ‘Ballroom he Yôkoso’ is er toch maar mooi in geslaagd mij volledig mee te sleuren in een wereld waar ik helemaal geen voeling mee heb. Sowieso ben ik wel iemand die gevoelig is aan de typische sportshonen, maar dat deze Kodansha-titel toch net dat tikkeltje volwassener is, is mooi meegenomen. Ja, wij zijn fan!