Wandelaar (De)

Mangaka: Jiro Taniguchi / Masayuki Kusumi
Uitgever: Casterman
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

8 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

In het najaar van 2007 vertaalde Casterman eindelijk eens werk van Jiro Taniguchi naar het Nederlands. ‘De Magische Berg’ was specifiek voor de westerse markt geschreven en werd zelfs volledig ingekleurd. Ook al was het een leuk one-shot, het haalde niet het niveau van Taniguchi’s toppers.

We zijn nu een jaar later en Casterman waagt zich opnieuw aan een Nederlandse vertaling van werk van Jiro Taniguchi. ‘De Wandelaar’ is niet meer ingekleurd maar wordt wel weer uitgebracht in traditioneel stripformaat met harde kaft. Een keuze om in de eerste plaats de franco-belge liefhebber te overtuigen…

‘De Wandelaar’ begint wanneer het hoofdpersonage vaststelt dat z’n fiets werd gestolen. Hij moet te voet naar huis en stelt vast dat een fikse wandeling hem wel ligt. Even zijn drukke job vergeten en zien waar z’n benen hem naartoe gidsen. Acht hoofdstukken lang zal hij via een wandeling ontdekken dat het verleden van Japan alsmaar meer verdrukt wordt door de moderne tijd, maar dat je er toch nog flarden van terugvindt – als je maar goed genoeg zoekt.

Het is duidelijk dat ‘De Wandelaar’ erg veel weg heeft van die andere Taniguchi manga, namelijk ‘L’homme qui marche’. Waar deze laatste een stomme strip is zonder tekst, krijgen we bij De Wandelaar steeds weer de commentaar te lezen van het hoofdpersonage. Niet dat dit storend werkt, maar je mist wel een beetje de magie van die tekstloze pagina’s die enkel sfeer uitademen.

Scenarist Masayuki Kusumi weet de lezer wel te prikkelen door telkens weer leuke verhaaltjes te bedenken die de juiste sfeer oproepen, maar onze voorkeur gaat toch uit naar L’homme qui marche.

En daarmee komen we tot de spijtige conclusie dat ondanks de sterkte van dit one-shot, het weer niet ten volle het talent van Taniguchi toont. We missen hier nog steeds zijn kleppers die Casterman wel reeds in het Frans uitbracht (Quartier Lointain, Journal de mon père,…). Als je dan weet dat er nauwelijks vertaalwerk is aan een titel als L’homme qui marche is het spijtig dat er niet daarvoor werd gekozen.

Toch zijn we blij dat we überhaupt iets van Taniguchi te lezen krijgen in onze moedertaal. Deze recensie mag dan wel niet euforisch zijn over ‘De Wandelaar’, het blijft beter dan wat ons doorsnee wordt voorgeschoteld. Het statische van Taniguchi’s tekenstijl past nog steeds perfect bij deze ietwat melancholische onthaastingsstrip en als je niet bekend bent met ander werk van Taniguchi maak je misschien ook niet de vergelijking met z’n (nog) betere werk.

We kunnen enkel hopen dat zowel ‘De Magische Berg’ als ‘De Wandelaar’ goed verkopen, zodat Casterman volgend najaar – of waarom niet vroeger – eens een echte Taniguchi klepper naar ons toe brengt.