Terre de rêves

Mangaka: Jiro Taniguchi
Uitgever: Casterman
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

8.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

In ‘Terre de rêves’ gebruikt Taniguchi weer zijn beproefde formule van verhaaltjes uit het leven gegrepen, gepigmenteerd met wat autobiografische elementen. Het gaat om een bundel kortverhalen dus je kan het werk vergelijken met ‘Orme du Caucase’ waar Taniguchi wel met een scenarist werkte.

‘Avoir un chien’ is het eerste van vijf verhalen en is het verhaal dat het meest verankerd ligt in het leven van de mangaka. In zijn nawoord beschrijft Taniguchi hoe zijn hond stierf enkele maanden voor het tekenen van dit verhaal. Onmiddellijk wist hij dat hij dit gebeuren – met alle gevoelens die hierbij gepaard gingen – wou neerschrijven. Gelukkig voor hem – en voor ons – vond hij hiervoor snel een uitgever. We volgen een getrouwd koppel dat al 14 jaar gelukkig samenleeft met hun trouwe viervoeter. Het beestje is stokoud voor een hond en begint langzaamaan af te takelen. Zijn drang om in leven te blijven overtreft echter alle verwachtingen.

In de drie hierop volgende verhalen volgen we hetzelfde gezin. Ze hebben hun hond verloren en treuren nog steeds wanneer een kennis hen voorstelt een poes in huis te nemen. Eerst staat vooral de man weigerachtig tegenover dit voorstel maar al snel draait hij bij. Boro – zo zullen ze de slome kat noemen – zal al snel een even grote plaats in hun hart opeisen door zijn gemoedelijke instelling.

De drie verhaaltjes lopen eigenlijk mooi in elkaar over. Je beschouwt hen dan ook al snel als een geheel. In het eerste Boro-verhaal zal de poes zich aanpassen aan haar nieuwe thuis. Eerst is ze nog wat schuw maar door de liefde die haar nieuwe baasjes haar geven opent ze al snel haar hart voor hen. Haar oude baasje heeft haar echter niet zomaar achtergelaten. Blijkbaar is Boro zwanger.

De poes bevalt en in het tweede Boro-verhaal moet het gezinnetje afscheid nemen van de snoezelige kleintjes. Eenmaal de poesjes groot zijn zou het immers allemaal te druk worden. Maar afscheid nemen van die pluizige kleintjes valt hen niet zo gemakkelijk…

In het derde en laatste Boro-verhaal krijgt het gezin bezoek van hun weggelopen nichtje. De moeder van het twaalfjarige meisje staat op het punt te hertrouwen en daar is de snelgroeiende puber niet zo blij mee. De tijd die ze spendeert met nonkel en tante zal haar de ogen openen.

Het laatste verhaal in deze bundel gaat over een alpinist. Zijn vrouw is zwanger en hij besluit te kappen met zijn geliefkoosde sport. Tijdens zijn laatste beklimming gebeurt er echter een dodelijk ongeval. Dit verhaal is duidelijk een goede test geweest om te kijken of Taniguchi een uitdaging als ‘Sommet des Dieux’ aankon.

‘Terre de rêves’ is weer een intimistisch one-shot van Taniguchi dat de lezer bij de keel grijpt. Niet alle verhalen zijn van hetzelfde niveau, en soms gaat het allemaal wel erg traag en is het te ‘dagdagelijks’ maar dat maakt dan terzelfder tijd ook weer de charme uit van Taniguchi’s stijl. Je vraagt je af of dit wel een verhaal waard is maar ondertussen krijg je een krop in de keel van de intensiteit van het verhaal. Dát is de kracht van Taniguchi.

‘Terre de rêves’ is verplichte kost voor de Taniguchi-fan maar wil je voor het eerst kennismaken met de meest westerse van alle mangaka’s dan begin je toch best bij één van zijn andere werken, bijvoorbeeld ‘Quartier Lointain’ of ‘Journal de mon père’.