ShinChan

Mangaka: Yoshito Usui
Uitgever: J'ai Lu
Volumes Frans: 4
Volumes Japans: 41
Score:

7.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

J’ai Lu was de uitgeverij die grof geld verdiende aan langdurige mangareeksen die bekendheid verwierven door een anime uitgezonden tijdens de gouden jaren tachtig. Fly, City Hunter aka Nicky Larson, Captain Tsubasa aka Olive & Tom, Ken le Survivant,… allemaal anime die we nog kennen van op Club Dorothée en andere Franse jeugdprogramma’s. Stilaan droogde die bron van ‘gemakkelijk geld’ echter op en moest de uitgeverij meer risico’s nemen. Ze deden dit onder meer met het oneindig lange Jojo’s Bizarre Adventure.

Nu nemen ze weer een risico maar dan eerder een van inhoudelijke aard. De anime Shin Chan is minder bekend in Frankrijk dan bij ons, maar het is vooral het humoristische karakter van de manga dat nog niet vaak brokken heeft gemaakt in onze contreien. Valt het westen wel voor de Japanse humor?

We kennen Shin Chan natuurlijk allemaal vanop televisie. Gerrit heeft er in ons anime-gedeelte trouwens reeds een review van geschreven. Of de magie ook werkt in mangavorm, dat zal ik nu even van naderbij bekijken.

Papa, mama en shin chan vormen het al dan niet gelukkig gezinnetje Nohara. Een doodgewoon gezinnetje ware het niet dat shin chan nogal van het energieke type is. Een belhamel, een schavuit, basically een irritant bazeke.

De manga wordt gekenmerkt door dezelfde typische humor die we reeds kennen vanop televisie. Pipi-kaka humor maar ook volwassenen humor. J’ai Lu waarschuwt de lezers dan ook dat Shin Chan eerder bedoeld is voor een wat ouder publiek en niet onmiddellijk voor de jonge kinderen zoals je wel eens zou kunnen vermoeden. Schijn bedriegt!

Shin Chan ontbloot zijn billen, gebruikt lippenstift om op zijn piemel te tekenen, trekt de BH’s van zijn moeder over zijn hoofd, veegt zijn poep niet af, flirt met verkoopsters, maakt het leven van zijn directeur zuur, denkt dat mama en papa Nohara catch spelen als ze sex hebben, … Een handgreep voorbeelden van wat shin chan allemaal uitspookt. Vooral mama Nohara krijgt het zwaar te verduren en de titel “J’aime bien ma maman” van vele verhaaltjes krijgt dan ook een zwaar ironische ondertoon die tekenend is voor de reeks.

Shin Chan bestaat uit telkens weer korte gags van drie à vier pagina’s. Als je niet te vinden bent voor de erg specifieke humor dan zal je dit snel repetitief vinden. Ook al vind je je gading in de humor dan nog kan het allemaal snel in herhaling vallen. Je leest een boekje dan ook vaak niet in een ruk uit maar je leest elke avond gewoon enkele gags.

Shin Chan is een goede serie maar niet iedereen zal ervoor te vinden zijn. je moet de humor weten appreciëren én niet al te snel iets beu geraken. Dan is deze serie jouw ding. Anders kun je natuurlijk ook hier en daar eens een volume kopen, je mist toch niets van een rode draad of een vaste verhaallijn. Voor de kleine prijs van 4.5 € moet je het alvast niet laten – ook al telt een volume dan maar 120 pagina’s, het blijft zacht voor de portefeuille.