Second Summer, Never See You Again

Mangaka: Hirotaka Akagi / Motomi Minamoto
Uitgever: Doki-Doki
Volumes Frans: 2
Volumes Japans: 2
Score:

7.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Toen uitgeverij Doki-Doki besloot “Second Summer, Never See You Again” naar het Frans te vertalen, ging ik al snel overstag. De premisse van deze tweedelige shonen manga van Hirotaka Akagi (scenario) en Motomi Minamoto (tekeningen) stond me immers enorm aan. Maar hoe luidt mijn definitieve oordeel na de twee delen gelezen te hebben?

Satoshi is een jongen die wat wezenloos door het leven gaat. Enkel in zijn gitaarspel vindt hij wat troost. Tot hij het meisje Rin ontmoet. Rin is een nieuwe leerlinge op school en zal het leven van Satoshi overhoop gooien. Het meisje heeft immers één grote droom: een band stichten en optreden tijdens het schoolfestival. En Satoshi moet helpen die droom te verwezenlijken!

De manga begint wanneer de band de handen op elkaar krijgt tijdens een spetterend optreden tijdens het schoolfestival. Maar kort nadien blijkt Rin ongeneeslijk ziek te zijn. Satoshi verklaart een terminale Rin de liefde, maar Rin reageert razend op die liefdesverklaring… En dat wordt de laatste woordenwisseling die Satoshi en Rin met elkaar zullen hebben, want kort nadien sterft het meisje…

Satoshi sluit zich op in zijn kamer en weigert alle contact met zijn vroegere vrienden. Tot hij op een dag wakker wordt en oog in oog staat met… Rin. Satoshi is enkele maanden terug in de tijd gereisd en herbeleeft zijn eerste ontmoeting met Rin. En slechts één gedachte houdt de jongen bezig: opnieuw de droom van Rin verwezenlijken, maar zelf niet meer diezelfde cruciale fout maken als de eerste keer…

Als lezer ontdekken we eindelijk hoe Satoshi en Rin de groep oprichten en hoe ze naar elkaar toegroeien. Toch waakt Satoshi erover dat hij niet te nauw wordt met Rin, en daardoor zullen sommige evenementen anders verlopen dan de vorige keer…

“Second Summer, Never See You Again” is een leuke weglezer met een emotioneel kantje, maar nergens wordt het zo heftig als bij bijvoorbeeld “I want to eat your prancreas”. De ‘Emotionele Heftigheidsgraad’ blijft hier eerder beperkt en dat is zonde, als je dergelijk zwaar thema aankaart. Nergens ervaar je dezelfde betrokkenheid als in eerder vermelde manga. Zowel bij de uitdieping van de personages als bij de uiteindelijke onthulling van Rins ziekte, blijf je als lezer toch ietwat op je honger.

“Second Summer, Never See You Again” biedt aangenaam leesplezier, maar “I want to eat your pancreas” heeft de lat veel hoger gelegd in het genre.