Sasameke

Mangaka: Ryuji Gotsubo
Uitgever: Glénat
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 5
Score:

7 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Sasameke van Ryuji Gotsubo kende een moeilijke start bij Glénat. De manga werd meer dan een half jaar zowat elke maand aangekondigd en opnieuw uitgesteld. Ondertussen bleef het bij Glénat aankondigingen van de vervolgen op Sasameke regenen, met name Sasameki en Sasaneki. What’s in a name. Maar uiteindelijk haalde de reeks toch de winkelrekken. Hoera…?

Rakuichi is een waar voetbaltalent. Als jeugdige knaap maakt hij furore. Hij besluit met zijn familie naar Italië te verhuizen om het daar waar te maken in het Calcio – de Italiaanse voetbalcompetitie.

Drie jaar later moet Rakuichi echter met hangende pootjes terugkeren naar zijn geboortestreek waar iedereen weet dat hij carrière wou maken in Italië als topvoetballer. Hij beslist dan ook dat hij niets meer met het voetbalwereldje te maken wil hebben.

De schooldirecteur heeft hem echter enkel toegelaten op school om zijn voetbalploeg te versterken – Rakuichi’s schoolresultaten zijn immers ondermaats. Zijn jeugdvriendin is manager van de voetbalploeg en ook zij zal hem smeken haar nog eens te laten genieten van zijn fluwelen baltouch. Kortom, iedereen wil Rakuichi weer op het veld zien, behalve hijzelf.

Rakuichi zal bij zijn terugkeer al snel geïntrigeerd worden door de stoere Maiko, een blonde vechtmachine die tussendoor een populaire schrijfster is. Zij zal hem op onorthodoxe wijze weten te overhalen om terug te gaan voetballen.

Natuurlijk heeft de schoolploeg nog enkele andere talenten rondlopen – zonder dat de school echter gekend is voor hun sterke ploeg. Samen met Rakuichi zullen ze proberen furore te maken.

Sasameke moet een sportieve komedie voorstellen. Het heeft (spijtig genoeg) echter meer weg van I’ll dan van Slam Dunk. Het kiest meer de weg van de gevoelens en de perikelen naast het veld dan resoluut voor de sport te kiezen. Ook de humor is minder rechttoe rechtaan dan wat we van bijvoorbeeld Slam Dunk gewoon waren.

De tekenstijl is erg simplistisch gehouden en het is bij momenten moeilijk volgen wie wie is, maar dat kan ook liggen aan het feit dat er best wel wat personages worden voorgesteld in een beperkt aantal pagina’s.

Sasameke werd door sommigen omschreven als een moderne Adachi. Verwacht je echter niet aan de kwaliteit of de sublieme mix tussen gevoelens, humor en sport die we bij Adachi voorgeschoteld krijgen. Ik vergelijk het eerder met I’ll van Hiroyuki Asada waar het ook draait rond irritante personages en een humor die je zelden tot nooit doet lachen.

Net zoals bij I’ll kan ik dan ook niet zeggen dat dit een slechte manga is, wel dat deze reeks een erg beperkt publiek zal aanspreken.