Orme du Caucase (L’)

Mangaka: Jirô Taniguchi / Ryûichirô Utsumi
Uitgever: Casterman
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

9.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Casterman houdt van Taniguchi. In hun “Ecritures” collectie hebben ze enkele van zijn werken heruitgebracht (Homme qui Marche, Journal de mon Père) en ze blijven er ook nieuw werk van uitbrengen in diezelfde collectie. De laatste nieuwe aanwinst is L’Orme du Caucase dat Taniguchi tekende naar een scenario van de Japanse schrijver Ryuichiro Utsumi.

L’Orme du Caucase is een bundel van 8 kortverhalen die in 1993 verschenen in het prepublicatiemagazine Big Comic. De verhalen ademen een rustige sfeer uit die je onder meer terugvindt in L’Homme qui Marche, een one-shot zonder tekst dat eerder al werd besproken op de Heuvel. We lezen hier dus een manga waarin Taniguchi zijn persoonlijke visie in kan weergeven, ook al was hij niet verantwoordelijk voor het scenario. Deze werken passen uitstekend bij de soms wat statische tekenstijl van de mangaka.

Zoals altijd als ik een bundel kortverhalen bespreek zal ik een korte inhoud geven van enkele verhaaltjes. De rest van de verhalen moet je dan maar zelf ontdekken.

Het begint al onmiddellijk met het titelverhaal: L’Orme du Caucase. Meneer en mevrouw Harada zijn zopas verhuisd en doen een minder aangename verrassing als ze hun nieuwe huis betreden. De mooie tuin met de prachtige bomen – een beetje de reden waarom ze het huis absoluut wilden – is volledig kaal achtergebleven. Alle bomen zijn weg, buiten één, de oeroude iep. Al snel klagen de buren over de bladeren van de iep die hun dakgoot verstoppen en die elke dag weer moeten worden opgekuist. De familie Harade wordt geconfronteerd met het dilemma of ze de boom nu moeten wegdoen, of tegen de wil van hun buren ingaan… Een prachtig verhaal over hoe de mens met de natuur omgaat in onze huidige maatschappij.

In “Le Cheval de Bois” gaan de grootouders van Hiromi met hun kleinkind naar een pretpark. Het kleine meisje is echter boos en wilt op geen enkele attractie. Maar is dat het enige wat er scheelt met het kleine meisje? Een verhaal over een doodgewoon gezin.

“La petite fille à la Poupée” is het derde verhaal en handelt over een man van middelbare leeftijd die op zakenreis is. Zijn oog valt op een advertentie in de krant. Er vindt een expositie plaats van zijn dochter die hij niet meer gezien heeft sinds haar babyjaren. Hij treuzelt maar besluit toch de expositie te bezoeken. Een mooi schilderij wacht hem op.

Het is onmogelijk hier de sfeer te recreëren die schuilgaat achter de verhalen van Taniguchi. Je wordt er ingezogen en je blijft na het lezen van deze manga verweesd achter. Zelden word je zo aangegrepen door op het eerste zicht simpele verhalen. Het blijft immers allemaal eenvoudig, nergens een ingewikkelde plot of een langdurige uitleg.

Taniguchi slaagt er telkens weer in de lezer bij de keel te grijpen. Het is allemaal zo levensecht, zo emotioneel. En toch wordt het nergens belerend of zeemzoeterig. Alweer een must-have manga van Taniguchi.