Mother Parasite

Mangaka: Hirohisa Sato
Uitgever: Mangetsu
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 10
Score:

6.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

‘Mother Parasite’ van Hirohisa Sato is één van die seinen manga die enkel ontsproten kan zijn uit de geest van een Japanse mangaka. Als we zeggen dat het werk het sfeertje heeft van een doorsnee Shuzo Oshimi-manga dan weet je al welke richting dit uitgaat. Maar is het ook even sterk als het werk van de mangaka die ons titels als Fleurs du mal, Liens du sang en Kusakabe bracht?

Ryota werd op jonge leeftijd geadopteerd door zijn moeder Sanae. Sanae lijkt obsessief bezig te zijn haar zoon het zo gerieflijk mogelijk te maken. Soms lijkt het wel of ze bang is voor haar zoon. Zou Ryota haar durven verlaten voor ‘een betere’ moeder?

Wanneer Ryota naar het middelbaar gaat ontmoet hij Kaoru die gepest wordt omdat zijn moeder hem nog steeds als een klein kind behandelt. Maar Ryota ziet het anders: is het niet de taak van élke moeder om zoveel te houden van haar kind als de moeder van zijn klasgenootje doet? Ryota ziet de mogelijkheid om zich als steun en toeverlaat van Kaoru in het huishouden van zijn klasgenoot te wringen. Ryota bespeelt de ‘voorbeeldige’ moeder van Kaoru alsof ze zelf nog een kind was… Maar hoe loopt dit af…?

Zijn eigen moeder waarschuwt Ryota dat de moeder van Kaoru eerder al in aanvaring kwam met leerkrachten en andere ouders omdat ze zich zo beschermend opstelt ten opzichte van haar zoon. Maar meteen beticht Ryota zijn moeder van jaloezie waardoor ze opnieuw in haar schulp kruipt. Zal Ryota zijn moeder omruilen voor deze ‘betere versie’? Zal hij daarvoor zijn ‘beste vriend’ moeten opofferen? En wat dan met zijn eigen adoptiemoeder die hem een thuis gaf? Zal hij haar écht verlaten omdat ze die ene keer een visgraat uit zijn maaltijd vergat te halen?

En zo leest ‘Mother Parasite’ als een psychologische thriller die heel fel het perverse kantje opzoekt. Ryota krijgt nog graag de borst en wil terugkeren naar de tijd waarin hij in zijn moeders baarmoeder zat en haar volledige liefde en aandacht kreeg. Maar hoe ver kan je dit Oedipus complex doortrekken?

Mangaka Hirohisa Sato bewandelt hier een dunne lijn tussen pervers en psychologisch interessant. De vergelijking met Shuzo Oshimi is nooit ver, alleen lijkt Sato wel iets meer aan de foute zijde van die dunne lijn te belanden, waardoor de manga heel wat lezers een walgelijke nasmaak zal geven.