Moi, Tarô Misaki

Mangaka: Yoichi Takahashi
Uitgever: J'ai Lu
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

7 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Yoichi Takahashi is de bij J’ai Lu erg geliefde mangaka van de Captain Tsubasa reeksen. De man heeft ook enkele one-shots op zijn naam staan en J’ai Lu had het commercieel interessante idee om die ook te publiceren. In deze review bespreken we “Moi, Tarô Misaki”.

De fans van Captain Tsubasa kennen Tarô Misaki natuurlijk als de helft van het magistrale duo dat hij vormde met Tsubasa. Samen speelden ze alles en iedereen op een hoopje. Ze waren zo goed dat er meestal wel één van de twee lichtjes geblesseerd was om de tegenpartij toch nog maar een kans op de overwinning te gunnen.

In dit kort verhaal van een luttele 50 pagina’s draait het echter niet allemaal rond voetbal. Zoals we weten uit de andere reeksen is de vader van Misaki een schilder en reist hij Japan en de wereld rond op zoek naar nieuwe landschappen om op doek vast te leggen. Vermits hij zijn zoon alleen opvoedt moet deze altijd mee rondreizen waardoor zijn voetbaltalent stagneert. Zich telkens weer aanpassen en vaak op zijn eentje moeten spelen beknot zijn talent.

Over zijn moeder komen we in de langdurige Tsubasa series niet veel te weten en het is nou net dat thema dat hier wordt aangekaart. Misaki’s vader wil zijn zoon stabiliteit in het leven meegeven en na een toevallige ontmoeting met de moeder van Misaki zal hij zijn zoon voorstellen om bij zijn moeder te gaan wonen. Misaki neemt alles in overweging en beslist wat hem te doen staat als ze voor het huis van zijn moeder staan…

Dit verhaal leest lekker weg en zal de fans wel bekoren. Het is een opluchting dat Takahashi hier niet nodeloos teveel voetbal wil insteken ook al komt zijn geliefkoosde sport natuurlijk wel aan bod. Voor de rest blijft dit volledig in de feel good Tsubasa stijl.

In het tweede verhaal draait het allemaal rond een schansspringer die zijn droom nastreeft en daardoor alles rondom hem vergeet. Het meisje dat verliefd op hem is gaat echter studeren in Tokyo en vreest haar grote liefde nooit te kunnen bekoren alvorens haar vertrek. De eurocent van de jongen zal net op tijd vallen, ook al is het een typisch Japans einde.

Het laatste verhaal is het langste en is lang geen slechte lectuur. Takahashi heeft vele jaren basketbal gespeeld en is duidelijk blij dat hij eens een verhaal over deze mooie sport kan tekenen. Leuk verhaaltje dat lekker wegleest en iets meer uitgewerkt is dan het voorgaande, maar dat natuurlijk nergens breekt met het happy end.

Moi, Tarô Misaki is geen slechte bundel kortverhalen maar spitst zich duidelijk toe op de fans van Takahashi’s oeuvre. Heb je de Tsubasa reeksen niet gevolgd zal je totaal geen vat hebben op het titelverhaal bijvoorbeeld. En je mag je natuurlijk ook niet ergeren aan het feel good, be happy and smile gevoel dat deze manga/ka uitstraalt.