Moby Dick

Mangaka: Herman Melville
Uitgever: EPO
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

9 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

We kunnen stilaan zeggen dat het een gewoonte wordt. Uitgeverij EPO die ons tweemaal per jaar voorziet van een dubbele dosis manga de dokuha, oftewel Graphic Classics. Als je de twee uitgaven van het voorjaar optelt bij de beide uitgaven van het najaar (net voor de Boekenbeurs!) dan kom ik als geniaal rekenwonder uit op 4 manga’s per jaar. En dan scoort EPO beter dan sommige manga-uitgeverijen. In deze recensie nemen we Moby Dick onder de loep.

Toen EPO het Graphic Classic label aankondigde en ik het lijstje te publiceren manga onder ogen kreeg, viel mijn oog natuurlijk op enkele persoonlijke favorieten. In dat lijstje zaten echter ook titels die me weinig tot niets zeiden. Oké, ik had wel al eens van Moby Dick gehoord maar waar Herman Melville het met ons over wou hebben…?

Moby Dick vertelt het verhaal van enkele walvisjagers in de 19de eeuw. New Bedford is een havenstadje dat bekend staat om zijn vele walvisjagers en vormt tevens de setting waar ons verhaal begint. Wanneer de jonge Ismaël zijn droom wilt waarmaken en een “man van de zee” wilt worden meert hij aan op de beroemde walvisvaarder van kapitein Ahab. Kapitein Ahab verloor zijn been tijdens de jacht op de beruchte witte walvis Moby Dick en sindsdien zint hij op wraak… Tot welke kost is hij bereid om zijn persoonlijke vendetta uit te voeren?

Deze klassieker van Herman Melville is het verhaal van de jonge Ismaël, kapitein Ahab en Moby Dick zelve. We volgen hen in hun zoektocht naar walvissen. Walvistraan is immers noodzakelijk om lampen te doen branden. Maar hun tocht herbergt vele gevaren, niet in het minst de wraakzucht van hun eigen kapitein.

Deze mangaversie van Moby Dick is van hetzelfde niveau als de voorgaande fictietitels. Het verhaal gebracht in een notendop leest vlot en je hebt nergens de indruk dat er al te cruciale elementen verloren gaan. De rechtvaardigheid en noodzaak van de walvisjacht in onze huidige tijdsgeest wordt als afsluiter even aangekaart via de verteller. Nergens wordt echter standpunt ingenomen, het blijft bij enkele louter objectieve vaststellingen.