Kinderbook

Mangaka: Kan Takahama
Uitgever: Casterman
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

7.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

De Sakka-collectie van Casterman is hier reeds uitvoerig besproken op de Heuvel. Volwassen reeksen of one-shots die vaak aangekondigd werden als een meerwaarde in het milieu van de manga, maar die slechts al te vaak de lezer teleurstelden eenmaal de lectuur achter de rug was. Deze review gaat over Kinderbook van Kan Takahama, alweer een manga die met grootse trom aangekondigd werd.

Kan Takahama is een nog jonge vrouw die in Kinderbook haar eerste kortverhalen bundelt. Ze maakt deel uit van de avant-garde van de Japanse strip. In Frankrijk mochten we al haar samenwerking met Fréderic Boilet lezen; ‘Mariko Parade’ werd in 2003 gepubliceerd in de Ecritures collectie van Casterman. Het toeval wil dat diezelfde Frédéric Boilet de titels uitkiest die verschijnen bij Sakka… Vriendjespolitiek?

Kinderbook omvat tien kortverhalen die gaan van enkele pagina’s tot maar liefst vijftig pagina’s voor het eerste verhaal. De vrouwelijke mangaka schrijft over vrouwen en al wat zij meemaken. Leuk is dat ze niet in clichés vervalt en dat ze vaak senioren of andere niet-hippe personages de hoofdrol laat spelen. Buiten de senioren die vaak terugkomen gaan sommige verhaaltjes over asociale kinderen, perverten, of over Kan Takahama zelf.

De verhalen zelf zijn ook al niet opgebouwd volgens een klassiek schema. We springen binnen in het leven van de personages en aan het einde gaat het leven voor hen gewoon verder. We maken gewoon een tijdje deel uit van hun leven, hun bestaan, en volgen wat zij in die periode meemaken.

Het draait bij geen enkel kortverhaal om het verhaal an sich, we moeten meer de emoties gaan ontrafelen die Takahama wilt weergeven. De gevoelens die ze weergeeft via de dialogen, maar ook via haar tekenstijl. Een tekenstijl die door de zwarte pagina’s erg gefocust is op de lichtinval en het werk met de schaduwen. Sommige verhalen worden door die technieken die Takahama maar al te graag toepast erg mooi en technisch geslaagd. Maar het probleem is dat de tekenstijl in mijn ogen ook net erg koud overkomt. Bij iemand anders zal dit misschien net andersom zijn, maar net door die verhoogde grijswaarden krijg ik het gevoel naar levensloze prentjes te bekijken, wat natuurlijk nefast is voor een manga die je moet aangrijpen, die draait om wat je voelt bij het lezen.

Door die tekenstijl die mij niets doet voelen ben ik beperkt tot de sterkte van de verhalen om deze bundel kortverhalen naar waarde te schatten, en dan kom ik tot de conclusie dat Kinderbook te kort schiet. Hier en daar is er een uitschieter zoals het verhaal over de twee kinderen die door een pervert behandeld worden als uitverkorenen, maar daar blijft het bij. De meeste verhalen zeggen mij niets en doen mij dan ook niets.

Een manga die waarschijnlijk wel kwaliteiten heeft, maar deze hebben zich voor mij dan toch verborgen gehouden.