Itadakimasu

Mangaka: Yuki Yoshihara
Uitgever: Soleil
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 4
Score:

7.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

De manga’s van Yuki Yoshihara verschenen tot nu toe bij Panini. Om een of andere al dan niet duistere reden verschijnt dit vierdelige Itadakimasu bij Soleil. Ik was alvast benieuwd of deze reeks me weer volledig kon overtuigen zoals Ai suru hito of als het eerder zou tegenvallen zoals Darling.

Soleil begint al met een valse noot. Het laat me eerder koud dat ze de titel niet vertalen – deze exotische titel zal commercieel wel interessanter zijn dan een Franse vertaling – maar vermits Yoshihara bezig is over het titelwoord in haar voorwoord mocht dit toch wel even uitgelegd worden voor de leken onder de lezers. Toch een kleine moeite?

Maar het draait in de eerste plaats natuurlijk om het verhaal. Het hoofdpersonage is Naeko. Zij is een pas gescheiden vrouw die bij een huwelijksbureau werkt. Eén probleem: haar overste is niemand minder dan haar voormalige echtgenoot! Dit zorgt natuurlijk voor de nodige strubbelingen op het werk. Souichi wil immers niets liever dan het weer goed maken met Naeko – echter zonder daarom al z’n minnaressen aan de kant te zetten…

Een gescheiden vrouw die bij een huwelijksbureau werk staat niet netjes en daarom is Naeko op zoek naar een nieuwe man. Het zou haar tevens helpen om de avances van Souichi af te wijzen. Maar haar echtscheiding maakte haar voorzichtig met het andere geslacht… Tot ze op een dag Ouji ontmoet…

Ouji blijkt echter nog maar 18 jaar te zijn en gaat nog naar school. Bovendien is hij het jongere broertje van Souichi! Mogelijkheden genoeg om er een boeiende en hilarische manga van te maken.

Maar echt boeiend en hilarisch is Itadakimasu niet. Yoshihara drinkt graag en volgens mij had ze vaak wat teveel op toen ze de scènes uittekende. Het gaat allemaal soms een beetje met horten en stoten zonder enige lijn in het verhaal. De situaties volgen elkaar op zonder dat de plot echt kans heeft om zich te ontwikkelen.

Bovendien begin je als lezer de gewenning te voelen als Yoshiharz weer haar geijkte procédé gebruikt om de humor over te brengen. De super deformed grimassen van Naeko werken niet meer zo op de lachspieren als toen we Yoshihara ontdekten met Ai suru hito. De charme ebt weg, Yoshihara mag eens wat vernieuwende elementen bedenken om haar verhalen meer kracht bij te zetten.

Het moge duidelijk zijn dat deze Itadakimasu alweer niet weet te beklijven zoals Ai suru hito wel deed. Yoshihara gebruikt telkens dezelfde middelen om haar verhaal over te brengen en we hebben het nu wel gezien. Ze blijft een mangaka die ik durf aanraden aan nieuwkomers, maar lees dan wel eerst Ai suru hito – wat voor mij nog steeds het summum blijft in haar vertaalde oeuvre.