Indigo Blue

Mangaka: Ebine Yamaji
Uitgever: Asuka
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

8.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Ebine Yamaji kennen we reeds van het one-shot ‘Love my Life’ en de bundel kortverhalen ‘Sweet lovin’ baby’ die zowel door de Heuvel als door de pers redelijk enthousiast onthaald werden. Het waren de eerste echte yuri-titels (manga’s over lesbiennes) die naar het Frans vertaald werden, en het werd al onmiddellijk een schot in de roos. Een volwassen verhaal met levensechte gevoelens, en nergens voyeuristisch of belerend. Asuka brengt nu ook ‘Indigo Blue’ uit van dezelfde mangaka. Verwar deze titel niet met ‘Bleu Indigo’, de fanservice manga die bij Pika wordt uitgegeven en een ietwat ander publiek aanspreekt.

Rutsu Nakagawa is een jonge, getalenteerde schijfster die erg in trek is in Japan. Haar novelles die telkens weer bol staan van de gevoelens krijgen positieve commentaren in de uitgeverswereld. Ze heeft een relatie met Ryûji die haar werken begeleidt bij de uitgeverij. Rutsu voelt zich echter niet goed in haar vel. Ze is koud, afstandelijk en introvert.

Op een dag komt Rutsu op eerder toevallige wijze in contact met een fan van haar, Tamaki Yano. Tamaki schrijft voor een mode-magazine en doet een gevatte opmerking over een literair werk van Rutsu. Deze laatste zal verweesd en geïntrigeerd door de jonge vrouw achterblijven.

De ontmoeting tussen de twee jonge vrouwen vormt niet alleen een declic in het hoofd van Rutsu, maar ook in het verhaal. Rutsu beseft dat ze zichzelf al een lange tijd voorliegt. De reden waarom ze niet ten volle van haar relatie met Ryûji geniet, de reden waarom de seks haar niet meer dan dat bevredigt, is omdat ze voor vrouwen valt.

Het is echter niet gemakkelijk voor Rutsu om die declic om te zetten naar iets reëels in haar leven. Aan Tamaki belooft ze eeuwige trouw en geeft ze toe lesbienne te zijn, maar aan de andere kant houdt ze haar opties open door niet te breken met Ryûji. De twee kennen elkaar niet dus lijkt het voor Rutsu gemakkelijk haar twee levens uit elkaar te houden. Tot iemand zijn grote mond voorbijpraat…

Rutsu is een erg onaangenaam hoofdpersonage. Ze bedriegt en lijkt er zelf niet eens onder te lijden. Het is pas op het einde van het verhaal dat je stilaan sympathie begint te krijgen voor de jonge schrijfster. Dat is een minpunt omdat het bij gevoelsmatige manga voor mij belangrijk is dat ik een band kan vormen met de personages. En hier lukt dat al niet bij het hoofdpersonage waar alles toch om draait. Een minpunt waardoor ik ‘Love my Life’ verkies boven ‘Indigo Blue’.

Indigo Blue is daarentegen wel volwassener, zowel qua tekenstijl als qua plot. De personages zijn volwassenen die in het arbeidsleven staan en dus beginnen denken aan een gezin, en de hierbij gaande verantwoordelijkheden. Het one-shot is recenter dan eerder uitgebracht werk dus ook de tekenstijl is meer beheerst en geeft een vollediger beeld van het geheel dan voorheen.

Al bij al is Indigo Blue een goede manga maar greep hij mij minder bij de keel dan Love my Life van dezelfde mangaka. Misschien dat ik binnen enkele jaren het omgekeerde denk omdat Indigo Blue dan misschien dichter bij mijn leefwereld zal staan.