Everyday

Mangaka: Kiriko Nananan
Uitgever: Casterman
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

8 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

De Sakka-collectie van Casterman is een auteurscollectie dus is het maar normaal dat bepaalde mangaka steeds terugkomen. Waar iemand als Io Kuroda het moeilijk heeft om voet aan Franse grond te krijgen, ligt dit bij Kiriko Nananan helemaal anders. Het eerste one-shot dat van haar werd uitgegeven, Blue, is nog steeds een van de weinige Sakka manga’s die goed verkocht. Casterman haalt dan ook opgelucht adem dat ze nog enkele andere titels van deze getalenteerde vrouw in huis hebben, en ze hopen dan ook dat Everyday een even groot succes als Blue zal worden. Als kleur voor de cover kozen ze alvast voor een blauwe achtergrond. Een voorteken?

Miho werkt als verkoopster in een kledingszaak. Het is niet direct de best betaalde job en ze heeft het moeilijk de eindjes aan elkaar te knopen. Dat haar vriend alleen maar bezig is met zijn muziek en teert op haar inkomsten doet de financiële kant van hun koppel geen goed. Sei is één van die Japanners die liever wegdroomt dan de stap naar het echte leven te zetten. Dit was ook al hét thema in het magistrale “Sing Yesterday for me” van Kei Toume, uitgegeven bij Delcourt/Akata.

Alhoewel Sei niets wezenlijk bijbrengt blijft Miho bij hem. Ze twijfelt echter vaak aan haar gevoelens voor de jonge kerel. Ze voelt immers niet de zotte verliefdheid die ze voor haar ex, Hagio, voelde. Die laatste relatie liep op de klippen omdat Hagio haar telkens weer bedroog maar toch voelt ze zich nog steeds tot hem aangetrokken.

De financiële put wordt echter steeds dieper en vermits Sei geen aanstalten maakt om geld in het laatje te brengen, neemt Miho er een tweede baantje bij. Ze gaat in een bar werken om er de mannelijke klanten te plezieren. De stap naar de prostitutie is snel gezet, en Miho neemt die dan ook. Als Sei erachter komt krijgen de twee hun eerste ruzie. Als Miho dan nog per toeval weer in contact komt met Hagio, lijkt de relatie met Sei op een dood spoor te zijn aanbeland.

Everyday is uit het leven gegrepen en moet de lezer dus vooral raken. Bij mij is dat echter niet echt gelukt. Ik mis een beetje de warmte, en de genegenheid die moet uitgaan van de personages. Het is een manga die meer doet nadenken dan dat hij je raakt, en dat is niet wat ik zoek in een manga.

Is deze manga daarom een slechte aankoop? Nee, natuurlijk niet. De tekenstijl van Nananan is nog steeds erg geslaagd, ook al blijven de gebreken die we ook al bij Blue aankaartten aanwezig. Het verhaal vormt ook een mooi afgerond geheel en bevat geen lacunes waaraan je je kan ergeren.

Misschien ben ik van het verkeerde geslacht want Everyday richt zich natuurlijk in de eerste plaats op de vrouwelijke lezer die zich in de situatie van Miho moet kunnen plaatsen. Ik ben daarentegen veel meer geïnteresseerd in Sei, en het waarom van zijn keuzes. Daarom gaat mijn voorkeur ook uit naar het eerder vernoemde “Sing Yesterday for me” waar het probleem van de freeters wél aangekaart wordt en niet enkel als context dient.

De fans van Blue zullen hier ook wel hun gading in vinden, en wil je eens kennismaken met het oeuvre van Kiriko Nananan ben ik zelfs eerder geneigd Everyday aan te raden dan Blue, maar toch zal dit niet iedereen even hard boeien.