Donne-moi ton amour

Mangaka: Kanae Hazuki
Uitgever: Asuka
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

6.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

In november 2006 besloot Asuka een nieuwe collectie te presenteren aan het publiek: de lolita manga. Deze collectie zou bestaan uit one-shots en vermits deze altijd minder goed verkopen dan langdurige reeksen besloot de uitgeverij de one-shots te nummeren zodat de kopers het gevoel zouden hebben een reeks aan te schaffen. Of hun strategie vruchten heeft opgeleverd is me niet duidelijk maar de collectie wordt alvast verder gezet. ‘Donne-moi ton amour’ van Kanae Hazuki is de nummer 2 in deze collectie.

In het voorwoord staat dat de mangaka altijd gedacht heeft dat ze de oudste dochter was in het gezin, maar dat ze er onlangs is achter gekomen dat ze nog een oudere zus heeft. Meer informatie wordt niet meegedeeld. Dat staat daar zo losjes in het voorwoord. En daarmee is de toon eigenlijk gezet.

Donne-moi ton amour bestaat uit vier kortverhalen over de liefde. De protagonisten zijn jonge vrouwen tussen de 18 en de 23 jaar en het doelpubliek is waarschijnlijk net iets jonger dan die leeftijd.

Zoals reeds gezegd zijn de verhalen enorm vrijblijvend. In het titelverhaal waarmee de bundel aanvangt komt het hoofdpersonage terug naar huis na een verblijf in een internaat. Vanaf het eerste moment is het duidelijk dat ze haar buurjongen nog niet vergeten is. Maar in hun gezamenlijk verleden zijn er dingen gebeurd die ze niet kan vergeten…

In ‘Le baiser au serpent’ wordt het hoofdpersonage verliefd op een ruige man met een vervaarlijk uitziende tatoeage. Is hij een yakuza? Nee, hoor, hij heeft een goede inborst en probeert zijn zware verleden achter zich te laten.

En zo gaat het ook tijdens de twee laatste verhaaltjes die deze bundel vervolledigen (Drôle de couple & Ca brille). Het meisje in de hoofdrol is altijd knap, maar geen babe, vertoont weinig ruggengraat, behalve op cruciale momenten, en blijkt uiteindelijk altijd te vallen voor de prins op het witte paard met wie het dan ook allemaal goedkomt op het einde van het verhaal.

Deze tweede lolita manga kan ook al niet overtuigen over gans de lijn. Het is nog meer dan ‘Deep Kiss’ erg vrijblijvend, zonder diepgang en met een tekenstijl die te weinig extra persoonlijkheid aan de personages geeft.

Waar Kasane Katsumoto in Deep Kiss de seksscènes nog pikant wist over te brengen, zijn zelfs deze scènes weinig opwindend in ‘Donne-moi ton amour’. Ik kan best begrijpen dat een meisje dit koopt als lectuur voor de zomervakantie, maar zelfs dit doelpubliek zal moeten inzien dat het toch allemaal erg licht weegt.

Waar ik Deep Kiss nog het voordeel van de twijfel gunde, valt het oordeel van Donne-moi ton amour al minder positief uit. Ik ben alvast benieuwd hoe de derde telg in de lolita-familie – Déclic Sensuel – het er vanaf gaat brengen. Dat oordeel zal beslissen of ik mij al dan niet nog moet interesseren in de lolita manga’s die Asuka op de markt brengt.