Dierentuin in de winter (Een)

Mangaka: Jiro Taniguchi
Uitgever: Casterman
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

9.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Blijkbaar weet Jiro Taniguchi ook het Nederlandstalige publiek te overtuigen, want na De Magische Berg en De Wandelaar waagt Casterman zich opnieuw aan werk van de ‘meest westerse onder de mangaka’. Het tweedelige Herinneringen (Quartier Lointain) is z’n meest gelauwerde werk en het hier besproken Een Dierentuin in de Winter is opnieuw recent werk dat bijna gelijktijdig in het Frans en in het Nederlands verschijnt.

Kyoto, 1966. Hamaguchi heeft een weinig boeiend baantje bij een textielhandelaar. Hij startte er in de hoop er ontwerpen te kunnen tekenen, maar nooit krijgt hij de kans die droom waar te maken.

Bij een reisje naar Tokio, komt hij eerder toevallig in aanraking met de populaire mangaka Kondo. Hij kan er aan de slag als één van zijn assistenten. Eindelijk kan hij zijn tekentalent aanwenden, maar het werk als assistent is zo uitputtend en tijdrovend dat er nauwelijks tijd overblijft om aan een eigen manga te werken.

Via zijn werk bij Kondo komt Hamaguchi ook in aanraking met het artistieke wereldje en het bruisende nachtleven van Tokio. We krijgen als lezer een blik achter de schermen van het Tokio van halfweg de jaren zestig. Manga is zich dan volop aan het populariseren.

Bij één van z’n uitstapjes zal Hamaguchi ook een meisje leren kennen. Meer dan Kondo of zijn mede-assistenten zal zij hem leren wat Hamaguchi nog miste om een eigen manga te kunnen realiseren. De belangrijkste les van allen. De enige die telt. Liefde voor je werk.

Ook ‘Dierentuin in de Winter’ krijgt van Taniguchi weer een nostalgisch sfeertje met zich mee. Taniguchi pent hier een semi-autobiografisch werk neer en grijpt dus terug naar zijn eigen verleden als beginnend mangaka en vooral als jongvolwassene. Zijn hoofdpersonage ontdekt niet alleen de wereld van een mangaka, maar ook evolueert hij zelf van onschuldige, ietwat naïeve jongvolwassene naar een meer zelfzekere jongeman met levenservaring.

Waar De Magische Berg en De Wandelaar nog wat schuchtere pogingen waren die Taniguchi’s talent als verteller niet meteen volledig in de verf zetten, is Dierentuin in de Winter een voltreffer van formaat. Het eerste deel is misschien wat te beschrijvend maar is noodzakelijk om het verhaal te plaatsen en de achtergrond van Hamaguchi uit te werken. Dierentuin in de Winter is een aanrader en is zeker representatief voor Taniguchi’s werk. Als je het summun van diens oeuvre wil lezen ben je natuurlijk nog beter af met het sublieme Herinneringen.