Dernier été de mon enfance

Mangaka: Shin Takahashi
Uitgever: Delcourt/Akata
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 1
Score:

8 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Bij Delcourt/Akata houden ze niet echt van de titels die Shin Takahashi aan zijn manga’s geeft. We kennen allemaal de geschiedenis van Larme Ultime en ook nu maakt de uitgeverij het zichzelf moeilijk. “Tom Sawyer” is de originele titel die ook in onze contreien klinkt als een klok, maar toch maken ze er “Le dernier été de mon enfance” van. Mooi en poëtisch, maar de achterliggende reden van deze wijziging ontgaat me toch een beetje. Genoeg over de titel, hoe zit het met de inhoud?

Haru is een studente beeldende kunst en hoewel ze van tekenen houdt is het al lang geleden dat ze haar schetsboek nog heeft vastgehad. Ze groeide op in een afgelegen dorpje samen met haar moeder en stilaan vraagt ze zich af of ze niet voor de universiteit gekozen heeft louter en alleen om dat godvergeten gat achter te laten.

Het verhaal begint wanneer Haru terugkeert naar het dorpje omdat haar moeder overleden is. Echt verdriet voelt Haru niet. Ze heeft geen warme gevoelens overgehouden aan haar moeder, haar opvoeding of haar jeugd en ze is dan ook van plan na de begrafenis snel terug te keren naar Tokio.

Maar eenmaal terug in het dorpje wordt ze overrompeld door gevoelens. Ze ontmoet enkele kinderen uit de buurt en herkent daarin haar eigen jeugd, haar eigen relatie met haar moeder. Haru laat de remmen los en beleeft de eerste en tevens laatste zomer van haar jeugd.

Voor de kinderen is Haru de ‘dochter van de heks’. Ze waren allemaal verzot op Haru’s moeder en ook Haru zelf wordt snel geaccepteerd. Vriendschap, spelletjes, uitstapjes, op schattenjacht gaan,… Ze maken samen veel plezier. Maar wanneer er een moord gepleegd wordt in het vreedzame dorpje zal ook dat hen bezighouden…

Shin Takahashi hervertelt in dit lijvig one-shot van bijna 400 pagina’s het verhaal van Tom Swayer. Een erg originele bewerking die heel warm, mooi en poëtisch is. Je merkt dat Takahashi er veel van zichzelf heeft ingestoken.

Le dernier été de mon enfance is een mooi verhaal dat door de specifieke tekenstijl van Takahashi erg gediend wordt. Een aanrader voor de lezer die net dat tikkeltje meer zoekt.