Aishite Knight

Mangaka: Kaoru Tada
Uitgever: Tonkam
Volumes Frans: 1
Volumes Japans: 4
Score:

7.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

De nostalgiefans blijven een belangrijke groep voor de Franse manga-uitgeverijen. Een hele generatie groeide op met Club Dorothée en de resem Japanse tekenfilms die zij uitzonden. De meeste van deze series werden ondertussen al in mangavorm op ons losgelaten, maar één ontsnapte aan de aandacht van de uitgeverijen: Aishite Knight, oftewel Lucile, Amour et Rock ‘n’ Roll. Nu verlost Tonkam eindelijk de fans door de manga van Kaoru Tada naar het Frans te vertalen.

Aishite Knight draait rond de liefdesperikelen van Yaeko, een negentienjarig meisje die met haar vader een restaurant openhoudt. Ondanks het feit dat ze al gans haar leven helpt in het restaurant kan ze totaal niet koken. Maar al snel zal blijken dat haar toekomst niet in het restaurant ligt…

Sinds enige tijd blijft er een vreemde jonge kerel het restaurant bezoeken. Satomi heeft lange, gekleurde lokken en blijkt een oogje te hebben op Yaeko. Hij maakt haar wijs dat hij in een homobar werkt, maar op eerder toevallige wijze komt Yaeko erachter dat hij toetsenist is van de talentvolle rockgroep Beehive.

Yaeko komt in contact met de andere bandleden en het wordt duidelijk dat zowel toetsenist Satomi als de populaire zanger Go een oogje hebben op het meisje. Yaeko weet totaal niet wat doen met de aandacht die beide mannen haar schenken. Ze slaat op de vlucht wanneer de groep split vanwege de liefdesrivaliteit tussen beide jongeheren…

De liefdesdriehoek tussen Yaeko-Satomi-Go is erg boeiend om volgen. Zeker omdat Go een halfbroertje heeft van vijf jaar oud die met zijn vadsige kat erg gesteld is op Yaeko… en zij op hen. Zal dit broertje de doorslag geven in haar moeilijke keuze? En wat met haar beste vriendin die zelf ook een oogje heeft op Go? En wat met de grote schare groupies die geen vriendinnetjes dulden voor de groepsleden? Kortom, een heel kluwen dat voer biedt voor de vier dikke volumes van deze manga.

Het scenario kan echt mee met de huidige lichting shojo manga. De manga dateert dan wel van begin jaren tachtig maar komt op dat vlak erg hedendaags over. De tekenstijl kan echter enkel concurreren met deze van Kurumada (Saint Seiya). Allesbehalve een compliment dus. Het is echt schabouwelijk wat Kaoru Tada doet met een pen. De conclusie is dan ook dat deze manga echt wel voor de nostalgiefans voorbehouden blijft. Qua tekeningen zal het de lezer die de anime niet kent immers teveel afstoten. Toch is het fijn dat deze manga tot in onze contreien doorstoot. Het is immers leuk old skool shojo te lezen die de jaren tachtig tekende.