50 nuances de gras

Mangaka: Synecdoche
Uitgever: Doki-Doki
Volumes Frans: 4
Volumes Japans: 5
Score:

7.5 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Mangaka Synecdoche bespeelt met Elf-san wa Yaserarenai (Plus-Sized Elf) een lekker origineel uitgangspunt en uitgeverij Doki-Doki brengt de seinen manga ondertussen ook naar het Frans als het leuk vertaalde “50 nuances de gras”… Maar wat is die leuke invalshoek eigenlijk?

In “50 nuances de gras” draait het allemaal om een massage- en gezondheidscentrum waar Naoe de klanten masseert. De jongeman masseert de klanten niet alleen, maar geeft hen ook voedings- en gezondheidsadvies. Op een dag krijgt hij echter een wel heel bijzondere klant op de massagetafel…

Erefuda komt incognito het massagesalon binnen maar wanneer Naoe haar wulpse vormen masseert valt al snel haar masker af en blijkt Erefuda geen mens maar wel… een elf te zijn. In de elfenwereld eten ze enkel rauwkost en wanneer Erefuda in de mensenwereld terechtkomt kan ze niet van de lekkernijen afblijven. Vooral op frietjes is ze verlekkerd! Maar al die zoetigheid en fastfood hebben van de sportieve elf wel een mollig elfje gemaakt. En daarom doet ze beroep op Naoe’s kennis…

Naoe zal Erefuda van haar lovehandles afhelpen, maar al snel ontdekken meer en meer niet-menselijke klanten het massagesalon. Telkens weer met hun typische klachten. Hoe lost Naoe dit op?

“50 nuances de gras” is een leuke komedie waarin wulpse vormen en aparte humor centraal staan. Het uitgangspunt is enorm origineel en de wulpse vormen zijn sexy getekend. Maar hoe lang kan je hier op voortborduren?

Naast het leuke uitgangspunt en de leuke tekenstijl zit het ook met de oh zo belangrijke humor wel snor. Je zou dus kunnen denken dat we hier met een klepper van formaat te maken hebben, maar niets is minder waar…

Eigenlijk stel je je als lezer al na de helft van het eerste volume de vraag waar dit uiteindelijk naartoe leidt? Ja, het is allemaal leuk, maar het wordt ook snel heel repetitief. Humor moet blijven verrassen en dat doet mangaka Synecdoche niet in “50 nuances de gras”.

“50 nuances de gras” (verwijzend naar “50 Tinten Grijs”) heeft een enorm leuk uitgangspunt en de uitwerking is best wel goed te noemen, maar hoed je toch voor het erg repetitieve karakter van de reeks. Durf zeker het eerste volume aan te schaffen, maar een reden om de serie ook verder te blijven lezen heb ik eerlijk gezegd nog niet meteen gevonden…