Trigun

Trigun

Studio: Madhouse Production
Jaar: 1998
Afleveringen: 26
Score:

9 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

Vash The Stampede. De gevaarlijkste man van de planeet. Hij kan de apocalyps laten neerdalen op aarde. Hele steden zijn reeds door hem van de aardbol verdwenen. Zijn bijnaam? "Humanoid Typhoon" Hij laat geen overlevenden en de materiele schade is enorm. De regering heeft een prijs van maar liefst $$60,000,000,000 op zijn hoofd gezet. Verzekeringsmaatschappijen kunnen de kosten nauwelijks nog dragen. Daarom stuurt de Bernardelli verzekeringsmaatschappij twee ambtenaren op stap om Vash The Stampede te zoeken. Meryl Stryfe en Milly Thompson gaan op zoek naar dit verschrikkelijke monster!

Horror, oh horror, ware het niet dat Vash van niks weet. Hij is een klungelige eenzame cobwoy. OK, toegegeven soms zijn zijn reflexen wat sneller dan die van andere mensen. En ja, het wil wel eens gebeuren dat hij wakker wordt en de hele stad rond hem verdwenen is… maar een brute moordenaar? Vash? Neuuuuh! Hoe kan een man van wie het levensdevies "Love & Piece" is nu de Humanoid Typhoon zijn?

Trigun is in 1 woord samen te vatten: Subliem. Het hele verhaal speelt zich af in een soort cyber-wild-west. De tekenstijl is zeer precies en zeer gedetailleerd. Vash The Stampede is een zeer dankbaar hoofdpersonage. Door zijn humor en alledaagsheid is hij heel herkenbaar. Iedereen is wel een beetje Vash, de ultieme anti-held. Trigun heeft ook één van de beste side-kicks uit de geschiedenis van de anime: de zwarte kat. Hoewel ze niets zegt en enkel bekken trekt of geluidjes maakt, komt ze in elke aflevering wel even de show stelen. Schitterend! Miaauw!

De muziek bij Trigun is doorspekt met stevige gitaren, wat het hele ruwe wilde-westen gebeuren alleen maar ten goede komt. De productie gebeurde door Madhouse Production die voor Trigun reeds meewerkten aan de klassieker Ninja scroll. Later zouden ze hun sporen nog verdienen met reeksen als Xtv, Chobits (alletwee naar de manga door CLAMP), Jubei-chan the Ninja Girl en het zeer grappige Abenobashi Mahou Shotengai. Leken kunnen Madhouse Production ook wel kennen van Metropolis.

Het verhaal van Trigun loopt vlot, kent interessante wendingen, maar heeft toch ook last van het typische zwakkere einde. Niet dat het einde echt slecht is, maar het is toch wat vaagjes. Dit is meestal het gevolg van het feit dat series (zoals bijvoorbeeld Kenshin) zo goed lopen dat ze uiteindelijk meer seizoenen meegaan dan dat de bedoeling was. Gelukkig heeft men van Trigun geen kip met de gouden eieren willen maken en is men er na 26 afleveringen mee opgehouden. Goed zo.

Trigun is een serie die blijft boeien tot het einde en waar je met spijt in het hart afscheid van neemt, zoals dat hoort bij een topper.