Professor Layton en de Eeuwige Diva

Professor Layton en de Eeuwige Diva

Studio: Masakazu Hashimoto
Jaar: 2009
Afleveringen: 1
Score:

8 of 10 stars

Bespreking door Koen Smet

De gamers die onze site bezoeken zullen de franchise van Professor Layton reeds kennen van de Nintendo DS handheld. De games zijn leuke puzzelspelletjes die al een grote schare fans aan zich wisten te binden. Het moge dan ook geen wonder heten dat gewiekste marketing specialisten een crossmediaal plan uitwerkten! Met de release van de recentste game, Professor Layton en de Verloren Toekomst, verscheen in het Nederlands ook de eerste film van de franchise: Professor Layton en de Eeuwige Diva. Wij bekeken of de film ook de leek kan overtuigen of enkel de gamer die de franchise reeds kent zal aanspreken.

Professor Layton is een intelligent man met een sneldenkende geest. Hij lost de moeilijkste puzzels op en ontrafelt de grootste mysteries. Samen met zijn student(je) Luke gaat hij elke uitdaging aan.

In “De Eeuwige Diva” wordt Layton gecontacteerd door een beroemde zangeres die beweert de geest van haar overleden jeugdvriendin te hebben gezien. Layton gaat er prat op dat hij een echte Britse gentleman is en kan dan ook niet anders dan het verzoek van zangeres Janice in te willigen en op onderzoek uit te gaan.

De zoektocht van Layton en Luke brengt hen bij de concertzaal Crown Petone. Daar gaat de laatste opera van de geniale componist Oswald Whistler in première. Een opera krijgen ze echter niet te zien. De première was slechts een dekmantel voor een angstaanjagend spel waarvan de winnaar onsterfelijkheid zal verwerven. De rest van de deelnemers wacht niets minder dan… de dood. Layton en Luke komen terecht in een wervelwind aan puzzels en mysteries waarin het eeuwige leven centraal lijkt te staan…

De film behoudt natuurlijk de erg typische tekenstijl van de games. Ondanks de eenvoudige trekken krijgen we een prachtige animatie voorgeschoteld. Dit alles in een erg warme sfeer met alsnog verbazingwekkend expressieve personages.

De muziek geeft een prachtig surplus aan de film en benadrukt nog meer de warme sfeer die je als kijker meevoert tijdens het bekijken van de film. De volwassen stem van de frêle Janice lijkt niet bij haar te passen, maar daar zet je je al snel over door de kwaliteit van de composities.

Ondanks dat de personages hernomen werden uit videogames zijn ze nergens eendimensionaal. Ze zijn best wel goed uitgewerkt en hun karakter en ingesteldheid zet zeker aan tot het spelen van de games. Ook de grappige inspecteur van Scotland Yard wil je gewoon terugzien in de games.

Want ja, als leek die de games niet kende vind ik wel dat het bekijken van de film aanzet tot het spelen van de videospelletjes. De film is bezwaarlijk een klassieker te noemen maar biedt wel een aangenaam moment van verpozing.