Laatst gelezen boeken
Moderators: Koen, jo, Kenny, Gerrit
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Waarom heb ik ook een boek gelezen waar slaven in voorkomen?
Akazukin, Pinokkio hirotte shitai to deau (Roodkapje pikte Pinokkio op en kwam een lijk tegen) is het vierde deel in Aoyagi's reeks waarin hij sprookjes en fabeltjes omtovert in detectiveverhalen en waarbij magie, zoals je die kent van die sprookjes, ook een rol speelt in hoe de detectiveplots tot stand komen. Het eerste en derde deel gingen over Japanse sprookjes, maar het tweede deel ging over Westerse (Europese) sprookjes en in tegenstelling tot de "Japanse" delen had dit deel ook een doorlopend verhaal, waarin Roodkapje met haar mandje de wereld afreisde en telkens betrokken raakte bij moordzaken in de werelden van o.a. Assepoester en Hans en Grietje. Dit vierde deel gaat wederom over Europese sprookjes en de vier verhalen hier vormen ook hier weer 1 langer verhaal over Roodkapje. In het eerste verhaal vindt ze toevallig een houten arm, die van de houten jongen Pinokkio blijkt te zijn. Hij is tegen z'n wil verkocht aan een circus, en zijn ontvoerders hebben per ongeluk z'n arm op de weg laten liggen. Z'n arm kan echter nog wel schrijven met een pen, en hij legt z'n situatie uit en hoe hij gewoon terug wil keren naar Geppetto. Roodkapje's moeder draagt haar dochter op hem te helpen, dus reist Roodkapje met Pinokkio's arm af naar het circus. Na het eerste verhaal heeft ze alleen z'n hoofd terug, dus moet ze nog verder reizen om de jongen te redden, waarbij ze o.a. in Hamelen, het huisje van de zeven dwergen en een stad geleid door drie biggetjes terecht komt.
Waar de slaven zijn? In Bigburg, een stad geleid door de drie biggetjes die met behulp van een heks mensen in biggetjes hebben veranderd en ze als slaven gebruiken in de stadsfabrieken die werken met stro, hout en bakstenen, en ook de stad zelf is verdeeld in drie gebieden met gebouwen van stro, hout of baksteen. De mens-biggen is beloofd dat ze terug worden veranderd als ze genoeg hebben gewerkt, maar goed, niemand heeft ooit z'n vrijheid weten te verdienen. Best anders dan het originele verhaal natuurlijk, en hoewel deze reeks soms inderdaad verhaaltjes had die slechts lichtjes geinspireerd waren door het originele verhaal, was dit toch wel het minst leuke deel van de vier, want van de vier verhalen in dit deel, hebben de verhalen gebaseerd op Pinokkio en de drie kleine biggetjes relatief weinig te maken met het originele verhaal, waardoor je al snel doorkrijgt hoe de originele (nieuwe) elementen (vaak magisch) een rol spelen bij hoe het mysterie tot stand komt. De verhalen gebaseerd op Sneeuwwitje en de Rattenvanger van Hamelen daarentegen blijven wat dichter bij het bronmateriaal: het Sneeuwwitje verhaal gaat over de koningin die met behulp van haar magische spiegel Sneeuwwitje probeert te vergiftigen nu ze verblijft bij de zeven dwergen, terwijl het Hamelen verhaal zich 45 jaar na het originele verhaal afspeelt, en gaat over de ontsnapping van de Rattenvanger uit z'n cel waar hij al 45 jaar zit tijdens het Hamelen muziekfestival (...waar ook de Bremer Stadsmuzikanten bij betrokken zijn). De fantasie-elementen die in deze verhalen worden gebruikt komen uit de originele sprookjes/overleveringen, en de aanwijzingen zijn daarom ook wat gewiekster verstopt, omdat ze niet zo sterk opvallen als in de andere twee verhalen.
Akazukin, Pinokkio hirotte shitai to deau (Roodkapje pikte Pinokkio op en kwam een lijk tegen) is het vierde deel in Aoyagi's reeks waarin hij sprookjes en fabeltjes omtovert in detectiveverhalen en waarbij magie, zoals je die kent van die sprookjes, ook een rol speelt in hoe de detectiveplots tot stand komen. Het eerste en derde deel gingen over Japanse sprookjes, maar het tweede deel ging over Westerse (Europese) sprookjes en in tegenstelling tot de "Japanse" delen had dit deel ook een doorlopend verhaal, waarin Roodkapje met haar mandje de wereld afreisde en telkens betrokken raakte bij moordzaken in de werelden van o.a. Assepoester en Hans en Grietje. Dit vierde deel gaat wederom over Europese sprookjes en de vier verhalen hier vormen ook hier weer 1 langer verhaal over Roodkapje. In het eerste verhaal vindt ze toevallig een houten arm, die van de houten jongen Pinokkio blijkt te zijn. Hij is tegen z'n wil verkocht aan een circus, en zijn ontvoerders hebben per ongeluk z'n arm op de weg laten liggen. Z'n arm kan echter nog wel schrijven met een pen, en hij legt z'n situatie uit en hoe hij gewoon terug wil keren naar Geppetto. Roodkapje's moeder draagt haar dochter op hem te helpen, dus reist Roodkapje met Pinokkio's arm af naar het circus. Na het eerste verhaal heeft ze alleen z'n hoofd terug, dus moet ze nog verder reizen om de jongen te redden, waarbij ze o.a. in Hamelen, het huisje van de zeven dwergen en een stad geleid door drie biggetjes terecht komt.
Waar de slaven zijn? In Bigburg, een stad geleid door de drie biggetjes die met behulp van een heks mensen in biggetjes hebben veranderd en ze als slaven gebruiken in de stadsfabrieken die werken met stro, hout en bakstenen, en ook de stad zelf is verdeeld in drie gebieden met gebouwen van stro, hout of baksteen. De mens-biggen is beloofd dat ze terug worden veranderd als ze genoeg hebben gewerkt, maar goed, niemand heeft ooit z'n vrijheid weten te verdienen. Best anders dan het originele verhaal natuurlijk, en hoewel deze reeks soms inderdaad verhaaltjes had die slechts lichtjes geinspireerd waren door het originele verhaal, was dit toch wel het minst leuke deel van de vier, want van de vier verhalen in dit deel, hebben de verhalen gebaseerd op Pinokkio en de drie kleine biggetjes relatief weinig te maken met het originele verhaal, waardoor je al snel doorkrijgt hoe de originele (nieuwe) elementen (vaak magisch) een rol spelen bij hoe het mysterie tot stand komt. De verhalen gebaseerd op Sneeuwwitje en de Rattenvanger van Hamelen daarentegen blijven wat dichter bij het bronmateriaal: het Sneeuwwitje verhaal gaat over de koningin die met behulp van haar magische spiegel Sneeuwwitje probeert te vergiftigen nu ze verblijft bij de zeven dwergen, terwijl het Hamelen verhaal zich 45 jaar na het originele verhaal afspeelt, en gaat over de ontsnapping van de Rattenvanger uit z'n cel waar hij al 45 jaar zit tijdens het Hamelen muziekfestival (...waar ook de Bremer Stadsmuzikanten bij betrokken zijn). De fantasie-elementen die in deze verhalen worden gebruikt komen uit de originele sprookjes/overleveringen, en de aanwijzingen zijn daarom ook wat gewiekster verstopt, omdat ze niet zo sterk opvallen als in de andere twee verhalen.
Re: Laatst gelezen boeken
Omdat toeval een wonderlijk iets is.Waarom heb ik ook een boek gelezen waar slaven in voorkomen?
Jouw boek klinkt in elk geval minder deprimerend dan wat ik mezelf de afgelopen dagen aandeed.
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Tantei Jinguji Saburo is een van de oudste detective ADV game reeksen uit Japan en gaat over de avonturen van de privédetective Saburo Jinguji die werkt in Shinjuku. De eerste game kwam op de Famicom (Disk System) uit en hoewel het natuurlijk nooit een absurd populaire serie is geweest, komt er toch wel eens in de zoveel jaar een nieuw deel uit, en op dit moment telt de hoofdreeks 18 delen, is er een spin-off prequel game en ook nog eens ruim 20 games die op feature phones zijn uitgebracht. In het Engels zijn er drie games uitgebracht, waarvan de DS en 3DS game nog de titel "Jake Hunter" gebruikten en het verhaal was veranderd zodat het zich afspeelde in Amerika a la Ace Attorney, maar de spin-off prequel Daedalus gebruikte grappig genoeg weer de Saburo Jinguji naam. Er zijn ook een stapeltje boeken van uitgebracht (waarvan 1 geschreven door Kodaka, de bedenker van Danganronpa, want hij werkte voorheen aan de mobiele telefoon games van deze serie!).
Tantei Jinguji Saburo - Shinjuku Chuo Koen Satsujin Jiken AD2000 (Detective Saburo Jinguji - de moord in Shinjuku Central Park AD2000) heeft op het eerste gezicht een wat verwarrende titel, want het is op het "AD2000" gedeelte na precies dezelfde titel als de eerste Jinguji game op de Famicom Disk System. Maar dit is geen romanversie van het verhaal van die game, en er wordt in dit boek zelfs gerefereerd naar die zaak. Het boek kwam uit in 2000, na het drietal PlayStation/Saturn (+ Famicom compilatie) en is ook zo geschreven dat het daarbij past: Jinguji maakt voor het eerst kennis met Miyoshi (forensisch onderzoeker) in dit boek, maar we kennen haar al in de PSX games en we krijgen ook weer te horen over hoe Jinguji en z'n assistente Yoko elkaar voor het eerst leerden kennen in New York*, iets dat we in flashbacks zagen in de tweede PSX/Saturn game. Maar goed, dit boek begint wel zoals het eerste boek begon, met de ontdekking van een lijk in Shinjuku Central Park, en Jinguji wordt ingehuurd om uit te vissen waarom het slachtoffer, een hostess, is vermoord. Wat volgt is het soort verhaal zoals je zou verwachten van de PSX games, dus iets dat "klein" begint maar al snel te maken blijkt te hebben met de onderwereld van Shinjuku, met een illegaal plot dat op de achtergrond speelt. Niet super verrassend, maar wel wat je zou verwachten van een Jinguji game, dus me er prima mee vermaakt. Sterker zelfs, ik heb een paar andere Jinguji romans gelezen, maar dit boek was misschien nog wel het meest "als de games"
* Daedalus: Awakening of Golden Jazz gaat helemaal over hoe Jinguji en Yoko elkaar leerden kennen in New York (dus niet alleen een flashback) en deze game is ook in het Engels uit, dus veel mensen in het westen zullen deze versie kennen.... maar zoals het in Daedalus is afgebeeld klopt helemaal niet met hoe het was afgebeeld in Yume no Owari ni (1998) en hoe het ook in dit boek is beschreven. Wat echt super verwarrend is, want de schrijver van Yume no Owari ni was juist betrokken met Daedalus...
Edit: Huh, de schrijver van dit boek heeft ook gewerkt aan de feature phone remake van de eerste Famicom game, dat ook in de eerste DS game is opgenomen en in het Engels is uitgebracht als The Petty Murder of a Fragile Heart. En hoewel dat verhaal zgn. een remake is, is het eigenlijk zo goed als een compleet nieuw verhaal, dat alleen de namen van personages uit de originele Famicom game gebruikt. Dat betekent dus dat deze auteur *twee* verhalen over een moord in Shinjuku Central Park voor deze reeks heeft geschreven...
Tantei Jinguji Saburo - Shinjuku Chuo Koen Satsujin Jiken AD2000 (Detective Saburo Jinguji - de moord in Shinjuku Central Park AD2000) heeft op het eerste gezicht een wat verwarrende titel, want het is op het "AD2000" gedeelte na precies dezelfde titel als de eerste Jinguji game op de Famicom Disk System. Maar dit is geen romanversie van het verhaal van die game, en er wordt in dit boek zelfs gerefereerd naar die zaak. Het boek kwam uit in 2000, na het drietal PlayStation/Saturn (+ Famicom compilatie) en is ook zo geschreven dat het daarbij past: Jinguji maakt voor het eerst kennis met Miyoshi (forensisch onderzoeker) in dit boek, maar we kennen haar al in de PSX games en we krijgen ook weer te horen over hoe Jinguji en z'n assistente Yoko elkaar voor het eerst leerden kennen in New York*, iets dat we in flashbacks zagen in de tweede PSX/Saturn game. Maar goed, dit boek begint wel zoals het eerste boek begon, met de ontdekking van een lijk in Shinjuku Central Park, en Jinguji wordt ingehuurd om uit te vissen waarom het slachtoffer, een hostess, is vermoord. Wat volgt is het soort verhaal zoals je zou verwachten van de PSX games, dus iets dat "klein" begint maar al snel te maken blijkt te hebben met de onderwereld van Shinjuku, met een illegaal plot dat op de achtergrond speelt. Niet super verrassend, maar wel wat je zou verwachten van een Jinguji game, dus me er prima mee vermaakt. Sterker zelfs, ik heb een paar andere Jinguji romans gelezen, maar dit boek was misschien nog wel het meest "als de games"
* Daedalus: Awakening of Golden Jazz gaat helemaal over hoe Jinguji en Yoko elkaar leerden kennen in New York (dus niet alleen een flashback) en deze game is ook in het Engels uit, dus veel mensen in het westen zullen deze versie kennen.... maar zoals het in Daedalus is afgebeeld klopt helemaal niet met hoe het was afgebeeld in Yume no Owari ni (1998) en hoe het ook in dit boek is beschreven. Wat echt super verwarrend is, want de schrijver van Yume no Owari ni was juist betrokken met Daedalus...
Edit: Huh, de schrijver van dit boek heeft ook gewerkt aan de feature phone remake van de eerste Famicom game, dat ook in de eerste DS game is opgenomen en in het Engels is uitgebracht als The Petty Murder of a Fragile Heart. En hoewel dat verhaal zgn. een remake is, is het eigenlijk zo goed als een compleet nieuw verhaal, dat alleen de namen van personages uit de originele Famicom game gebruikt. Dat betekent dus dat deze auteur *twee* verhalen over een moord in Shinjuku Central Park voor deze reeks heeft geschreven...
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Detectives zijn vaak best 'kunstmatig', maar de opzet van Hakobune (De ark) voelt wel erg aan als iets dat echt alleen maar bestaat om de personages in een bepaalde situatie te dwingen. Een groepje vrienden is bezig een ondergrondse bunker te verkennen, die een van de vrienden zes maanden eerder in de bergen had ontdekt. De ingang is verstopt als een mangat, en daarna moet je enkele meters afdalen en een deur door om het complex te bereiken. Ze vermoeden dat het enkel decennia geleden is gebouwd is als een schuilplaats door een sekte of misschien revolutionairen en volgens een bouwplan die ze vinden, heet het complex "de ark" en bestaat het uit drie verdiepingen, waarvan de derde ondergrondse verdieping nu al onbegaanbaar is omdat het nu onder water staat. Eigenlijk waren ze van plan veel eerder aan te komen, maar het is nu al laat, dus besluiten ze hier te overnachten en toevallig sluit een gezin van drie, dat verdwaald was geraakt, zich bij hen aan in de ark. De volgende ochtend worden ze echter wakker geschud door een aardbeving, die een grote rots heeft verschoven die de deur naar de ladder blokkeert. Tevens begint het waterniveau nu langzaam te stijgen. De enige manier om de rots te verplaatsen is door middel van een speciale kraanmachine, die verbonden is aan de rots: draai het wiel rond en je trekt de rots een niveau lager, waardoor de deur naar de ladder niet meer geblokkeerd is. Maar: dat betekent dan wel dat de rots nu de deur van de kamer met de kraan blokkeert, dus degene die de machine gebruikt raakt dan zelf opgesloten op de tweede kelderverdieping, en het water stijgt natuurlijk nog steeds. Een van hen moet zich dus vrijwillig laten opsluiten om de anderen te redden, en omdat ze op een plek zijn waar geen telefoonbereik is en het onduidelijk is wat de aardbeving nog meer heeft aangericht, is het nog maar de vraag hoe lang men erover doet om hulp te halen als ze buiten zouden komen. Maar dan wordt die ochtend iemand vermoord in de ark, en iedereen komt al snel op dezelfde conclusie uit: de moordenaar is degene die zichzelf moet opofferen en de kraan moet bedienen om de anderen te helpen. Ze hebben nog 10 dagen om uit te vissen wie het gedaan heeft en hen te dwingen de kraan te gebruiken, voor de machine onder water zal staan en het helemaal niet te gebruiken is.
Dat hele gedoe met de rots en de bunker en zo voelt nogal geforceerd aan, en je vraagt je natuurlijk af hoe groot dat ondergrondse complex nou eigenlijk niet moet zijn als de moordenaar moorden kan plegen zonder dat iemand anders dat hoort of zo (je zou denken dat, omdat het ondergronds is, het toch allemaal wat krapper is en niemand ergens heen kon lopen zonder dat de anderen dat horen!), maar als detective was het best gaaf. Met name de wijze waarop de moordenaar wordt geidentificeerd is erg memorabel, en de climax stelt zeker niet teleur.
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Sugishita Ukyo no Boken (De avonturen van Ukyo Sugishita) is het tweede boek in de spin-off reeks van de populaire Japanse televisieserie Aibo (Partners), maar het derde boek dat ik lees. Het boek volgt precies dezelfde opzet als de twee voorgaande boeken die ik heb gelezen: twee novelles waarin alleen Sugishita de hoofdrol speelt (in tegenstelling tot de serie, waarin hij altijd met een partner werkt). In het eerste verhaal onderzoekt Sugishita de dood van een recreatievisser op Miyakejima, een vulkanisch eiland dat politie-technisch gezien nog onder Tokyo valt. In het tweede verhaal reist Sugishita naar Seoul om gestolen kunst dat in Japan is opgedoken weer terug te brengen naar het museum, maar aldaar raakt hij betrokken bij een rare reeks van incidenten met o.a. dode vogels en iemand die zegt een UFO te hebben gezien. Beide verhalen zijn behoorlijk saai en zouden misschien aardig zijn als een aflevering in een langer seizoen, maar niet zo samen in één boek, iets dat je leest als één op zichzelf staand werk. Het is eigenlijk best jammer dat ik nu dus drie boeken in deze reeks heb gelezen (niet in volgorde), maar ik begon duidelijk met het leukste boek, het tweede boek had 1 aardig verhaal en 1 niet heel boeiend verhaal en nu heb ik dus twee niet boeiende verhalen...
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Death by Dumpling (Vivien Chien) had een leuke titel, cover art en de samenvatting klonk interessant. Na een vreemdgaand vriendje en een ontslag werkt Lana weer in Ho-Lee Noodle House, het Chinees restaurant van haar ouders in Asia Village, een knus Aziatisch 'ons-kent-ons' winkelcentrum in Ohio. Thomas Feng is de eigenaar van het centrum en bestelt elke week iets van Ho-Lee Noodle House, en op een dag brengt Lana z'n bestelling in z'n kantoortje af. Een paar uur later wordt Thomas dood aangetroffen in z'n kantoor. Het blijkt uit sectie dat hij dood is gegaan aan z'n garnalenallergie, waar iedereen vanaf wist en de (varkensvlees) gyoza in z'n bestelling blijken eigenlijk garnalen-gyoza. De hoofdverdachten zijn Lana, die de bestelling afleverde, en de kok, ook een tweede generatie Aziaat die samen met Lana in Asia Village is opgegroeid en dus Thomas ook al sinds z'n jeugd kent. Om de reputatie van haarzelf en het restaurant te redden besluit Lana en haar bestie de zaak zelf te onderzoeken, en ontdekken al snel dat er misschien wel meer mensen zijn die Thomas haatte, zoals enkele winkeliers die een geplande huurverhoging nooit zouden overleven of z'n eigen vrouw.
Hmm, toch niet helemaal wat ik zocht. Het is wel een beetje de stereotype cozy detective: veel gaat eigenlijk over Lana's eigen leven, zowel in de 'brede' zin als een tweede generatie Aziaat in Amerika als gewoon haar privéleven (oh noes, ze vind de rechercheur die de zaak onderzoekt aantrekkelijk en een andere verdachte heeft ook enorm interesse in Lana, wie moet ze toch kiezen~). Als detective is het verhaal wel erg standaard, met het wijzen naar verschillende verdachten die allemaal iets te verbergen hebben, maar dat geheim blijkt dan over iets anders te gaan dus is de moordenaar gewoon de laatste persoon die overblijft. Ik had eigenlijk gehoopt dat er iets slims werd gedaan met hoe de varkensvlees-gyoza werden omgetoverd tot garnalen-gyoza, maar dat gebeurt dus niet echt.
Re: Laatst gelezen boeken
Hebben we allebei een moordtempo omdat het januari is en we het jaar goed (of "goed") willen beginnen?
Ik sla even een inhaalslagje:
Tralievader (Carl Friedman)
Een gezin leeft in de schaduw van de herinneringen van de vader. Hij heeft kamp. Zijn herinneringen aan het concentratiekamp, dat hij ternauwernood overleefde, komen bij het minste geringste opborrelen. In fragmenten vertelt hij zijn verhaal aan zijn kinderen, ook wanneer ze liever niet luisteren. Met weinig woorden wordt veel verteld. Het klinkt misschien vreemd, maar het was fijn om een goed 'concentratiekampboek' te lezen. Die kampkitschtsunami van de afgelopen jaren is weerzinwekkend...
De laatkomer (Dimitri Verhulst)
Ken je de tienduizenden grappen over boomermannen die hun vrouw haten? Dit is wat je krijgt als je er een roman van maakt. Een oude vent is zijn zeurende, opdringerige, bazige, cultuurarme echtgenote zo ontzettend zat, dat hij besloot dementie te faken en zich op te laten nemen. Eenmaal op de plek van bestemming aangekomen, beleeft hij de grootste lol aan het perfectioneren van zijn toneelspel en fantaseert hij over een hereniging met een jeugdliefde, die daar ergens kwijlend in een rolstoel zit. Het is een hilarisch en hatelijk boekje dat ik nooit meer wil openslaan.
Vier vingers (Robert van Gulik)
Kijk, nu heb ik ook het Rechter Tie-boekenweekgeschenkje gelezen! Een fijne, compacte introductie. Nog meer dan bij Een lantaarn voor de blinde (Bertus Aafjes, 1973) moest ik grinniken om de woord- en vertaalkeuzes. Macaronisoep! (Over Een lampion voor een blinde gesproken, Roderick Leeuwenhart heeft 'm ondertussen ook gelezen en vond het fantastisch!)
Welkom in het Rijk der zieken (Hanna Bervoets)
Een analyse van chronisch ziek zijn in roman vorm. Het boek wisselt tussen de warrige werkelijkheid van Clay, die door CVS een depressie nabij is, en een surrealistische trektocht door 'het Rijk der zieken', dat leest als een koortsdroom van Kafka. Indringend. Het staat haaks op een andere populaire, manipulatieve trend in de boekenwereld: hoopvolle verhalen over ernstig zieke mensen die beter worden of er op z'n minst een mooi einde aan weten te breien.
Lange dagen (Pia de Jong)
Een verhaal over een vader die, gestuwd door een hevig ontkende midlifecrisis, zijn gezin naar Lapland sleept voor een avontuurlijke zomer op de toendra. Zijn voorbereidingen bleken niet zo goed als hij dacht en zijn hoogmoed heeft een prijs. De achterflap beloofde iets dat leek op het werk van Thoroux en Hermans, en leverde een verhaal dat veel weg had van mijn twee favoriete boeken van die schrijvers: Mosquito Coast en Nooit meer slapen. Op de uitvoering kan ik best wat aanmerken (de veertienjarige hoofdpersoon is niet de meeste inzichtelijke verteller), maar deze stamppot bevat mijn favoriete elementen, dus ik heb het met smaak gegeten.
Boekenteller 2023: 16/100.
Ik sla even een inhaalslagje:
Tralievader (Carl Friedman)
Een gezin leeft in de schaduw van de herinneringen van de vader. Hij heeft kamp. Zijn herinneringen aan het concentratiekamp, dat hij ternauwernood overleefde, komen bij het minste geringste opborrelen. In fragmenten vertelt hij zijn verhaal aan zijn kinderen, ook wanneer ze liever niet luisteren. Met weinig woorden wordt veel verteld. Het klinkt misschien vreemd, maar het was fijn om een goed 'concentratiekampboek' te lezen. Die kampkitschtsunami van de afgelopen jaren is weerzinwekkend...
De laatkomer (Dimitri Verhulst)
Ken je de tienduizenden grappen over boomermannen die hun vrouw haten? Dit is wat je krijgt als je er een roman van maakt. Een oude vent is zijn zeurende, opdringerige, bazige, cultuurarme echtgenote zo ontzettend zat, dat hij besloot dementie te faken en zich op te laten nemen. Eenmaal op de plek van bestemming aangekomen, beleeft hij de grootste lol aan het perfectioneren van zijn toneelspel en fantaseert hij over een hereniging met een jeugdliefde, die daar ergens kwijlend in een rolstoel zit. Het is een hilarisch en hatelijk boekje dat ik nooit meer wil openslaan.
Vier vingers (Robert van Gulik)
Kijk, nu heb ik ook het Rechter Tie-boekenweekgeschenkje gelezen! Een fijne, compacte introductie. Nog meer dan bij Een lantaarn voor de blinde (Bertus Aafjes, 1973) moest ik grinniken om de woord- en vertaalkeuzes. Macaronisoep! (Over Een lampion voor een blinde gesproken, Roderick Leeuwenhart heeft 'm ondertussen ook gelezen en vond het fantastisch!)
Welkom in het Rijk der zieken (Hanna Bervoets)
Een analyse van chronisch ziek zijn in roman vorm. Het boek wisselt tussen de warrige werkelijkheid van Clay, die door CVS een depressie nabij is, en een surrealistische trektocht door 'het Rijk der zieken', dat leest als een koortsdroom van Kafka. Indringend. Het staat haaks op een andere populaire, manipulatieve trend in de boekenwereld: hoopvolle verhalen over ernstig zieke mensen die beter worden of er op z'n minst een mooi einde aan weten te breien.
Lange dagen (Pia de Jong)
Een verhaal over een vader die, gestuwd door een hevig ontkende midlifecrisis, zijn gezin naar Lapland sleept voor een avontuurlijke zomer op de toendra. Zijn voorbereidingen bleken niet zo goed als hij dacht en zijn hoogmoed heeft een prijs. De achterflap beloofde iets dat leek op het werk van Thoroux en Hermans, en leverde een verhaal dat veel weg had van mijn twee favoriete boeken van die schrijvers: Mosquito Coast en Nooit meer slapen. Op de uitvoering kan ik best wat aanmerken (de veertienjarige hoofdpersoon is niet de meeste inzichtelijke verteller), maar deze stamppot bevat mijn favoriete elementen, dus ik heb het met smaak gegeten.
Boekenteller 2023: 16/100.
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Terugkijkend in dit topic, lijkt het erop dat ik vorig jaar in heel januari ook iets van 6~7 boeken gelezen, dus als ik hetzelfde patroon volg, zak ik hierna weer eventjes wat in.
Oh, gaaf, ik had nog niet van Vier vingers gehoord, en kennelijk heeft de Digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren gewoon de hele tekst online gezet, dus die zal ik later ook eens lezen, aangezien het niet zo lang is.Vier vingers (Robert van Gulik)
Kijk, nu heb ik ook het Rechter Tie-boekenweekgeschenkje gelezen! Een fijne, compacte introductie. Nog meer dan bij Een lantaarn voor de blinde (Bertus Aafjes, 1973) moest ik grinniken om de woord- en vertaalkeuzes. Macaronisoep! (Over Een lampion voor een blinde gesproken, Roderick Leeuwenhart heeft 'm ondertussen ook gelezen en vond het fantastisch!)
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Ik heb hem ook maar gelezen en dat schrijf ik zeker hier op, want ik kan hem niet registeren op Bookmeter (want dat is voornamelijk Japans). Rechter Tie komt een gibbon tegen met een ring met bloedvlekken, en als hij de heuvel achter het rechthuis/woning verkent, vind hij in een verlaten hut een lijk met vier afgesneden vingers. Wat volgt is een best typisch Rechter Tie verhaal, waarbij je meerdere onderzoeken hebben die met elkaar vervlochten zijn, er natuurlijk aspecten van het onderzoek echt gebaseerd zijn op Chinese geschiedenis (want van Gulik is een Sinoloog) en natuurlijk Rechter Tie die soms mensen bedreigt met gruwelijke martelingen en uit de lucht gegrepen theorieën om verdachten mee te bedreigen (en als ze toegeven is dat natuurlijk mooi meegenomen). Het is wel allemaal nogal kort want het is een Boekenweekgeschenk, en het is nou weer niet de meest verrassende of memorable Tie mysterie, maar goed, ik kende deze dus nog helemaal niet, dus toch leuk om hem gelezen te hebben.
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Edit: oh, kennelijk is "Vier vingers" wel in het Engels uitgebracht, maar als "The Morning of the Monkey", in het boek "The Monkey and the Tiger".
Nu we toch op de Nederlandstalige tour zijn:
De moord op het sloependek van Vanno is een van die rare oude "oorspronkelijke detective-romans" die je kan vinden op de site van Delpher, waar de Koninklijke Bibliotheek van alles aan het archiveren/digitaliseren is. Dit boek komt uit 1941 en speelt zich af op het cruiseschip de Prinsess Marya, dat net Venetië heeft verlaten en voor de kust van Joego-Slavië vaart. Een groepje jonge mensen heeft behoorlijk wat lol met elkaar op de boot, met name de rokkenjagende mannen die nogal wat sjans hebben. Een van die mannen is Alan Hunter, die het nu wel erg gezellig heeft met een getrouwde vrouw. Na een avondje spelletjes met de groep, duikt Hunter even z'n hut in om zich om te kleden, terwijl de rest voor z'n hut zit en wacht op de zonsopgang om te gaan zwemmen, maar ze horen een luide boem, en als ze binnen kijken, is Hunter gewoon dood omgevallen. De scheepsarts ontdekt dat hij is vermoord door curare: een van de gasten die ook veel met de jonge groep omging, Dr. Holton, heeft van een inheemse stam een pijltje met curare cadeau gekregen toen hij het stamhoofd had gered, en hij heeft dat pijltje toevallig gisteravond aan iedereen laten zien, maar toen is hij het kwijtgeraakt. Maar hoe is Hunter vergiftigd, want curare werkt in enkele seconden, maar er was niemand in de hut toen Hunter neerviel, en omdat iedereen voor de hut zat te wachten, kon de dader natuurlijk ook niet door de deur weg zijn gegaan.
Dit is trouwens technisch gezien niet "de moord op het sloependek" omdat het in een hut gebeurd, maar later komt er nog wel een moord op het sloependek...
Een best ouderwetsch boek, niet alleen qua spelling, taalgebruik en gewoon de opzet van de moord (hoog Agatha Christie-gehalte), maar ook in passages als waarin Hunter uitlegt dat hij zo enorm achter de vrouwen zit omdat hij wel zes maanden in Venezuela moest werken, omringd door alleen "kleurlingen" en "half-bloeden" en dat hij snakte naar blanke vrouwen en iedereen snapt dat natuurlijk en zo. De semi-onmogelijke moord op Hunter is iets dat misschien beter had gewerkt voor een kort verhaal; het trucje op zich is best makkelijk te raden, maar ze rekken het nogal uit terwijl je zou denken dat ze dat in een heel vroeg stadium zouden onderzoeken...
Nu we toch op de Nederlandstalige tour zijn:
De moord op het sloependek van Vanno is een van die rare oude "oorspronkelijke detective-romans" die je kan vinden op de site van Delpher, waar de Koninklijke Bibliotheek van alles aan het archiveren/digitaliseren is. Dit boek komt uit 1941 en speelt zich af op het cruiseschip de Prinsess Marya, dat net Venetië heeft verlaten en voor de kust van Joego-Slavië vaart. Een groepje jonge mensen heeft behoorlijk wat lol met elkaar op de boot, met name de rokkenjagende mannen die nogal wat sjans hebben. Een van die mannen is Alan Hunter, die het nu wel erg gezellig heeft met een getrouwde vrouw. Na een avondje spelletjes met de groep, duikt Hunter even z'n hut in om zich om te kleden, terwijl de rest voor z'n hut zit en wacht op de zonsopgang om te gaan zwemmen, maar ze horen een luide boem, en als ze binnen kijken, is Hunter gewoon dood omgevallen. De scheepsarts ontdekt dat hij is vermoord door curare: een van de gasten die ook veel met de jonge groep omging, Dr. Holton, heeft van een inheemse stam een pijltje met curare cadeau gekregen toen hij het stamhoofd had gered, en hij heeft dat pijltje toevallig gisteravond aan iedereen laten zien, maar toen is hij het kwijtgeraakt. Maar hoe is Hunter vergiftigd, want curare werkt in enkele seconden, maar er was niemand in de hut toen Hunter neerviel, en omdat iedereen voor de hut zat te wachten, kon de dader natuurlijk ook niet door de deur weg zijn gegaan.
Dit is trouwens technisch gezien niet "de moord op het sloependek" omdat het in een hut gebeurd, maar later komt er nog wel een moord op het sloependek...
Een best ouderwetsch boek, niet alleen qua spelling, taalgebruik en gewoon de opzet van de moord (hoog Agatha Christie-gehalte), maar ook in passages als waarin Hunter uitlegt dat hij zo enorm achter de vrouwen zit omdat hij wel zes maanden in Venezuela moest werken, omringd door alleen "kleurlingen" en "half-bloeden" en dat hij snakte naar blanke vrouwen en iedereen snapt dat natuurlijk en zo. De semi-onmogelijke moord op Hunter is iets dat misschien beter had gewerkt voor een kort verhaal; het trucje op zich is best makkelijk te raden, maar ze rekken het nogal uit terwijl je zou denken dat ze dat in een heel vroeg stadium zouden onderzoeken...
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
En over Delpher gesproken:
De man uit Tibet van Clyde B. Clason heette oorspronkelijk The Man From Tibet, een detectiveverhaal dat nu niet meer nieuw verkrijgbaar is, maar de Nederlandse vertaling is gewoon op Delpher te vinden. En deze versie heeft ook nog eens originele illustraties van C. Boost, die best leuk zijn. En hoewel dit dus m'n derde Nederlandstalig boek op een rij is, is er wel een licht Japans tintje aan: het eerste slachtoffer is iemand met een Japanse moeder en Amerikaanse vader. Deze man kwam in het bezit van een eeuwenoud Tibetaans manuscript, dat hij wil verkopen aan Adam Merriweather, een bekende verzamelaar van Tibetaans kunst. Maar hij werd onmiddelijk vermoord in z'n hotelkamer nadat hij het manuscript had verkocht aan Merriweather, met een Tibetaanse sjaal. Dit wijst natuurlijk in de richting van Merriweather, of naar een Tibetaanse monnik die ook naar deze stad is afgereisd en beweert dat het manuscript hem enkele jaren geleden is ontstolen. Ergens laat gebeurt er ook nog een soort gesloten kamermoord, maar dat gebeurt echt in het laatste kwart van het boek, dus heel bijzonder is-ie ook niet. Maar er zit een soort 'pulp'-achtig element aan dit boek, met o.a. het verhaal van hoe het eerste slachtoffer Tibet was binnengedrongen en met het manuscript aan de haal ging, en later horen we het verhaal van een wetenschapper die op de vlucht moest terwijl hij onderzoek deed naar Tibetaanse manuscripten en zo, en dat is wel leuk.
En de ouderwetsche illustraties natuurlijk! Zo heb ik Yama (Enma), de koning van de onderwereld nog niet eerder gezien!
De man uit Tibet van Clyde B. Clason heette oorspronkelijk The Man From Tibet, een detectiveverhaal dat nu niet meer nieuw verkrijgbaar is, maar de Nederlandse vertaling is gewoon op Delpher te vinden. En deze versie heeft ook nog eens originele illustraties van C. Boost, die best leuk zijn. En hoewel dit dus m'n derde Nederlandstalig boek op een rij is, is er wel een licht Japans tintje aan: het eerste slachtoffer is iemand met een Japanse moeder en Amerikaanse vader. Deze man kwam in het bezit van een eeuwenoud Tibetaans manuscript, dat hij wil verkopen aan Adam Merriweather, een bekende verzamelaar van Tibetaans kunst. Maar hij werd onmiddelijk vermoord in z'n hotelkamer nadat hij het manuscript had verkocht aan Merriweather, met een Tibetaanse sjaal. Dit wijst natuurlijk in de richting van Merriweather, of naar een Tibetaanse monnik die ook naar deze stad is afgereisd en beweert dat het manuscript hem enkele jaren geleden is ontstolen. Ergens laat gebeurt er ook nog een soort gesloten kamermoord, maar dat gebeurt echt in het laatste kwart van het boek, dus heel bijzonder is-ie ook niet. Maar er zit een soort 'pulp'-achtig element aan dit boek, met o.a. het verhaal van hoe het eerste slachtoffer Tibet was binnengedrongen en met het manuscript aan de haal ging, en later horen we het verhaal van een wetenschapper die op de vlucht moest terwijl hij onderzoek deed naar Tibetaanse manuscripten en zo, en dat is wel leuk.
En de ouderwetsche illustraties natuurlijk! Zo heb ik Yama (Enma), de koning van de onderwereld nog niet eerder gezien!
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Invert II is het vervolg op Medium en Invert, die gaan over Hisui Jozuka, een beeldschone vrouw met spirituele krachten die ze gebruikt om moorden op te lossen. Invert (het vorige deel) was een zgn. inverted detective, dus in de drie verhalen daar volgden we voornamelijk de dader en zagen we (deels) hoe zij de moorden pleegden, en hoe daarna dan Hisui ze langzaam maar zeker opjoeg door telkens een contradictie hier en een contradictie daar te vinden. Invert II is meer van hetzelfde, en tegelijkertijd minder: er zijn dit keer maar twee verhalen, waarvan de tweede wel erg lang is en bijna net zolang als een kort boek. Maar ik moet eerlijk wezen en zeggen dat dit deel toch het minst leuk was. Er wordt namelijk veel meer gefocust om Hisui als personage, en dat haalt niet alleen heel veel van haar geheimzinnige charme weg, het zorgt ook voor verhalen die eigenlijk wel de helft korter konden zijn. In het eerste verhaal bellen Hisui en haar assistente/babysitter Makoto aan bij een afgelegen huis nadat hun auto is stil komen te staan tijdens een storm. De deur blijkt open te staan en ze vragen de jongen die ze in de huiskamer zien of ze hier mogen blijven... helaas is die jongen niet een bewoner van het huis, en heeft hij net een lijk van de eigenlijk bewoner in een kamer boven achtergelaten. Nu moet hij dus doen alsof hij hier wel thuis hoort. In het tweede verhaal wordt Hisui vriendinnen met een fotografe en gaan ze een dagje samen uit waarbij er veel foto's van Hisui worden genomen, maar dan wordt de fotografe verdacht van de moord op een model, die vroeger het zusje van de fotografe zo hard heeft gepest dat ze zelfmoord heeft gepleegd. Het probleem: Hisui is de alibi van de fotografe, want ze waren de hele dag samen, ook rond de vastgestelde tijd van de moord. Het *hoe* van dit trucje is niet super verrassend, maar de wijze waarop de aanwijzingen worden gebruikt om je naar dat punt te brengen is wel erg gaaf. Maar dit verhaal is wederom erg lang, omdat het ook veel gaat over hoe Hisui altijd weinig vrienden heeft gehad en daarom helemaal niet wil werken aan deze zaak omdat ze dan de fotografe moet verdenken, en het resultaat is een verhaal dat echt heel goed zou zijn als het de helft korter was, maar nu vaak sloom en langdradig aanvoelt.
Ik vraag me af of die nieuwe focus op Hisui er is gekomen omdat ze een tijdje geleden een live-action drama hiervan hebben gemaakt (volgens mij kwam dit boek net daarvoor uit). In Medium en Invert werd ze veel mysterieuzer afgebeeld en was ze niet zo constant in beeld, maar hier wel en dat werkt dit boek een beetje tegen: in de voorgaande boeken konden best leuke dingen uitgehaald worden omdat je niet zoveel over Hisui wist/haar niet zo goed kende, maar nu volg je haar constant in het verhaal en krijg je ook kleine dingetjes te horen over haar verleden en haar relaties met andere mensen en zo, waardoor er toch minder ruimte is voor die verrassingen die de voorgaande boeken zo leuk maakten.
Re: Laatst gelezen boeken
Toen ik op 16 januari al op 16 boeken zat, begon ik me af te vragen of ik dat gemiddelde van een boek per dag een hele maand kon volhouden. Korte antwoord: ja.
Lange antwoord:
Jas van belofte (Jan Siebelink)
Wie ooit iets van Jan Siebelink heeft gelezen, weet wat hier te verwachten is. Wie nog nooit een boek van Jan Siebelink heeft gelezen, kan Jas van belofte lezen en gelijk bekend zijn met zijn hele oeuvre. Dat is geen compliment. Siebelink is een one-trick-pony en de truc is zijn diep religieuze jeugd verwerken in semiautobiografische romans. Hij kan wel mooi schrijven en zijn favoriete thematiek is natuurlijk zeer literair, en dan mag je mensen vervelen met een boekenweekgeschenk.
Ascendance of a Bookworm Part 2, Volume 2 (Miya Kazuki)
Soms wil je gewoon lezen over adellijke intriges en kleine meisjes die dolenthousiast worden van de boekdrukkunst.
Ascendance of a Bookworm Part 2, Volume 3 (Miya Kazuki)
En dan is één deel niet altijd genoeg, zeker niet als Jan Siebelink nog vers in je geheugen ligt.
Ascendance of a Bookworm Part 2, Volume 4 (Miya Kazuki)
Oké, het is ook wel een beetje een verslaving, dat zal ik eerlijk toegeven.
De laatste zomer van de krijgers des doods (Francisco X. Stork)
Soms vind je onverwacht mooie dingen bij kringloopwinkels! Ik had nog nooit van de auteur gehoord, maar de achterflap klonk intrigerend en stond vol lof van namen die ertoe doen, zoals de Volkskrant en Edward van den Vendel. Het boek gaat over een onwaarschijnlijke vriendschap tussen twee jongens van zeventien: D.Q., die waarschijnlijk zal sterven aan kanker en zijn laatste maanden vooral goed wil besteden, en Pancho, een jongen uit een achterstandsgezin wiens verstandelijk beperkte zus is vermoord door haar 'vriend' en die nu zint op wraak. Ontzettend zware kost, maar ook ontzettend goed geschreven.
Taal is zeg maar echt mijn ding (Paulin Cornelisse)
Een niemendalletje van een taalboekje dat vooral geschikt was om tijdens het koken te lezen. Had ook een goed wc-boek voor millennials geweest kunnen zijn, nu ik erover nadenk.
Ascendance of a Bookworm Part 3, Volume 1 (Miya Kazuki)
De vertaler heeft het woord 'crochet' ontdekt!
Nagelaten dagen (Marga Minco)
Marga Minco is (ja is, ze is inmiddels de honderd gepasseerd!) een van de zeer themavaste schrijvers die Nederland rijk is. Haar favorieten: de Tweedewereldoorlog en hoe leven en sterven eigenlijk vooral een kwestie van toeval is. Nagelaten dagen is geen uitzondering. Hier ligt de focus op wat er met de spullen is gebeurd die vluchtende Joden in bewaring gaven bij buren. Of, zoals die buren veelal zeiden: "Welke spullen?" Interessant onderwerp, maar in vergelijking met haar anderen boeken is het vrij warrig gestructureerd.
3PAK 2022
Eens in het jaar doen wanhopige volwassenen extra hun best tieners aan het lezen te krijgen. Hun gekozen waren: de 3PAK, een bundeltje van nieuw werk van drie (relatief) jonge auteurs. Deze bundel biedt aan: een thriller die meer clichés dan spanning bevat, een verzameling gedichten over de middelbare school die nog makkelijker te vergeten zijn dan de lesstof, en een literairkortverhaal over een obsessie met vakmanschap dat duidelijk het beste werk in het boekje is, maar dat geen enkele tiener gewillig zal lezen.
Krabat (Otfried Preussler)
Hier beter bekend als 'De meester van de zwarte molen'. Elk jaar lees ik een boek in het Duits en dit jaar besloot ik een favoriete jeugdklassieker in stijl te lezen. Eigenlijk wilde ik wachten tot later in het jaar, maar wie het boek heeft gelezen, weet dat de eerste dag van het nieuwe jaar een verleidelijk startpunt is.
De goden moeten hun getal hebben (Hubert Lampo
Na meerdere tegenvallende boekenweekgeschenken keek ik hier echt naar uit. Hubert Lampo is er een van het magisch realisme en dit werk neemt het verhaal van Orpheus als leidraad. Muzikant Kasper komt aan in een havenstad die stilligt door een grote staking. Hij beweegt zich door de grauwe stad, gedreven door het lot. Zijn verleden is een waas, zijn doel wordt met de dag helderder: haar vinden en haar, zonder terug te kijken, uit deze wereld der doden leiden. Lampo's stijl is niet altijd even toegankelijk en mijn hersenen hadden na 15 pagina's vaak even een adempauze nodig, maar 'De goden moeten hun getal hebben' staat nu in mijn top 5 boekenweekgeschenken.
Gezien de feiten (Griet op de Beeck)
Nog een boekenweekgeschenk! Lampo's geschenk stamt uit 1969, die van Griet op de Beeck is bijna 50 jaar jonger. Opvallend genoeg hebben ze veel gemeen. Twee Vlaamse schrijvers, twee liefdesgeschiedenissen verstrengelt met een hel, en twee identieke eindes. Ik hoop dat dit geen toeval is, want dat zou dit broddelwerk nog iets van gelaagdheid hebben.
Ascendance of a Bookworm Part 3, Volume 2 (Miya Kazuki
Het soort me vreselijk dat Van Stockum het volgende deel nog niet kan leveren.
Overkomst dringend gewenst (Marnix Gijsen)
En nog een boekenweekgeschenk; ook weer van een Vlaming. Deze is uit 1978 en bestaat uit korte, veelal semi-autobiografische verhalen waarin de hoofdpersoon de mensen om hen heen observeert. Die observaties liggen op het spectrum van laconiek en zwartgallig. Te veel van het goede, wat mij betreft.
Makkelijk leven (Herman Koch)
Ja, dat heb je goed geraden: nog een boekenweekgeschenk. Dit is een typisch Koch-boek: de hoofdpersoon is een man van middelbare leeftijd die denkt de wereld te snappen, maar het EQ van een hondendrol heeft en niet begrijpt waarom mensen met steeds grotere bogen om hem heen lopen. Je moet maar net zin hebben in zo'n boek. (Ik had geen zin in zo'n boek.)
Boekenteller 2023: 31/100
Lange antwoord:
Jas van belofte (Jan Siebelink)
Wie ooit iets van Jan Siebelink heeft gelezen, weet wat hier te verwachten is. Wie nog nooit een boek van Jan Siebelink heeft gelezen, kan Jas van belofte lezen en gelijk bekend zijn met zijn hele oeuvre. Dat is geen compliment. Siebelink is een one-trick-pony en de truc is zijn diep religieuze jeugd verwerken in semiautobiografische romans. Hij kan wel mooi schrijven en zijn favoriete thematiek is natuurlijk zeer literair, en dan mag je mensen vervelen met een boekenweekgeschenk.
Ascendance of a Bookworm Part 2, Volume 2 (Miya Kazuki)
Soms wil je gewoon lezen over adellijke intriges en kleine meisjes die dolenthousiast worden van de boekdrukkunst.
Ascendance of a Bookworm Part 2, Volume 3 (Miya Kazuki)
En dan is één deel niet altijd genoeg, zeker niet als Jan Siebelink nog vers in je geheugen ligt.
Ascendance of a Bookworm Part 2, Volume 4 (Miya Kazuki)
Oké, het is ook wel een beetje een verslaving, dat zal ik eerlijk toegeven.
De laatste zomer van de krijgers des doods (Francisco X. Stork)
Soms vind je onverwacht mooie dingen bij kringloopwinkels! Ik had nog nooit van de auteur gehoord, maar de achterflap klonk intrigerend en stond vol lof van namen die ertoe doen, zoals de Volkskrant en Edward van den Vendel. Het boek gaat over een onwaarschijnlijke vriendschap tussen twee jongens van zeventien: D.Q., die waarschijnlijk zal sterven aan kanker en zijn laatste maanden vooral goed wil besteden, en Pancho, een jongen uit een achterstandsgezin wiens verstandelijk beperkte zus is vermoord door haar 'vriend' en die nu zint op wraak. Ontzettend zware kost, maar ook ontzettend goed geschreven.
Taal is zeg maar echt mijn ding (Paulin Cornelisse)
Een niemendalletje van een taalboekje dat vooral geschikt was om tijdens het koken te lezen. Had ook een goed wc-boek voor millennials geweest kunnen zijn, nu ik erover nadenk.
Ascendance of a Bookworm Part 3, Volume 1 (Miya Kazuki)
De vertaler heeft het woord 'crochet' ontdekt!
Nagelaten dagen (Marga Minco)
Marga Minco is (ja is, ze is inmiddels de honderd gepasseerd!) een van de zeer themavaste schrijvers die Nederland rijk is. Haar favorieten: de Tweedewereldoorlog en hoe leven en sterven eigenlijk vooral een kwestie van toeval is. Nagelaten dagen is geen uitzondering. Hier ligt de focus op wat er met de spullen is gebeurd die vluchtende Joden in bewaring gaven bij buren. Of, zoals die buren veelal zeiden: "Welke spullen?" Interessant onderwerp, maar in vergelijking met haar anderen boeken is het vrij warrig gestructureerd.
3PAK 2022
Eens in het jaar doen wanhopige volwassenen extra hun best tieners aan het lezen te krijgen. Hun gekozen waren: de 3PAK, een bundeltje van nieuw werk van drie (relatief) jonge auteurs. Deze bundel biedt aan: een thriller die meer clichés dan spanning bevat, een verzameling gedichten over de middelbare school die nog makkelijker te vergeten zijn dan de lesstof, en een literairkortverhaal over een obsessie met vakmanschap dat duidelijk het beste werk in het boekje is, maar dat geen enkele tiener gewillig zal lezen.
Krabat (Otfried Preussler)
Hier beter bekend als 'De meester van de zwarte molen'. Elk jaar lees ik een boek in het Duits en dit jaar besloot ik een favoriete jeugdklassieker in stijl te lezen. Eigenlijk wilde ik wachten tot later in het jaar, maar wie het boek heeft gelezen, weet dat de eerste dag van het nieuwe jaar een verleidelijk startpunt is.
De goden moeten hun getal hebben (Hubert Lampo
Na meerdere tegenvallende boekenweekgeschenken keek ik hier echt naar uit. Hubert Lampo is er een van het magisch realisme en dit werk neemt het verhaal van Orpheus als leidraad. Muzikant Kasper komt aan in een havenstad die stilligt door een grote staking. Hij beweegt zich door de grauwe stad, gedreven door het lot. Zijn verleden is een waas, zijn doel wordt met de dag helderder: haar vinden en haar, zonder terug te kijken, uit deze wereld der doden leiden. Lampo's stijl is niet altijd even toegankelijk en mijn hersenen hadden na 15 pagina's vaak even een adempauze nodig, maar 'De goden moeten hun getal hebben' staat nu in mijn top 5 boekenweekgeschenken.
Gezien de feiten (Griet op de Beeck)
Nog een boekenweekgeschenk! Lampo's geschenk stamt uit 1969, die van Griet op de Beeck is bijna 50 jaar jonger. Opvallend genoeg hebben ze veel gemeen. Twee Vlaamse schrijvers, twee liefdesgeschiedenissen verstrengelt met een hel, en twee identieke eindes. Ik hoop dat dit geen toeval is, want dat zou dit broddelwerk nog iets van gelaagdheid hebben.
Ascendance of a Bookworm Part 3, Volume 2 (Miya Kazuki
Het soort me vreselijk dat Van Stockum het volgende deel nog niet kan leveren.
Overkomst dringend gewenst (Marnix Gijsen)
En nog een boekenweekgeschenk; ook weer van een Vlaming. Deze is uit 1978 en bestaat uit korte, veelal semi-autobiografische verhalen waarin de hoofdpersoon de mensen om hen heen observeert. Die observaties liggen op het spectrum van laconiek en zwartgallig. Te veel van het goede, wat mij betreft.
Makkelijk leven (Herman Koch)
Ja, dat heb je goed geraden: nog een boekenweekgeschenk. Dit is een typisch Koch-boek: de hoofdpersoon is een man van middelbare leeftijd die denkt de wereld te snappen, maar het EQ van een hondendrol heeft en niet begrijpt waarom mensen met steeds grotere bogen om hem heen lopen. Je moet maar net zin hebben in zo'n boek. (Ik had geen zin in zo'n boek.)
Boekenteller 2023: 31/100
Re: Laatst gelezen boeken
Ah, Meester van de Zwarte Molen was ook altijd één van m'n favoriete jeugdboeken. Misschien moet ik het ook eens herlezen - maar dan niet in het Duits - want in tegenstelling tot m'n Lemniscaat-klassiekers lijk ik deze sneller uit het oog te verliezen qua herleesbeurten...
motivatiedip. help!
- Ash Ketchum
- Posts: 1458
- Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25
Re: Laatst gelezen boeken
Dus eind maart/begin april ben je klaar en ga je niets meer lezen tot januari? :P