Laatst gelezen boeken

Manga en Anime not allowed ;-)

Moderators: Koen, jo, Kenny, Gerrit

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Kaika Tetsudo Tantei (De cover zegt ook: The Detective of Meiji Period Railway): Voor de fans van geschiedenis en Japanse treinen.

Image

1879. Masaru Inoue is als hoofd van de Japanse spoorwegen hard aan het werk om het netwerk aan te leggen dat nodig is om Japan verder te moderniseren en het belangrijkste project waar hij nu mee bezig is de spoorwegtunnel door de berg Osakayama, dat Kyoto met Otsu moet verbinden. Het project is bijzonder, want Inoue laat dit stuk geheel aanleggen door Japanners, zonder enige buitenlandse ingenieurs op het project en het moet dan ook slagen wil Japan op eigen benen kunnen staan. Maar de afgelopen maanden gebeuren er allerlei rare dingen tijdens het tunnelgraven, van rotsen die plots naar beneden vallen, metingen die achteraf zijn gewijzigd, slecht en gestolen materiaal tussen de voorraad en zelfs een leverancier die op een avond van de laatste trein terug naar Kyoto is gevallen en is gestorven. Inoue vermoedt dat iemand hier achter zit en er zijn genoeg mensen die tegen het project zijn: van lokale mensen die met de komst van de treinen hun werk kwijtraken tot mensen in de overheid die budget liever naar andere plekken zoals waterverkeer zien gaan. Inoue besluit daarom Kusakabe in te huren, een man die in de Edo periode een agent was, maar met de komst van de Meiji regering was gestopt. Samen met ingenieur-in-training Onodera gaat hij op onderzoek uit in dit verhaal waarin je superveel leert over het politieke, economische en sociale belang van treinen/de geschiedenis van het trein netwerk in Meiji Japan en uiteindelijk is het detectiveplot daar natuurlijk ook nauw mee verbonden.
Last edited by Ash Ketchum on Wed May 19, 2021 7:14, edited 1 time in total.

User avatar
WizardOfOss
Posts: 502
Joined: Mon Sep 16, 2019 20:22
Contact:

Re: Laatst gelezen boeken

Post by WizardOfOss »

Klinkt interessant.....maar heb in dat kader nog altijd wat leesvoer ongelezen in de kast staan:

Image

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Aru Girisha Hitsugi no Nazo (Een Griekse grafkistmysterie): Het tweede deel in een reeks over de fotograaf Mikikaze Minami en de Amerikaanse forensisch onderzoeker Elizabeth (Beth) Kittridge in verhalen die geinspireerd zijn door Ellery Queens detectiveromans uit de jaren 30. Het eerste deel (een verhalenbundel) heette Een Egyptische kruismysterie (naar The Egyptian Cross Mystery), deze is vernoemd naar The Greek Coffin Mystery. Mikikaze en Beth moeten hun reisplannen door Japan plots wijzigen als ze horen dat Akemi Ando is overleden: zij was betrokken bij veel internationale NPOs, waaronder een NPO die assisteert bij orgaantransplantaties over de hele wereld en waar Mikikaze zijn leven aan te danken heeft. Aangekomen bij de Ando's krijgen ze echter te horen dat de wake is verschoven, omdat het vermoedens zijn ontstaan dat Akemi's door toch niet natuurlijk was: er is zowel een verscheurd laatste wil van Akemi gevonden in de prullenbak, als een dreigbrief die een verband lijkt te leggen tussen Akemi's dood en die van haar kleindochter, die enkele jaren op weg naar werk verdween, en plots eind vorig jaar dood (vermoord) was teruggevonden, begraven in een bos dichtbij.

Image

Wat volgt is een verhaal dat erg traag is, en dat ook hetzelfde probleem heeft als het eerste deel: om een of andere reden vind deze schrijver het leuk om steeds eerst een paar bladzijdes te schrijven waarin personages dan praten over een feit/gebeurtenis die de lezer nog niet heeft gehoord, en dan springt het weer eventjes terug in de tijd om te laten zien waar dat feit/die gebeurtenis vandaan kwam (bv. ze praten een paar keer heen en weer over een brief waar de lezer nog nooit van had gehoord en waardoor je even verward bent, en dan gaat het verhaal dertig minuten terug in de tijd om je te laten zien waar die brief vandaan komt). Maar dit doet de schrijver meerdere keren per hoofdstuk. Ik begon op een gegeven moment een hoofdstuk te ver (ik las dit boek digitaal en ik drukte per ongeluk op het verkeerde hoofdstuk), maar hoewel ze over iets spraken waar ik nog nooit van had gehoord vond ik het niet eens raar, want het hele boek was al zo. Het verhaal zelf vond ik wel aardig, met veel Ellery Queen-achtige momenten waarin wordt gededuceerd op basis van feiten/bewijzen en de staat ervan ('deze vlek kan alleen op deze brief zijn gekomen, omdat X, tijdens Y, en dat betekent dat....Z etc.'), maar het had makkelijk de helft korter kunnen zijn.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

trickSters: Het eerste deel in een korte reeks detective light novels die gaan over een docent en de studenten in zijn seminar klasje aan de Tovenarij faculteit aan Josui Universeit in Tokyo. Nee, dit is geen Harry Potter. Hoewel magie wel bestaat in deze wereld, is veel occulte kennis verloren gegaan na de heksenjachten in de middeleeuwen. Sinds ruim een eeuw of zo wordt magie (technieken die de moderne wetenschap niet kunnen verklaren) weer bestudeerd: sommige magie is weer hervonden zoals magie waarbij je de huidige locatie van een persoon kan vinden op een kaart, maar veel magie is op dit moment een "lost task" (vergeten kunst). Tovenaars worden in principe met aanleg geboren, maar dat betekent niet dat onderzoek naar magie alleen door tovenaars wordt bedreven: net als dat niet iedereen bij Literatuur schrijver is of wordt, zijn er genoeg mensen die zich inschrijven bij Tovenarij niet 'om tovenaar te worden' (want dat kan eigenlijk niet), maar om het fenomeen van een andere hoek te benaderen. Japan heeft geen lange geschiedenis met onderzoek naar magie, en Josui is dan ook pas de eerste universiteit met een Tovenarij faculteit. Maar dit jaar hebben ze wel iets heel bijzonders: op dit moment zijn er slechts levende zes tovenaars bekend, en ze hebben een ervan (Shiina Sakyo) weten te strikken als docent.

Image

Amane is een eerstejaars die terecht kom in Sakyo's klas, samen met een groepje van 5 meiden die al sinds de basisschool samen in een klas zitten en de 'Josui roltrap' (Josui basisschool -> Josui middelbare school -> Josui universiteit) hebben uitgereden. Tijdens de orientatie wordt een opgenomen bericht afgespeeld van iemand die zichzelf Aleister Crowley noemt, die zegt dat er iemand vermoord gaat worden en wordt men uitgedaagd te raden wie het slachtoffer is, en wie de dader is. Men denkt eerst dat het een grap is, maar in de eerste week komt een van de meisjes in Shiina's klas maar niet opdagen en als ze met behulp van magie erachter komen dat ze op het dak is, vinden ze haar daar met gruwelijke mes wonden over haar hele gezicht. Maar camerabeelden laten zien dat niemand behalve zij zelf naar het dak is gegaan. Omdat de dader zichzelf Crowley noemt wordt dan uitgegaan van magie, maar er bestaat op dit moment geen magie waarbij iemand ongezien op en af het dak kan komen (geen levitatie/onzichtbaarheid en zo), of bv. het mes van een afstandje kan besturen (psychokinesis), dus dat kan ook niet. Maar hoe is het dan wel gedaan?

Leuk boek. Net als de meeste (goede) detectives met een dergelijke fantasy invalshoek wordt er goed op gelet dat je niet alles kan doen met magie en dat er duidelijke regels zijn over wat wel en niet kan. De titel Trickster slaat op het feit dat het boek al bij het begin verklapt dat er tijdens het verhaal zeven maal iets wordt uitgehaald waarbij mensen worden bedrogen en je wordt uitgedaagd om alle zeven 'trucjes' eruit te halen. Ik had ze niet :(

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

trickSters D: ^ En meteen het derde deel in de serie gelezen. Eigenlijk wilde ik aanvankelijk met dit deel beginnen, want ik had gehoord dat dit deel het meest memorabele deel was van de trickSter serie, maar daarbij werd ook gezegd dat je eigenlijk op z'n minst het eerste deel gelezen moet hebben (en misschien het tweede deel ook) om dit derde deel echt optimaal te lezen, vandaar dat ik deze twee delen heb gelezen. Het boek begint ook met een waarschuwing dat je inderdaad indien mogelijk deel 1 en 2 zou moeten lezen, al zegt het ook dat je het derde deel op zich ook wel los zonder voorkennis moeten kunnen lezen. Dit deel speelt zich af in de herfst, tijdens het campus festival. Amane en Ririko zijn onderweg naar de stand van de Mystery Club waar Imina lid van is als plots alles pikdonker wordt in Gebouw A. Omdat iedereen naar de openingsceremonie is gegaan, zijn alleen onze helden en enkele leden van de Mystery Club in het gebouw. Er blijkt een soort krachtveld om het gebouw te zitten dat zelfs licht blokkeert, maar zelfs Shiina Sakyo, de enige tovenaar in Japan en docent aan de universiteit, kan zo'n krachtig krachtveld nooit in z'n eentje zo lang actief houden en waarom zou hij studenten gevangen houden? Terwijl ze een uitweg vinden, komen ze erachter dat een Inst (magisch artefact/instrument) is gebruikt waardoor iemand nu mensen kan uitwissen en een voor een verdwijnen er mensen uit de groep in de duisternis.

En iedereen had inderdaad gelijk dat je echt wel minstens het eerste boek gelezen moet hebben voor het volle effect. Leuk verhaal dat eigenlijk iets compleets anders doet dan het eerste deel, dat eigenlijk best een conventionele detective was. Dit deel voelt vaak meer als een meta-mysterie aan, want een deel van het verhaal draait om het feit dat Imina detectiveverhalen schrijft genaamd.. trickSters, gebaseerd op de avonturen van Shiina en zijn studenten en je hebt dan ook een groepje leden van de Mystery Club die Ririko en Amane alleen kennen van de verhalen (die wij als lezer ook hebben gelezen).

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Yujo no Gotoki Uramu Mono (Zij die een wrok koesteren zoals de Yujo: Het achtste deel in een reeks over Genya Tojo, een folklorist in horrorverhalen die in een na-oorlogse Japan het land afreist om spookverhalen te verzamelen en ze ook zelf schrijft. Daarbij raakt hij vaak betrokken bij criminele zaken die te maken hebben met de verhalen die hij verzamelt. Hij lost deze zaken dan wel op, maar vaak blijft er ook veel onbeantwoord en blijkt er toch wel meer te zijn tussen hemel en aarde. Ik heb trouwens een soort traditie met deze serie: hoewel ik de boeken altijd echt supergoed vind, kom ik serieus altijd voor geen meter door de eerste twee honderd bladzijdes (meestal 600-700 bladzijdes in totaal). Dan lees ik een paar bladzijdes, leg ik het weer even weg en dan zijn we weer een paar weekjes verder. Ben ik eenmaal voorbij dat punt van ongeveer 200 bladzijdes, dan gaat het weer als een trein. Dit boek heb ik denk ik eind december gekocht, toen ik begonnen, maar vandaag pas uitgelezen (en de laatste 500 bladzijdes gingen echt als een speer).

Image

Een yujo (遊女) is net als een oiran een woord voor prostituee, maar hier is de eerste 'yu' verwisseld voor die van geest (幽女). Dit boek gaat over drie reeksen raadselachtige zelfmoord(pogingen) die zijn gebeurd in drie verschillende periodes, allemaal in een gebouw dat decennia lang als bordeel heeft gefungeerd, en telkens was er een prostituee betrokken genaamd "Hizakura". Het eerste gedeelte (en het langste) gedeelte is best zwaar materiaal gebaseerd op echt onderzoek omtrent het leven van prostituees uit die tijd (de jaren 30): het is een dagboek van een jong meisje dat wordt verkocht aan het bordeel. Aanvankelijk denkt ze dat ze makkelijk geld kan verdienen voor haar arme familie in haar thuisdorp, maar ze weet niet wat een oiran eigenlijk is en denkt dat ze gewoon met wat kletsen met mannen in een kamertje en mooie kleren dragen geld gaat verdienen. De hel begint als ze de naam Hizakura krijgt als oiran en moet gaan werken, maar er gebeuren ook rare dingen in het bordeel waar ze is: er gaan geruchten over een onbekend 'iets' dat zou ronddwalen in het bordeel en tijdens haar verblijf proberen drie oiran ook zelfmoord te plegen door uit het raam van de hoogste kamer te springen: een van hen sterft, twee van hen overleven het en Hizakura is zelf een van de overlevenden, al weet ze zelf niet waarom ze uit het raam wilde springen. Het was alsof iets haar er toe zette. Het boek springt daarna een paar jaar in de tijd naar de Tweede Wereldoorlog, als de dochter van de vorige eigenares het bordeel heeft overgenomen. Hizakura is een paar geleden vertrokken, opgekocht door een liefhebbende man die haar huwde, maar een nieuwe vrouw arriveert in het bordeel en zij krijgt de naam Hizakura. Maar dan komt er weer een reeks van drie zelfmoord(pogingen), allemaal vanuit dezelfde kamer. En ook na de oorlog (prostitutie is verboden, dus het is een cafe... met een achterruimte met veel kamertjes) besluit weer een nieuwe eigenaar een nieuwe prostituee de naam Hizakura te geven, maar je kan al raden wat er gebeurt.

Als detective is dit boek nooit zo indrukwekkend of briljant gepland als voorgaande delen, maar het heeft hier en daar echt goede stukken en als horrorboek werkt het behoorlijk goed, al komt de horror niet zo zeer van de spookverhalen in het bordeel, maar echt hoe het leven van de oiran is afgebeeld. Toch wel een boek dat even blijft hangen.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Aomikan no Satsujin (cover zegt ook: Murder of Aomikan): Het directe vervolg op Gurenkan no Satsujin, dat ik iets meer dan een jaar geleden had gelezen. Dat boek ging over Katsuragi en Tadoroko, twee middelbare scholieren die betrokken raakten bij een moord die gebeurde in een landhuis op een berg dat aan het afbranden was. Katsuragi had daarvoor al meerdere moorden opgelost, maar in dat verhaal leerde hij de pijnlijke les dat je soms de waarheid moet laten rusten omdat er meer leed veroorzaakt kan worden en sindsdien weet hij niet meer of wat hij doet wel juist is. In dit boek blijkt dat Katsuragi niet is teruggekeerd naar school na de vakantie + schorsing, dus zoeken Tadokoro en nog een vriend Katsuragi op in z'n ouderlijk huis bovenop een heuvel, waar z'n grootvader ook recentelijk is overleden. Er zijn meer ongenode gasten, maar door een hevige storm mag iedereen een nachtje blijven. In de nacht gaat echter het alarm omdat de storm overstromingen heeft veroorzaakt, waardoor het dorp onder de heuvel langzaam onder komt te staan, maar ook komen ze erachter dat een van hen is vermoord in z'n kamer. Terwijl het water langzaam verder stijgt, probeert Tadokoro Katsuragi zover te krijgen om de zaak op te lossen. Eigenlijk lijkt het qua idee erg op het vorige boek: het boek telt de meters af totdat het water het huis bereikt (vorige boek telde af tot het afbranden van het huis), weer heel veel losse raadsels waarbij toeval een grote rol speelt en een best slim opgezette plot dat echter wel erg uitgerekt aanvoelt (dit is een lang boek).

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Pas m'n eerste boek deze maand! Het schiet niet op...

Image

Haedama no Gotoki Matsuru Mono (Zij die vereerd worden zoals Haedama): Goh, was het pas een maandje geleden dat ik het vorige boek had gelezen? Toen schreef ik: "Ik heb trouwens een soort traditie met deze serie: hoewel ik de boeken altijd echt supergoed vind, kom ik serieus altijd voor geen meter door de eerste twee honderd bladzijdes (meestal 600-700 bladzijdes in totaal). Dan lees ik een paar bladzijdes, leg ik het weer even weg en dan zijn we weer een paar weekjes verder. Ben ik eenmaal voorbij dat punt van ongeveer 200 bladzijdes, dan gaat het weer als een trein." Dat ging ook min of meer dit keer op, al deed ik dit keer geen zes maanden over dat eerste stukje. Toch was er duidelijk een verschil in leessnelheid na het eerste (super lange) hoofdstuk, dat zo'n 150 bladzijdes (van een totaal van 620) lang was.

In de zevende roman in deze reeks reist Genya af naar het Gora-gebied samen met zijn vaste redactrice Shino en zijn nieuwe redacteur bij een andere uitgever, die uit het Gora-gebied komt. Het Gora-gebied bestaat uit vijf kustdorpjes, omringd door de bergen met o.a. bamboebossen. Van oudsher was het leven hier bijzonder zwaar, omdat er weinig landbouwgrond was, maar het gebied was ook niet geschikt voor vissen vanwege de vele kliffen. Het dorpje Tokuyu is de oudste van de vijf dorpjes en ligt in een baai. Een rots in die baai wordt van oudsher aanbeden als de kami "Haedama". Genya is geinteresseerd in de lokale rituelen/matsuri rondom Haedama en de spookverhalen die bestaan in de regio (het eerste hoofdstuk bevat vier verschillende griezelige verhalen uit verschillende tijdsperiodes di gaan over Haedama en yokai en spoken die in de zee, de bossen en bergen rondom Tokuyu dwalen). Eenmaal aangekomen in Tokuyu, besluiten ze een schrijn verstopt in een bamboebos te bezoeken, dat ook wordt genoemd in een van de spookverhalen. De schrijn staat in het centrum van een soort bamboedoolhof, maar daar vinden ze het lijk van een andere folklore onderzoeker die in het gebied bezig was. Vreemd genoeg is de doodsoorzaak van de man versterving, wat bijzonder raar is want voor zover ze kunnen zien, was de man gewoon vrij en zijn er geen tekenen dat hij fysiek in het doolhof werd vastgehouden, maar om een of andere reden heeft de man geen poging gedaan om het doolhof op eigen houtje te verlaten en is gewoon uitgehongerd. Natuurlijk doet zijn dood daarom denken aan een van de spookverhalen, want de yokai in het bamboebos zou mensen doen verhongeren...

Zoals altijd super leuke boeken als je geinteresseerd bent in folklore rondom religie (kwesties als wat de ware betekenis is van een ritueel/wat waren de onderliggende motieven voor zulke rituelen/waarvoor zijn deze kami bedacht/etc). De spookverhalen/religieuze elementen zijn altijd 'bedacht' voor de verhalen, maar gebaseerd op echte folklorekunde, dus de verhalen lezen altijd heel overtuigend en veel van de 'theorie' die in deze boeken tegenkomt kan je ook in het echt toepassen. Hoewel ik het vorige boek in de reeks wel aardig vond als 'een keer iets anders' ben ik wel blij dat dit deel weer alles op de 'klassieke' wijze doet (al moet ik wel toegeven dat delen 3, 4 en 5 toch wel het hoogtepunt waren.

Tamara
Posts: 925
Joined: Tue Aug 17, 2010 19:37
Location: Achterhoek

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Tamara »

Pas m'n eerste boek deze maand! Het schiet niet op...
Hoeveel lees je normaal eigenlijk?

Bij mij is het zo wisselend. Soms lees ik een aantal weken twee boeken per week en even later doe ik maanden over één boek. Ik probeer me nu opnieuw door Dune heen te werken. Ik had als tiener meer geduld voor dit soort schrijfstijlen...

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Ik probeer op jaarbasis wel minstens één boek per week gelezen te hebben, dus ik kom gemiddeld ongeveer op vier boeken per maand uit, maar het is inderdaad niet zo dat ik per se elke week een boek uit heb en dat het wel eens afwisselt. Ik heb ook namelijk de neiging om tegelijkertijd in meerdere boeken te beginnen, dus soms lees ik dan in drie dagen tijd vier boeken uit terwijl ik de voorgaande weken niets uit heb. En zeker wanneer ik bezig ben met een vertaalproject, heb ik veel minder zin om andere boeken te lezen. Maar slechts 1 boek gelezen in ongeveer een maand tijd is wel zeldzaam voor mij...

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Moto Hagio's Ichidokiri no Oizumi no Hanashi (De enige keer dat ik vertel over Oizumi) uitgelezen! Dit was waarschijnlijk het meest besproken boek over manga dat in de eerste helft van 2021 is uitgebracht. Het boek is uitgebracht op 30 april, maar mijn versie is alweer een derde (!) oplage gedateerd 30 juni, dus in twee maanden tijd hebben ze het boek nog eens twee keer bij moeten drukken. In 2016 schreef Keiko Takemiya haar biografie, waarin ze ook vertelt over de twee jaar dat ze samen met Moto Hagio woonde in een huis in Oizumi, Nerima-ku, Tokyo. Hun huis was een soort hangplek voor bevriende (vrouwelijke) mangaka, assistenten en gelijkgestemden en later noemde men dat de "Oizumi Salon" en het wordt gezien als onderdeel van de 'legende' van de Year 24 Group. Maar sinds de uitgave van Takemiya's boek wordt Hagio constant belaagd door media die bv. een televisiedrama willen maken over Oizumi of een interview met Takemiya and Hagio samen willen en ondanks het afwijzen, blijft men maar aanhouden. In de inleiding van dit boek schrijft Hagio dat de periode in Oizumi iets is dat ze had afgesloten in haar leven en waar ze nooit meer aan wilde denken. Ook heeft ze sinds die tijd niets meer met Takemiya te maken gehad en betwijfelt ook of dat ooit zal gebeuren. Haar manager is trouwens ook iemand uit die periode en er dus 'bij was en uiteindelijk besloten ze dat Hagio dan maar haar zijde van het verhaal zou vertellen in het boek, zodat iedereen snapt waarom ze er niet meer over wil hebben en dat het hiermee afgelopen moet zijn voor haarzelf en voor alle 'buitenstaanders.'

Image

Hagio's verhaal wordt gepresenteerd als een reeks memoires op chronologische volgorde, verteld in een stijl die zowel droog is, maar eenvoudig begrijpbaar. "Toen gebeurde er dit, toen gebeurde er dat. Ik was daar blij mee. Dat was pijnlijk" Ze vertelt hoe ze al op school van manga hield, hoe een vriendin uiteindelijk zelfs de assistente van Tezuka werd, hoe ze zelf ook haar debuut maakte vanuit Fukuoka. Tijden waren natuurlijk vroeger anders, en het is ook wel grappig om te zien hoe ze een heel vriendennetwerk opbouwde via brieven. De ene vriendin die dan weer een andere vriendin introduceert zodat zij ook penvrienden worden en zo. Terwijl Hagio op de vakschool zat, werkte ze ook door als mangaka en reisde ook soms naar Tokyo, waar ze dan bij zulke vrienden kon slapen. Tijdens een van haar tripjes maakt ze ook voor het eerst kennis met Keiko Takemiya. De derde spil in het verhaal is Norie Masuyama, iemand met Hagio penvrienden was geworden via een introductie. Masuyama had geen aspiraties in manga tekenen, maar wel een groot fan en dan vooral van shonen'ai, waar ze uren over kon praten. Ze zou van alles aan Hagio laten zien om haar te laten zien wat er zo mooi en prachtig was aan shonen'ai en ook vertellen over een verhaal wat ze zelf had uitgedacht, maar nooit zou kunnen 'maken' omdat ze geen mangaka was. Hagio kon supergoed opschieten met Masuyama en introduceerde haar weer aan Takemiya. Takemiya boodt ook aan om samen met Hagio een huis te huren zodat Hagio naar Tokyo kon verhuizen en ze vonden een huis precies om de hoek bij Masuyama. Dat huis werd dus de "Oizumi Salon": Takemiya en Hagio leefden samen en lieten elkaar dan bv. hun schetsboeken zien en zo, maar Masuyama was min of meer de derde bewoner van het pand en zij zou het altijd hebben over shonen'ai en zo. Als Takemiya en Hagio de 'mangaka' waren dan was Masuyama een soort coach, een producer of criticus die veel over manga zou praten. Vele bevriende mangaka zouden ook altijd langskomen, assistenten van zowel Takemiya en Hagio kwamen natuurlijk af en aan (assistenten werken vaak voor meerdere mensen) en soms schreven fans gewoon brieven dat ze langs wilden komen en dat mocht dan ook.

Alles pais en vree dan? Nee. De stille Hagio heeft het zwaar met haar manga, die vaak niet goed scoren in de enquetes, terwijl ze samen woont met de 'ster' Keiko Takemiya en de altijd energieke, welopgevoede Masuyama (ze komt van een rijke familie en moest pianiste worden van haar ouders). Takemiya en Masuyama kunnen elkaar ook super goed vinden als het gaat over shonen'ai. In het begint probeert Hagio het nog enigszins te begrijpen en komt soms met manga die er tegen aan leunen, maar Masuyama zegt steeds maar dat Hagio het niet begrijpt en dat shonen'ai echt iets anders is. Takemiya aan de andere kant weet precies wat Masuyama bedoelt en wilt, en de twee praten steeds vaker alleen over shonen'ai. Van de twee jaar dat ze samen wonen schrijft Hagio dat ze het laatste jaar eerlijk gezegd nog weinig kan herinneren van Takemiya en Masuyama omdat zij zelf het drukker kreeg en die twee vaker samen ergens aan het kletsen waren. Na een gezamenlijke reis naar Europa besluit Takemiya te verhuizen, en zij gaat samen met Masuyama wonen. Hagio en een assistente verhuizen ook naar kamers in de buurt en in het begin komen ze nog wel bij elkaar langs, maar tijdens het maken van de originele reeks van The Poe Clan, valt de klap.
Spoilers wrote:Na het uitkomen van het eerste deel van het Cock Robin verhaal, beschuldigen Takemiya en Masuyama met nog net niet zoveel woorden Hagio min of meer van plagiaat. "Waarom gaat het over een jongensinternaat?" "Waarom is er een rivier naast de school?" "Waarom begint het in een kas met rozen?" Hagio herinnert dat in de tijd dat ze samen woonden, Takemiya losse schetsen had laten zien met zulke elementen, maar ze wist niet dat ze bij elkaar hoorden en dat Takemiya en Masuyama juist van plan waren deze manga te maken. Aanvankelijk vragen de twee of Hagio niet kan stoppen met haar verhaal, maar een paar dagen later krijgt ze een bezoek van Takemiya, die haar vraagt te vergeten wat er is gebeurd en laat een brief achter. In de brief schrijft Takemiya dat Hagio niet meer moet langs komen, dat ze niet meer in haar schetsboeken moet kijken en dat ze voortaan maar afstand van elkaar moeten houden. Hagio snapt destijds niet wat er aan de hand was en ook niet waarom Takemiya haar 'verstootte', hoewel ze nu achteraf denkt dat Takemiya en Masuyama echt van plan waren om met hun shonen'ai manga een revolutie in de shojo wereld teweeg te brengen en dat Hagio "hun" ideetjes niet alleen had gebruikt, maar ook nog eens op de 'verkeerde' wijze.
Daarna verhuisde Hagio weg uit de stad. In het begin had ze nog een beetje contact met Masuyama, maar dat zou ook na een jaar of zo wegvallen. Sindsdien zou ze alleen soms via via iets over Takemiya en Masuyama horen. Soms zelfs valse geruchten over waarom de Oizumi Salon uiteen was gevallen waarvan Hagio vermoedt dat Takemiya of mensen in haar 'kamp' die verspreiden. Zelf heeft Hagio nooit meer iets van Takemiya gelezen na die tijd en hebben ze dus totaal geen contact meer gehad. Hagio wilt zelfs haar werk niet gepubliceerd hebben in een blad waar Takemiya is, en als ze wordt gevraagd voor evenementen en zo waar Takemiya ook aanwezig zal zijn, dan zegt ze die zo mogelijk af. Wat Hagio betreft is de Oizumi periode er wel ooit geweest, maar ligt het ver achter haar. Ze werd gevraagd het te vergeten, dus besloot ze niet meer aan Oizumi te denken. Tijdens het lezen merk je wel dat hoewel het in het begin een gelukkige periode was, de drie uiteindelijk uit elkaar gingen groeien en dat het einde zeer pijnlijk was voor Hagio. Uiteindelijk is dit natuurlijk wel alleen hoe Hagio de gebeurtenissen heeft opgevat en hoe zij alles heeft ervaren. Als lezer denk je misschien wel, dit had misschien anders kunnen lopen als ze wat opener geweest waren naar elkaar toe, over elkaar. Was het gewoon toeval dat dingen liepen zoals ze liepen en beide partijen het anders opvatten? Keiko Takemiya en Moto Hagio zijn natuurlijk beide legendes geworden in de industrie, en je vraagt je dan ook of zo'n 'clash' er op den duur altijd zou zijn gekomen. Wat hier is gebeurt zou eigenlijk ook een interessante manga kunnen worden, maar dan besef je je dat deze echte mensen begonnen als goede vrienden, maar dat ze nu elkaar dus al vijftig jaar actief aan het ontwijken zijn (al werken ze in dezelfde wereld) en dat is gewoon bizar. Ik heb trouwens Keiko Takemiya's biografie ook al liggen en het wordt interessant om te zien hoe zij kijkt naar haar relatie met Hagio (hoewel mijn opvattingen nu dus al 'gekleurd' zijn).

Het boek zelf ziet er trouwens prachtig uit, soort semi-hardcover (niet echt hard karton, maar wel harder dan je zou verwachten voor de kaft) met schetsen uit de tijd dat Hagio in Oizumi woonde en ook een korte manga die ze tekende toen ze enkele maanden in Brighton woonde.
Last edited by Ash Ketchum on Wed Jul 21, 2021 10:09, edited 2 times in total.

Tamara
Posts: 925
Joined: Tue Aug 17, 2010 19:37
Location: Achterhoek

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Tamara »

Heel erg bedankt voor het uitgebreide verslag! Dat legt voor mij een paar puzzelstukjes op de plek. Het is altijd interessant om meer te lezen over dit soort periodes uit de manga-industrie, omdat het verhaal altijd complexer blijkt te zijn dan optimistische media het schilderen. Ik ben benieuwd naar Takemiya's kant van het verhaal.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Ik denk dat het boek ook wel goed overbrengt wat Hagio er precies mee wil bereiken. Als je als media zijnde dit boek niet hebt gelezen en je komt weer aankloppen om haar te vragen voor een interview/drama/whatever hierover, dan heb je je huiswerk niet gedaan en wordt je zo weggestuurd, en als je het boek wel hebt gelezen, is het onwaarschijnlijk dat je het sowieso nog probeert. Ben inderdaad zelf ook erg benieuwd naar hoe Takemiya kijkt naar die periode, maar ik twijfel nog of ik dat boek nu meteen erachteraan lees, want helemaal eerlijk is dat denk ik ook niet...

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Toch maar even geen Takemiya.

Image

Giman no Satsui (Bedrieglijke moordintenties): Anderhalf jaar geleden las ik Neko ni wa Suiri ga yoku Niau (Deducties passen mooi bij katten) van Akiko Miki, een leuk boek over een secretaresse van een advocaat, die samen met de pratende kantoorkat Scotty detectivewedstrijdjes hield door elkaar uit te dagen met zelfbedachte detectiveverhaaltjes gebaseerd op de clienten die langskwamen op het kantoor. Giman no Satsui is het tweede boek dat ik van Miki lees, en heeft veel van dezelfde thema's (maar geen pratende kat): ook dit boek gaat over advocaten (Miki werkte vroeger als advocate) en ook dit boek draait om mensen die elkaar proberen af te troeven met verschillende oplossingen voor een moord. Het verhaal begint in 1966, vlak na de dood van I'ichiro Nire, een vooraanstaand ex-politicus en baas van het Nire Advocaten/Accountantskantoor. Tijdens een van de verplichte herdenkingsdiensten na z'n begrafenis, worden zijn oudste dochter Sawako en z'n kleinzoon Yoshio (niet de zoon van Sawako) vergiftigd met cyanide (Sawako's kofie, en Yoshio's chocolade).

Het is duidelijk dat iemand van de familie dit heeft gedaan en de politie verdenkt al snel Harushige (de man van Sawako die in de Nire familie is getrouwd), maar tot hun verbazing komt Harushige zelf naar de politie met een bekentenis, al geeft hij geen details over z'n motieven. Hij krijgt levenslang, maar ruim 40 jaar later wordt hij vanwege goed gedrag en kanker vervroegd voorwaardelijk vrij gelaten. Harushige schrijft een brief naar z'n schoonzus Toko, het laatst levende lid van de Nire familie, waarin hij uitlegt dat hij de moorden niet heeft begaan maar dat hij alleen maar de moorden heeft bekent omdat hij wist dat het kansloos was en dat de doodstraf op hem wachtte: een bekentenis was de enige manier om z'n eigen leven te redden. Maar in 42 jaar dat hij vast zat, heeft hij veel over de moorden kunnen denken en hij vertelt z'n verdenkingen in z'n brief. Maar Toko leert dan weer iets uit Harushige's brief wat ze nooit eerder had geweten, wat haar weer op een andere theorie brengt en ze schrijft een brief terug met haar nieuwe verdenkingen, en dat brengt Harushige weer op een nieuw spoor en hij schrijft dan weer een nieuwe brief etc. Leuk boek, dat net als het kattenboek een structuur in twee delen gebruikt om een verhaal te vertellen dat eenvoudig begint, maar best complex wordt omdat er dan steeds op eerdere theorieën wordt gebouwd.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1439
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Laatst gelezen boeken

Post by Ash Ketchum »

Shonen no Na wa Gilbert (De naam van de jongen was Gilbert) van Keiko Takemiya uit. En zo kom ik toch uiteindelijk wel mooi op vier boeken deze maand uit :)

Image

Het waren deze memoires die Moto Hagio er toe 'dwongen' om Ichidokiri no Oizumi no Hanashi te schrijven, maar het was wel raar om met die 'voorkennis' dit boek te lezen. Eigenlijk had ik beide boeken zonder voorkennis willen lezen. In de kern gaan deze twee boeken grotendeels over hetzelfde: de tijd dat Keiko Takemiya en Moto Hagio in Oizumi woonden. Takemiya's verhaal begint als ze door de uitgevers 'ingeblikt' is in een hotel, omdat ze anders haar deadlines niet haalt. Op een dag vraagt een redacteur of ze Moto Hagio wil ontmoeten. Takemiya kent Hagio's werk al en is zeer onder de indruk van hoe ze compleet nieuwe tekenfoefjes kan bedenken (zoals afbeelden hoe mensen rennen) die niemand anders ooit eerder heeft gebruikt. Hagio is toevallig in Tokyo, en ze komt even Takemiya assisteren en tijdens het werken, kletsen de twee jonge vrouwen en ze kunnen het redelijk goed met elkaar vinden. Ze blijven elkaar ook daarna brieven schrijven, en Hagio introduceert Takemiya aan haar penvriendin Norie Masuyama. Takemiya kan ook prima opschieten met Masuyama, vooral als ze ontdekken dat ze beiden een liefde hebben voor shonen'ai. Takemiya woont op dit moment nog alleen, maar voelt zich echt enorm eenzaam alleen in Tokyo, en uiteindelijk vraagt ze Hagio (die nog in Fukuoka woont) of ze naar Tokyo wil verhuizen en met haar wil wonen, en Masuyama vindt een klein huisje 30 seconden lopen van haar eigen huis voor de twee.

Dit boek heeft trouwens twee illustraties van de binnenkant van het huis. Het was echt piepklein: een huiskamertje beneden met een kotatsu die bijna de hele kamer beslaat (en keuken, en klein bad/wc) en dan slechts een kamertje boven. Daar hadden de twee allebei een klein bureautje en had Takemiya een bed.

Voor Takemiya was de Oizumi Salon aanvankelijk een prachtige periode. Ze woonde samen met eensgezinden (Masuyama was hier altijd) en ook collega's en fans kwamen vaak langs. Collega's hielpen elkaar met deadlines halen en ze konden vooral over manga praten. Takemiya wist al voordat ze hier kwam wat ze wilde: een revolutie ontketenen in de wereld van shojo manga. En met mensen als zijzelf en Hagio, was dat ook zeker mogelijk, wist ze. Ook Masuyama, goed opgeleid en bekend met allerlei onderwerpen, zag in hoe briljant Hagio en Takemiya waren. In de Oizumi Salon werd dan ook vaak gesproken over het veranderen van shojo manga, hoe vrouwelijke mangaka meer moesten verdienen en natuurlijk... shonen'ai. Takemiya en Masuyama konden het op dit onderwerp bijzonder goed vinden (eens spraken ze 8 uur over de telefoon over een manga die Takemiya in haar hoofd had), maar ook andere vrouwelijke mangaka bleken hier een interesse in te hebben. Probleem: uitgevers wilden zich hier niet aan branden. De revolutie die Takemiya in haar hoofd had, had dan ook zeker te maken met het mogelijk maken dat mangaka als zij, de manga konden maken die zij wilden maken. Toch moet er ook geld verdiend worden, en langzamerhand komt ze in een sleur. Ze heeft dan wel vaste plekken in weekbladen, maar ze mag nooit van de uitgevers tekenen wat ze eigenlijk wil, en rondshoppen met het concept van Kaze to Ki no Uta laat haar al snel weten dat niemand dit kan uitbrengen in de shojo bladen. Een keer besluit ze helemaal af te wijken van de preview en haar eerste shonen'ai verhaal te maken: vanwege deadlines besluit de redacteur het toch te drukken, maar hij maakt duidelijk dat Takemiya dit echt nooit meer moet flikken. Intussen kijkt ze met een schuin oog naar haar kamergenote. Hagio levert maandelijks korte manga en heeft het weliswaar nooit zo druk als Takemiya, maar zij krijgt enorm veel vrijheid van dezelfde redacteur die Takemiya niets laat doen en ze hoort zelfs dat de redacteur alles, lang of kort, aanneemt van Hagio. En omdat ze samen wonen, ziet ze gewoon telkens hoe briljant Hagio niet is, die steeds maar weer met compleet originele tekentechnieken komt. Intussen zit Takemiya echt in een sleur, en zelfs hun groepsreisje naar Europa helpt uiteindelijk niet met haar grootste probleem: ze kan gewoonweg niet werken als ze samen woont met Moto Hagio. Hagio is een te groot talent en ze kan het niet trekken zo dicht bij haar te leven. Als ze het contract voor het huis moeten verlengen, zegt Takemiya dat ze gaat verhuizen, wat tot het uiteenvallen van de Oizumi Salon leidt. Takemiya gaat samen wonen met Masuyama, en Hagio woont aanvankelijk ook in de buurt, en komt ook langs. Maar omdat Takemiya vreest dat haar huis gewoon een 'tweede salon' wordt en dat ze dus alsnog met hetzelfde probleem eindigt, vraagt ze Hagio of ze een beetje afstand kunnen houden.

Daarna krijgt Takemiya eindelijk haar kans. Als ze bij een nieuw blad polst of ze daar eindelijk Kaze to Ki no Uta mag tekenen, is de redacteur niet echt gewillig, maar zegt wel dat de omstandigheden natuurlijk wel anders zijn als ze eerst met een andere mang de eerste plek kan halen in de lezersenquetes. Uiteindelijk gooit ze alles op Pharaoh no Haka om de populairste manga te maken, maar hoewel dat niet helemaal lukt, krijgt ze uiteindeljk toch het groene sein voor Kaze to Ki no Uta, dat als shonen'ai manga de weg vrijmaakte voor latere BL manga. Jaren later, en Keiko Takemiya geeft zelfs les in manga op de universiteit, maar ze denkt nu nog steeds graag terug naar de tijd van de Oizumi Salon.

Maar... Moto Hagio dus totaal niet en als je deze twee boeken achter elkaar leest, zie je meteen ook wel hoe ontzettend anders deze twee mensen zijn. Takemiya prijst Hagio vanaf het begin echt de hemel in en ziet haar als een ongekend talent En dat is leuk als je je gelijkwaardig kan voelen, maar zeker in een periode dat je in een sleur zit, kan zo'n persoon juist een verblindende zon zijn. Hagio aan de andere kant laat in haar eigen boek duidelijk zien dat ze zichzelf juist inferieur voelt: ze zegt dat ze altijd al de neiging had om mensen boos te maken al wist ze zelf niet echt waarom, en zij schrijft juist lovend over Takemiya, hoe ze echt de ster was van de shojo manga wereld, knap en altijd veel werk. Takemiya schrijft over revoluties in de manga wereld, het acceptabel maken van shonen'ai en het doorbreken van cliches van sho manga, over het veranderen van de salarissen van vrouwelijke mangaka, over alles op alles te zetten zodat ze Kaze to Ki no Uta mag uitbrengen en brengt het uiteindelijk als succesverhaal. Hagio schrijft over al die mensen die bij hen langskwamen, over hoe ze als persoon waren en over hoe moeilijk ze het had met genoeg werk van de redacteuren te krijgen. Voor Takemiya is de tijd van de Oizumi Salon haar 'studententijd' waarin ze veel heel geleerd en geleden, maar uiteindelij toch een periode waar ze trots op is. Voor Hagio is het, door toedoen van Takemiya, uiteindelijk een periode geworden waar ze niet meer aan wil denken.

Want Takemiya en Hagio vertellen uiteindelijk ook compleet anders over hoe ze uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan. Takemiya vertelt zelf dat ze tegen Hagio zei dat ze maar afstand van elkaar moesten houden, want Takemiya trok het psychisch gewoon niet meer goed omdat ze in een sleur zat: het was te pijnlijk voor Takemiya om zo'n groot talent zo dichtbij te hebben. Hagio vertelt over een totaal andere gebeurtenis die er direct tot leidde dat ze sindsdien Takemiya nooit meer heeft gesproken (zie spoiler in de post over Ichidokiri no Oizumi no Hanashi). Takemiya rept over deze gebeurtenis echt letterlijk geen enkel woord over: in haar boek vertelt ze in twee zinnen gewoon dat ze tegen Hagio zei dat het beter was afstand te houden, en dat was het. Ik was zelfs verbaasd hoe kortaf het was. In Hagio's boek duurt dat stuk iets van twee hoofdstukken, waarin ze vertelt over wat Takemiya en Masuyama deden en hoe zij het opnam. Dit is zo'n enorm verschil in opvatting dat het best te begrijpen is dat sindsdien, de twee elkaar niet echt meer kunnen zien.

Anyway, dit waren allebei hele interessante boeken die een uniek kijkje geven in de wereld van shojo manga in 1970-1972 en de vele mangaka die betrokken waren bij de Oizumi Salon. Het zijn boeken die je wel samen wil lezen denk ik, nu ze allebei uit zijn. Ichidokiri no Oizumi no Hanashi is duidelijk geschreven als reactie op Shonen no Na wa Gilbert, maar ze vullen elkaar ook wel aan. De geschiedenis hierachter is misschien niet leuk en zeker niet duidelijk, maar beide boeken laten je wel anders naar het werk van de twee mangaka kijken.

Post Reply