Akazukin, Pinokkio hirotte shitai to deau (Roodkapje pikte Pinokkio op en kwam een lijk tegen) is het vierde deel in Aoyagi's reeks waarin hij sprookjes en fabeltjes omtovert in detectiveverhalen en waarbij magie, zoals je die kent van die sprookjes, ook een rol speelt in hoe de detectiveplots tot stand komen. Het eerste en derde deel gingen over Japanse sprookjes, maar het tweede deel ging over Westerse (Europese) sprookjes en in tegenstelling tot de "Japanse" delen had dit deel ook een doorlopend verhaal, waarin Roodkapje met haar mandje de wereld afreisde en telkens betrokken raakte bij moordzaken in de werelden van o.a. Assepoester en Hans en Grietje. Dit vierde deel gaat wederom over Europese sprookjes en de vier verhalen hier vormen ook hier weer 1 langer verhaal over Roodkapje. In het eerste verhaal vindt ze toevallig een houten arm, die van de houten jongen Pinokkio blijkt te zijn. Hij is tegen z'n wil verkocht aan een circus, en zijn ontvoerders hebben per ongeluk z'n arm op de weg laten liggen. Z'n arm kan echter nog wel schrijven met een pen, en hij legt z'n situatie uit en hoe hij gewoon terug wil keren naar Geppetto. Roodkapje's moeder draagt haar dochter op hem te helpen, dus reist Roodkapje met Pinokkio's arm af naar het circus. Na het eerste verhaal heeft ze alleen z'n hoofd terug, dus moet ze nog verder reizen om de jongen te redden, waarbij ze o.a. in Hamelen, het huisje van de zeven dwergen en een stad geleid door drie biggetjes terecht komt.
Waar de slaven zijn? In Bigburg, een stad geleid door de drie biggetjes die met behulp van een heks mensen in biggetjes hebben veranderd en ze als slaven gebruiken in de stadsfabrieken die werken met stro, hout en bakstenen, en ook de stad zelf is verdeeld in drie gebieden met gebouwen van stro, hout of baksteen. De mens-biggen is beloofd dat ze terug worden veranderd als ze genoeg hebben gewerkt, maar goed, niemand heeft ooit z'n vrijheid weten te verdienen. Best anders dan het originele verhaal natuurlijk, en hoewel deze reeks soms inderdaad verhaaltjes had die slechts lichtjes geinspireerd waren door het originele verhaal, was dit toch wel het minst leuke deel van de vier, want van de vier verhalen in dit deel, hebben de verhalen gebaseerd op Pinokkio en de drie kleine biggetjes relatief weinig te maken met het originele verhaal, waardoor je al snel doorkrijgt hoe de originele (nieuwe) elementen (vaak magisch) een rol spelen bij hoe het mysterie tot stand komt. De verhalen gebaseerd op Sneeuwwitje en de Rattenvanger van Hamelen daarentegen blijven wat dichter bij het bronmateriaal: het Sneeuwwitje verhaal gaat over de koningin die met behulp van haar magische spiegel Sneeuwwitje probeert te vergiftigen nu ze verblijft bij de zeven dwergen, terwijl het Hamelen verhaal zich 45 jaar na het originele verhaal afspeelt, en gaat over de ontsnapping van de Rattenvanger uit z'n cel waar hij al 45 jaar zit tijdens het Hamelen muziekfestival (...waar ook de Bremer Stadsmuzikanten bij betrokken zijn). De fantasie-elementen die in deze verhalen worden gebruikt komen uit de originele sprookjes/overleveringen, en de aanwijzingen zijn daarom ook wat gewiekster verstopt, omdat ze niet zo sterk opvallen als in de andere twee verhalen.
- want in tegenstelling tot m'n Lemniscaat-klassiekers lijk ik deze sneller uit het oog te verliezen qua herleesbeurten...