Games!

Manga en Anime not allowed ;-)

Moderators: Koen, jo, Kenny, Gerrit

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

^Aan de ene kant denk ik dat ik best ver ben met Kamura - Kamigami to Chigirishi Mono, als ik kijk waar ik ben qua verhaal en tijd (in vergelijking met andere feature phone games). Maar aan de andere kant is m'n Monster Encyclopedie pas net voor de helft gevuld, dus waarschijnlijk volgt er nog best veel (dus of ik ben niet bij het eind, of er is een game plus?). Maar ik zit nu bij een baas waarvan ik eigenlijk dacht dat het al de eindbaas zou zijn, maar z'n tweede vorm maakt korte metten met m'n groep, dus of ik moet nog stevig bijlevelen zodat hij niet elke beurt twee van m'n vier personages met z'n standaardaanval vermoordt, of ik heb een slimmigheidje met het kami-systeem gemist, maar ik wacht daarom nu wel even totdat iemand een walkthrough schrijft (ik vond wel halve guides voor de originele feature phone release, maar geen volledige guides, maar die zullen wel snel volgen denk ik nu die ook op de Switch uit is).

Image

Het spel is op zich best wel leuk en het is zelfs de eerste dungeon crawler (lite) die ik ooit heb gespeeld. Het spel speelt zich af in het Land van de Rijzende Zon waar talloze kami leven en vereerd worden. Norihiko en zijn grote broer Kiyohiko zijn geboren in een familie van shamanen die met kami kunnen communiceren, maar Kiyohiko heeft er genoeg van de zwakke kami van z'n dorp. Dat z'n moeder lang geleden is vermoord door aanhangers van een andere kami helpt ook niet. Hij bevrijdt een kami die verzegeld was en besluit alle andere kami in het Land van de Rijzende Zon vermoorden, zodat er maar één kami is. Norihiko en Kiyohiko's verloofde Sakuya reizen hem achterna om hem te stoppen en komen daarbij nieuwe bondgenoten tegen. Het spel is zoals gezegd een hele eenvoudige dungeon crawler: op de kaart kies je een level (quest) uit, waarvan de layout random wordt aangemaakt. Aan het eind van de 1-5 verdiepingen vind je de baas, en klaar. De "dungeons" zijn wel erg simpel: gewoon standaardblokken die aan elkaar geplakt worden (de kaart wordt automatisch ingetekend in een kaart van 4*4 blokken) waar je hier en daar items (uitrusting) vindt en verder zijn er geen puzzels of zo, dus je kijkt wel de hele tijd naar dezelfde achtergronden. Maar de sprites en zo zien er echt goed uit voor een feature phone spel en ook het vechtsysteem is best aardig: er is een 5-elementen systeem, en je kan verschillende kami (in de brede zin, dus ook Boeddistische figuren) recruteren. Er is een 5-elementen (+ elementloos) systeem, waar de kami/aanvallen onder vallen en door een kami aan je personage te koppelen krijg je naast stat-boosts natuurlijk ook z'n element (+ sterk- en zwakheden). Een gekoppelde kami geeft je ook toegang tot z'n speciale aanvallen, maar als je die speciale aanvallen vaak genoeg gebruikt, zal een personage die aanval zelf ook onthouden, zodat je ook zonder die specifieke kami die aanval kan doen. Allemaal best aardig dus, en er zijn wat kleine grappige dingetjes zoals een kalender (elke dungeon kost een maand, en sommige dungeons/quests verschijnen alleen in specifieke maanden). Verhalen zijn grotendeels gebaseerd op Japanse mythologie/geschiedenis, dus het meeste herken je wel een beetje, maar dat is onderdeel van de charme.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

BookWalker (van uitgever Kadokawa) gaf gister digitale versies van de allereerste drie nummers van het bekende game magazine Famitsu gratis weg (want ook van Kadokawa), dus ik heb vandaag er eens in gebladerd, en dat was best leuk. Hier in het Westen kijken vaak mensen naar "de review cijfers van Famitsu" om een of andere reden, terwijl het huidige Cross Review systeem echt bagger is en de redactie echt enorm korte lijntjes heeft met alle grote game bedrijven dus uiteindelijk is het voornamelijk een marketingblad dat door iedereen wordt gebruikt (ze hebben wel goede columns!), maar het was wel grappig om te zien hoe het blad vroeger.

Zo hadden ze kennelijk vroeger wel echte reviews, met twee bladzijdes tekst voor één game, in plaats van vier reviewers die ieder één zinnetje mogen schrijven. Aan het einde van een review komt er wel een tabel met meerdere reviews die dan in verschillende categorieen met symbolen mogen aangeven wat ze ervan vonden (vijf stappen). Toch al een stuk interessanter dan de huidige Cross Reviews! Maar ook leuk zijn die kijkjes in het verleden, toen de Famicom op gang kwam. Het lijstje met de best verkozen spellen door de lezers is bv. wel grappig, want The Goonies won de hele tijd, boven games als Zelda en Super Mario Brothers. Of reclames voor oude spellen. En natuurlijk wat je vroeger veel zag in game magazines: guides en cheats! Ergens vind je een stukje progammeer code voor de Famicom BASIC, maar natuurlijk ook gidsen voor games. En tegenwoordig kan iedereen super simpel screenshots maken, maar je ziet in deze nummers dus dat alles nog met de hand was gedaan! Je hebt bv. een gids met alle levels van Mario (gewoon de hele layout van het level), maar als je goed kijkt zie je dat het geen screenshots zijn, maar dat ze echt met de hand zijn getekend en ingekleurd (met overtrekpapier op de tv of zo? Geen idee hoe ze dit deden).

Ik mis het lezen van dit soort oude game magazines eigenlijk wel. Natuurlijk, het past helemaal niet meer bij deze tijd, maar het was toch een ander soort ervaring dan hoe het tegenwoordig gaat, her en der dingen oppikken van verschillende bronnen en zo.

ChronicVillainy
Posts: 55
Joined: Tue Sep 17, 2019 18:06
Contact:

Re: Games!

Post by ChronicVillainy »

Afgelopen weekend Tales of Arise uitgespeeld. Het was een.... mixed bag.

Pluspunten waren gevechtssysteem, character designs, de setting, een mascotte die je voor de verandering eens niet in de afvalbak wil gooien, en de uil sidequest. Start van de game en de setting waren in eerste instantie ook prima.

Negatieve kanten: Ondanks dat het eerste gedeelte prima te pruimen was, was het wel wat gerushed. De schurken werden amper opgebouwd en je had ze al verslagen voordat ze überhaubt enige presence hadden. In het tweede gedeelte ontspoorde het verhaal volledig in een ingewikkelde puinhoop, waarbij ik ook een paar keer úren aan cutscenes en skits had die het verhaal als een lawine over je heen dumpte. De cast was op zich prima, maar had wat beter uitgewerkt kunnen worden (Shionne en Dohalim komen nog het beste uit de verf). Ook wat knullig dat alle personages aan elkaar worden gekoppeld op het einde. De grote boze eindbaas was het meest saaie personage ooit. Nul persoonlijkheid. En daar moest je dan meerdere keren tegen vechten, ook op het einde, en... het deed me helemaal niks.

Ik heb me er uiteindelijk aardig mee vermaakt, maar ik gezien ik hem geen tweede keer ga spelen ga ik hem weer lekker inruilen.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Uiteindelijk speel ik eigenlijk RPGs sowieso weinig een tweede keer. Nu is dat met Tales wel ietsjes anders door al die bonussen voor een New Game +, maar ik moet toegeven dat ik meestal bij dat soort spellen toch halverwege denk dat ik net zo goed iets anders kan spelen ^^'

Image

(Ja, die doos is gigantisch)

Ik ben begonnen met het bordspel/Kies je Eigen Avontuurboek Sherlock Holmes Consulting Detective, wat best gaaf is. Het is een spel dat je met één of meerdere spelers kan spelen en je krijgt er een kaart van Londen bij, kranten en een adressenboekje, en tien zaken (elk een eigen boekje). Elke zaak begin je met lezen van de introductie, waarbij kort wordt uitgelegd wat je aan het onderzoeken bent en zo (geschreven in de stijl van de Holmes verhalen). Het idee is dat je een Baker Street Irregular bent, en dat je de zaak sneller dan Holmes moet oplossen (wat trouwens, min of meer onmogelijk is). Na de introductie ben je helemaal vrij om aanwijzingen uit te pluizen. Met behulp van het adressenboekje kan je mensen/locaties bezoeken waarvan je denkt dat die iets zullen opleveren, je zoekt aan de hand van het adres de desbetreffende paragraaf in het verhaalboekje voor en leest wat er allemaal gebeurt. Zo ga je op zoek naar aanwijzingen en als je denkt dat je de zaak wel door hebt, ga je naar de vragen aan het einde van het boekje om te checken wat je goed hebt, en daarna lees je de Holmes oplossing. Erg leuk, want het is een soort free-style Kies Je Eigen Avontuur: je krijgt niet aan het einde van elke stukje een lijstje van "Als je naar X wil, ga naar blz Y, als je Z wil doen, ga naar blz A" maar je moet zelf de mogelijke opties bedenken. Gister één zaak gedaan, best leuk en je bent best veel bezig met dingen opschrijven en te checken hoe alibi´s in elkaar zitten en te kijken of bv. ze qua tijd niet gewoon van punt A naar punt B hadden kunnen lopen of zo.

De uitgever heeft trouwens ook één zaak online gezet als demo, maar ook zodat je het remote kan spelen (voor de andere zaken hoeft dan alleen één persoon het verhalenboekje te hebben, omdat de kaart van Londen/kranten/adressenboekje wel online staan). Misschien leuk als een groepsactiviteit hier? :P

Tamara
Posts: 925
Joined: Tue Aug 17, 2010 19:37
Location: Achterhoek

Re: Games!

Post by Tamara »

ChronicVillainy wrote:
Wed Jan 26, 2022 16:14
Afgelopen weekend Tales of Arise uitgespeeld. Het was een.... mixed bag.
Vreemd genoeg heb ik dat bij de meeste Tales-games. Ze zijn leuk, ik vermaak me prima ermee en ik durf het zelfs een van mijn favoriete gameseries te noemen, maar wanneer ik na de aftiteling terugkijk op wat ik nu eigenlijk heb ervaren, heb ik altijd allerlei op- en aanmerkingen. Desondanks probeer ik toch de nieuwste weer steeds zo snel mogelijk te spelen. Het is een rare relatie.

Oké, ik weet zelf ook wel wat het is. Er zijn twee games die ik echt fantastisch vond - Abyss en Vesperia - en nu hoop ik telkens weer dat ik me bij de volgende weer net zo zal voelen. Eigenlijk is het gewoon een verslaving.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

M'n reis door Fukuoka, Sapporo, Osaka, Nagoya en Tokyo is eindelijk afgelopen nu ik klaar ben met Yakuza 5. Oh, oh, wat had ik je graag leuker gevonden. Aan de ene kant is het mechanisch en qua wereld wat je mag verwachten van deze langlopende reeks: de diverse steden zijn erg leuk nagemaakt en super goed te herkennen, en zoals altijd zit de wereld vol rare sidequests en minigames. En natuurlijk weer een absurd ingewikkeld verhaal met yakuza en verraders en weet ik het. Ditmaal gaat het verhaal over 5 personages (4 hiervan uit eerdere games) die aanvankelijk ieder hun eigen verhaal hebben in "hun" stad, maar ze raken dan allemaal op verschillende manieren betrokken bij een groot plot in de Japanse onderwereld. Het probleem voor mij is dat het gewoon teveel was. Je volgt de verhalen van de vijf personages op volgorde, en ze komen allemaal pas aan het einde bij elkaar. Dat betekent dat je met elk nieuw hoofdstuk van het verhaal weer helemaal opnieuw begint, en dat begint gewoon te vervelen. Weer dezelfde soort sidequests (maar in een andere stad), weer iedereen opnieuw levelen en geld verdienen etc. Halverwege het tweede personage kreeg ik er eerlijk gezegd wel genoeg van omdat ik al zag aankomen dat ik over een paar uurtjes weer helemaal opnieuw kon beginnen met een compleet ander verhaal.

De individuele verhaallijnen zijn ook allemaal relatief kort en eindigen net als het interessant begint te worden (en het komt allemaal pas op het eind samen). De verschillende personages hebben ook ieder hun eigen speciale verhaallijn, met specifieke system: Kiryu is in Fukuoka een taxichauffeur, dus heb je speciale missies als taxichauffeur (mensen veilig naar hun bestemming brengen, gesprekken houden) en racer. Maar deze mini-games zijn weer allemaal compleet anders, en het voelt allemaal te overweldigend. Met Saejima heb je bijvoorbeeld weer Monster Hunter op een sneeuwberg, terwijl Haruka als idol-in-spe dance battles, handschudevents en televisieoptredens als minigames heeft. Voor mij was het gewoon teveel: ik wil niet de hele tijd opnieuw beginnen met een nieuw personage, ik wil niet twintigduizend verschillende minigames onder de knie krijgen, ik wil niet 100 uur bezig zijn met dit spel. Dus de laatste helft heb ik echt heel gehaast gespeeld. Er lijkt me trouwens ook geen bal aan deze spel als je niet bekend met Yakuza (zoals altijd erg ingewikkeld qua personages/organisaties), maar voor mij was het gewoon teveel van "alles wat Yakuza" aanbiedt. Nu is elk spel inderdaad steeds groter en groter geworden (1 alleen in Tokyo, 2 had Tokyo en Osaka, 3 Naha en Tokyo), maar dit is gewoon vermoeiend. Ik had tegelijkertijd met Yakuza 5 ook Yakuza 0 gekocht, maar het zal wel eventjes duren voor ik daar aan begin, want ik zit nu echt te vol.

ChronicVillainy
Posts: 55
Joined: Tue Sep 17, 2019 18:06
Contact:

Re: Games!

Post by ChronicVillainy »

Tamara wrote:
Thu Jan 27, 2022 20:24
Vreemd genoeg heb ik dat bij de meeste Tales-games. Ze zijn leuk, ik vermaak me prima ermee en ik durf het zelfs een van mijn favoriete gameseries te noemen, maar wanneer ik na de aftiteling terugkijk op wat ik nu eigenlijk heb ervaren, heb ik altijd allerlei op- en aanmerkingen. Desondanks probeer ik toch de nieuwste weer steeds zo snel mogelijk te spelen. Het is een rare relatie.

Oké, ik weet zelf ook wel wat het is. Er zijn twee games die ik echt fantastisch vond - Abyss en Vesperia - en nu hoop ik telkens weer dat ik me bij de volgende weer net zo zal voelen. Eigenlijk is het gewoon een verslaving.
Ik moet bekennen dat mij de Tales-game echt gigantisch hit or gigantisch miss zijn. Ik vond Vesperia en Berseria echt heel erg leuk, en Graces was ook best prima. Maar andere titels die ik heb gespeeld vond ik hooguit okay, vaak meh, soms zelfs 'ik drop dit als een hete baksteen'-vreselijk. De enige die nog op mijn lijstje staat die ik nog wil spelen is Symphonia, dus ben benieuwd wat ik daarvan ga vinden. :P

En jammer van Yakuza 5!! Kan me ergens indenken dat té veel minigames, té veel personages, té veel verschillende plaatsen en verhaallijnen echt tegen gaat werken. Ik heb zelfs laatst dan eindelijk Yakuza 0 en Yakuza Kiwami uit de PSN store geplukt (ze waren in de aanbieding), maar ik me zeker voorstellen dat jij Zero eventjes laat liggen voorlopig. Zonde zeg!

Tamara
Posts: 925
Joined: Tue Aug 17, 2010 19:37
Location: Achterhoek

Re: Games!

Post by Tamara »

Het vechtsysteem van Symphonia is behoorlijk verouderd als je de nieuwere games gewend bent. Zelfs in vergelijking met Vesperia is het nu traag. Wat er vooral heel leuk aan is, is dat het heel traditioneel is qua verhaal, setting én dungeons. Hier heb je nog fatsoenlijke puzzeldungeons, iets waar de meeste ontwikkelaars tegenwoordig geen moeite meer voor doen!

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

ChronicVillainy wrote:
Fri Jan 28, 2022 15:48
En jammer van Yakuza 5!! Kan me ergens indenken dat té veel minigames, té veel personages, té veel verschillende plaatsen en verhaallijnen echt tegen gaat werken. Ik heb zelfs laatst dan eindelijk Yakuza 0 en Yakuza Kiwami uit de PSN store geplukt (ze waren in de aanbieding), maar ik me zeker voorstellen dat jij Zero eventjes laat liggen voorlopig. Zonde zeg!
Van 1 heb ik alleen de originele PS2 versie gespeeld (al schijnt Kiwami niet zo absurd veel te veranderen), maar die is wel echt gaaf hoor! Zeker de moeite waard. 1 en 2 zijn nog relatief "realistisch" (spoiler: ze zijn helemaal niet realistisch) qua verhaal, met allerlei onderwereldintriges en zo en een interessant, sterk geromantiseerd beeld van yakuza, maar vanaf de PS3 games worden de verhalen ook steeds omslachtiger met verraders van verraders van verraders en idioot ingewikkelde snode plannetjes van de masterminds (naast dat de spellen ook gewoon groter werden). Niet dat dat per se iets slechts is voor dit soort spellen, maar 1 en 2 voelen toch wat anders dan de games die erop volgden.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Gakko de Atta Kowai Hanashi (Enge verhalen op school) was een legendarische horror sound novel op de Super Famicom. Het verhaal begint als de speler, een lid van de schoolkrant club, opdracht krijgt van z'n/haar sempai Hino om een artikel te schrijven over de zeven mysteries van hun school. Hino heeft zeven scholieren opgeroepen die allemaal een verhaal kennen, en op een namiddag komen ze allemaal bijeen om hun verhaal te vertellen aan de speler. Er zijn aanvankelijk slechts zes studenten, maar ze beginnen alvast aan hun middagje vol horror. Het bijzondere aan deze game was het systeem. Elke student vertelde namelijk een ander verhaal afhankelijk van welke beurt het was: als Iwashita als eerste aan de beurt was, vertelde ze een ander verhaal dan als ze als zesde ging. Elk verhaal duurde niet heel lang (twintig minuten gemidddeld), dus het was de bedoeling dat je het spel meerdere malen speelde om alle verhalen te horen. Binnen elk verhaal had je ook variaties: de vertellers vertelden echt hun verhaal aan de speler en vraagden ook soms rechtstreeks vragen, en afhankelijk van je antwoorden had je vaak ook variaties binnen verhalen, of zelfs game overs. Tel daarbij op dat je ook nog eens geheime verhalen had (mensen die je op bepaalde volgordes moest zetten, bepaalde verhalen die je moest horen) en je had echt super veel gave verhalen om te horen. Wat ook bijzonder goed was voor een SFC game was het schrijfwerk: elke verteller had echt een eigen stem, en een eigen stijl verhalen. Hosoda had weliswaar allerlei verschillende verhalen, maar ze hadden wel allemaal op een of andere manier met het toilet te maken, terwijl die van Iwashita weer vaak over relaties gingen.

Image

(^Iwashita in de PSX versie)

Dit was dus oorspronkelijk een SFC game, maar omdat console restricties nou eenmaal wat strikter zijn, waren er ook een paar verhalen eruit gelaten omdat ze duister/wreed zouden zijn. Deze 7 verhalen zijn destijds als roman uitgebracht, maar later verkreeg de schrijver van het spel ook zelf de rechten en sindsdien is Gakko de Atta Kowai Hanashi verder gegaan als een dojin serie. De eerste dojin PC release was Apathy - Gakko de Atta Kowai Hanashi ~ Visual Novel Version, een visual novel versie van de 7 verhalen die als roman zijn uitgebracht. Ik wilde die verhalen altijd al lezen, maar omdat de romanversie allang OOP is en voor best veel weggaat, was het veel makkelijker om deze dojin game te kopen. Intussen is de VNV trouwens ook meerdere keren opnieuw gemaakt, maar ik heb de vroegste versie aangeschaft, want die heeft dezelfde muziek als de SFC versie (latere heruitgaves zouden de SFC soundtrack weglaten en alleen eigen muziek hebben). In tegenstelling tot de SFC versie is dit een novel game zonder keuzes, dus het is echt alleen maar lezen. Dat is ook de reden dat ik aanvankelijk al in oktober met deze game was begonnen, maar daarna eventjes verveeld raakte en nu pas heb uitgelezen. Er zijn geen keuzes die het verhaal veranderen in deze game, maar "in ruil" daarvoor zijn de verhalen zijn ook allemaal best lang vergeleken met de kortere verhaaltjes op de SFC (toch wel twee, drie keer zo lang). Maar het waren weer erg leuke horror verhalen. De sfeer in deze serie is echt fantastisch, en de wijze waarop elk scholier erg "gewoontjes" begint met een verhaal maar dat dan langzamerhand het verhaal, maar ook de verteller, steeds enger/gekker worden is briljant.

Image

(^Iwashita in de VNV)

Deze zomer komt trouwens een Switch versie van Apathy - Gakko de Atta Kowai Hanashi waar ik echt naar uitkijk!

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Net op tijd voor de anime van Shenmue uitkomt!

Shenmue III: Shenmue op de DreamCast is een van de belangrijkste titels qua mijn eigen persoonlijke "game geschiedenis." Zelf denk ik altijd bij Shenmue ook altijd aan m'n grootouders, want m'n neef had destijds een extra DreamCast bij onze grootouders achtergelaten, en ik speelde Shenmue altijd als ik langs ging bij opa en oma. Maar los gezien van zulke persoonlijke herinneringen was de ervaring van Shenmue, als game, ook fenomenaal. Ik heb wel eens gezegd dat de eerste keer dat ik Japan heb bezocht, Shenmue was en eigenlijk denk ik dat nog steeds. De wijze waarop het een klein Japans voorstadje tot leven bracht was ongekend voor die tijd, met een enorm oog voor detail. Zo kon je zowaar lades in je huis openen, items oppikken in de conbini en echt bekijken in je handen en natuurlijk het hele dag-nacht-systeem waarbij elk personage echt een eigen leven had. Dat het qua gameplay heel slim (puzzel) adventure combineerde met actie was ook iets dat mij enorm aantrok. Shenmue 2 was een zelfs groter project, dat zich in Hong Kong afspeelde, maar daarna ging de DreamCast dood, stopte Sega met hardware maken en stierf Shenmue een stille dood, en we wisten niet wat er verder zou gebeuren met Ryo, die op zoek is naar Lan Di, de moordenaar van z'n vader, en zijn lot als behoeder van de Phoenix Spiegel en zijn mysterieuze band met het Chinese meisje Shenhua.

Image

Maar toen kwam die legendarische Kickstarter enkele jaren geleden: Yu Suzuki, de bedenker van Shenmue, was allang niet meer werkzaam bij Sega, maar mocht toch op eigen titel verder werken aan Shenmue en na een record bedrag binnengehaald te hebben, kwam in 2019, zo'n 17-18 jaar na Shenmue 2 op de DreamCast, dan eindelijk Shenmue 3! (Ik had de hardware niet, dus het heeft even geduurd voor ik het kon spelen). Dit is een hele rare game om uit te leggen. Laat ik vooropstellen: doe maar geen moeite om met deze game te beginnen als je Shenmue nog nooit heb gespeeld, want het verhaal gaat precies verder waar Shenmue 2 eindigde (in de grot!) en heel veel van de gameplay design voelt waarschijnlijk best verouderd aan als je de context niet heb van 1 & 2. Nu ik klaar ben met Shenmue 3 wil ik wel zeggen dat dit verre van een perfecte game is, en het is ook zeker de minste van de drie games, maar aan de andere kant: dit is een spel dat grotendeels via crowdsourcing mogelijk is gemaakt, terwijl de originele Shenmue 1 in het Guinness Book of Records stond destijds als de duurste game ooit (ontwikkelingskosten, al waren van de kosten ook o.a. voor de Saturn prototype, en waren er veel "universele" kosten die ze later weer zouden besparen voor Shenmue 2). Shenmue 3 is denk ik precies wat je kan verwachten van een game die de schaal van de originele Shenmues wil halen, maar met een (relatief) kleiner budget. Nu heeft Shenmue 3 wel het voordeel dat ook dat spel profiteert van het feit dat heel veel al twintig jaar geleden bedacht/gemaakt was (verhaal, character designs etc), maar toch, het is duidelijk een spel dat heel hard probeert iets te zijn dat het gewoon nooit kan zijn vanwege het budget en de omstandigheden, en daarom kan ik ook niet zeggen dat ik echt teleurgesteld ben dat bijvoorbeeld de grote lijnen van het verhaal wel goed zijn, maar dat er heel veel details missen. Sommige verhaalelementen hadden eigenlijk meer uitgerekt moeten worden, verspreid over verschillende events, terwijl het nu wat kortaf aanvoelt, terwijl andere momenten weer veel te nep uitgerekt zijn (twee keer een "paywall" waarbij je heel veel geld moet verdienen).

Wat ik wel echt, echt jammer vind is het veranderde vechtsysteem, omdat dat ook invloed heeft op andere elementen. Shenmue 1/2 had een systeem gebaseerd op Virtua Fighter, en gebruikte Sla/Trap/Werp/Ontwijk knoppen + vierpuntdruktoets. Nu is dat veranderd naar een twee soorten sla/trap systeem, en ontwijken doe je nu met de joystick. Sowieso heeft deze game geen worpen meer, en alle gevechten spelen nu ook gewoon compleet anders, alsof je van Street Fighter naar Mortal Kombat gaat. Maar dit heeft ook effect op de Quick Timer Events van Shenmue 3. Niet alleen geven de QTEs nu je belachelijk weinig tijd, maar je kan ook niet meer consistent raden wat de knop zal zijn. Vroeger was het altijd dat als Ryo iets moest vangen in een QTE, je meestal op de "Werp (Grijp)" knop moest drukken, of dat als je iemand sloeg, je ook gewoon de "Sla" knop moest hebben. Maar omdat de knoppen nu compleet andere dingen doen, voelen de QTEs gewoon als willekeurige knoppencombinaties aan, die niet overeenkomen met wat er op het scherm gebeurt. Dit spel introduceert ook een stamina systeem: Ryo verliest gedurende de dag constant stamina (HP), en je moet iets eten om je HP weer bij te vullen. Naast dat het best frustrerend is dat je constant eten moet kopen omdat je altijd van de ene kant naar de andere kant moet rennen, kan het dus soms ook zijn dat je onverwachts in een gevecht terecht komt terwijl je HP te laag is (omdat je toevallig net daarvoor veel hebt rondgelopen). Het staminasysteem is zo'n "toevoeging" die wat mij betreft helemaal niet past bij het concept van Shenmue.

Image

Dit spel deed me trouwens weer beseffen hoe goed "restricties" kunnen zijn voor een game. In Shenmue 1/2 had je natuurlijk geen grote overworld, maar allerlei kleinere secties van de steden, en was er altijd een laadscherm tussen de verschillende secties, als je van gebied A naar gebied B ging. Maar hierdoor kon je je wel voorstellen dat er meer gebieden "bestonden", al zag/bezocht je ze niet in de game zelf. Het voelde altijd alsof de steden veel groter waren dan enkel de gebieden die je in de game kon bezoeken, juist omdat die laadschermen er waren, die je de illusie gaven dat je "een stukje moest lopen om van gebied A naar B te gaan" en dat je dus stukjes van de stad "oversloeg". Shenmue 3 bestaat nu uit een grote 3D wereld, zonder laadschermen en je kan nu overal naar toe en omheen lopen, maar juist daardoor voelt de wereld veel kleiner aan! Er zijn geen "onzichtbare" secties meer, en je kan dus alles zien wat er bestaat, maar eigenlijk bestaat er niet zo veel. In het eerste gedeelte van Shenmue 3 zit je in een klein Chinees dorpje in de bergen, maar het aantal huisjes komt helemaal niet overeen met het aantal dorpsbewoners dat er rondloopt en klopt de schaal ook helemaal niet. Maar omdat ze niet meer zoals vroeger met afzonderlijke secties werken, heb je de illusie niet meer van "niet zichtbare delen van het dorp" en kan het ook niet meer slim huizen in de achtergrond/onbereikbare plekken plaatsen om het dorpje groter te laten lijken. De wereld in Shenmue 3 voelt daardoor veel leger aan. In het begin van het verhaal ben je op zoek naar een tweetal schurken die mensen aan het lastig vallen zijn, maar het voelt het helemaal niet geloofwaardig over dat mensen zeggen dat ze die schurken niet hebben gezien als dat gedeelte van het dorpje uit slechts 3 huizen bestaat en er slechts 1 weg is! In de tweede helft van het spel kom je in een groter havenstadje dat vanwege verticaliteit er al beter uitziet, maar alsnog blijkt dit stadje voornamelijk uit winkels te bestaan, en wordt er nergens de "illusie" gecreeeerd dat er ook woonhuizen zijn en zo. Erg jammer, want juist de illusie van een grotere wereld creeeren was wat Shenmue 1/2 zo gaaf maakten.

Maar goed! Uiteindelijk voelde het spel wel als een Shenmue (met wat beperkingen) en ik heb veel liever dit spel dan helemaal geen Shenmue III. We wisten al dat het verhaal niet zou eindigen met dit spel, maar het zou leuk als we niet weer bijna twintig jaar moeten wachten op de rest van het verhaal, en wat mij betreft hoeft het echt niet per se een game te zijn (een film met game graphics, zoals de originele Shenmue the Movie zou prima zijn wat mij betreft!).

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Image

Lucifer Within Us: Voor het eerst in een eeuw wordt er een moord gepleegd, dus wordt een exorcist van de kerk van Ain-Soph erbij gehaald, want de reden voor de moord kan alleen zijn dat een Daemon zich meester heeft gemaakt van een mens en die er toe heeft verleid om een moord te plegen. Maar de exorcist heeft nog maar nauwelijks de eerste moord opgelost, als er meteen weer een andere moord wordt gepleegd, wat erop duidt dat de Daemonen langzaam maar zeker aan het wederkeren zijn...

Interessante, maar nogal korte game (twee ~ drie uur?). Je interviewt verdachten van de moord, waarbij je hun verhaal als tijdlijn beneden op het scherm ziet, ingedeeld in tijdssegmenten. Die kan je vergelijken met de getuigenissen/tijdlijnen van de andere verdachten en zo moert je op Ace Attorney-stijl contradicties te vinden. Door de verdachten te betrappen op leugens kan je ook even spieken in hun geest, waardoor je kan raden welke motieven er achter de moord zitten en door welke Daemon ze bezeten zijn. Aan het eind moet je dan het wapen, het tijdstip van de moord en het wapen aanwijzen, en ook identificeren wat het motief is en welke Daemon in hun geest zit. Op zich is het allemaal wel leuk bedacht, al zijn de menu's niet helemaal duidelijk, maar het is allemaal te beperkt. Er zijn slechts drie zaken die ieder geen uur duren, steeds met maar twee, drie verdachten binnen een klein gebied en bv. het idee dat je op basis van motief/karaktereigenschappen een Daemon moet identificeren om ze uit de moordenaar weg te drijven is wel leuk bedacht, maar er zijn veel te weinig keuzes in Daemonen (en sowieso is het raar dat ze namen als Lucifer en Beelzebub hebben, terwijl de grote godheid weer een fictieve Ain-Soph is...). Lucifer Within Us is eigenlijk meer een veelbelovende demo en ik zou graag meer van dit zien, maar nu voelt het allemaal net te beperkt aan.

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Een tijdje geleden was ik eens begonnen met het kijken naar detective bordspellen, en toen werd me Suspects aangeraden, een spel van Franse origine die toen wel al in het Engels verkrijgbaar was, maar nog niet in het Nederlands. Maar toevallig kwam hij vorige week uit, dus maar eens gehaald. Je kan het spel met 1 tot 6 spelers spelen, en iedereen speelt Claire Harper, een vrouwelijke detective in de jaren 20, in een Agatha Christie-achtig wereldje. In de doos zitten drie zaken, ik heb tot nu toe alleen het eerste verhaal gespeeld.

Image

Na het lezen van de introductie krijg je ook een lijstje vragen die je aan het eind moet beantwoorden en wat relevante documenten (bv. een kaart). Dan begint het spel, dat voornamelijk uit kaarten bestaat. Elke actie die je kan nemen, correspondeert met een genummerde kaart (bv. Getuige A is Kaart 1, de bibliotheek bezoeken is Kaart 29). Je mag alleen kaarten pakken waarvan je een referentie hebt gezien. Het is een beetje "KIes je Eigen Avontuur"-achtig, en er worden ook wel leuke dingen gedaan met de kaarten zoals dat je sommige kaarten pas mag lezen als je bepaalde kaarten al hebt gelezen, of dat je kaarten naast elkaar moet leggen om bepaalde connecties te maken (er zitten dan lijntjes op de kaarten). Uiteindelijk is het de bedoeling dat je alle kaarten in het verhaal (tegen de 60 aan) leest, en moet proberen het lijstje vragen te beantwoorden (er is een envelop met de antwoorden die je daarna mag openen). Maar het spel vraagt je ook om tussendoor, na het lezen van 30 kaarten en na het lezen van 45 kaarten, al een poging te doen om de vragen te beantwoorden, Als je al in een eerdere antwoordronde de vragen goed weet te beantwoorden, krijg je meer punten dan als je het pas later doet (want dan heb je meer kaarten gelezen/meer informatie gekregen). Je kan het dus competitief spelen met de anderen, en anders zijn er meerdere korte epilogen afhankelijk van hoeveel punten je hebt behaald. Als detectivebordspel was dit best leuk! Het verhaal was veel lastiger in elkaar gezet dan ik had verwacht, en er worden ook wel hier en daar grappige dingen gedaan met de kaarten (die trouwens gave art hebben!).

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Had eigenlijk niet zoveel verwacht van de Nintendo Direct gister, maar er was toch wel een hoop gaafs! Front Mission remake, Live A Live (!), Chrono Cross (en zelfs met als extra Radical Dreamers, een Satellaview game!!), Mario Kart levels en natuurlijk die nieuwe FMV mystery game van Square Enix: The Centennial Case: A Shijima Story (Wel in de Japanse direct, 'gewone' persbericht buiten Japan). Met name die laatste is min of meer een zekertje voor me, al denk ik dat ik wel meer titels die in deze direct genoemd zijn uiteindelijk wel oppik!

User avatar
Ash Ketchum
Posts: 1440
Joined: Tue Aug 23, 2005 20:25

Re: Games!

Post by Ash Ketchum »

Vandaag kwam Nintendo met die site waarbij je stats van de 3DS/Wii U kon opvragen, dus..

Image

Geen verrassing dat Animal Crossing New Leaf op 1 staat. Animal Crossing: Happy Home Designer staat hier op 2, Smash Bros. op 3. Totale tijd 2148 uur, 144 gespeelde games (inc. demos etc.). Als veel gespeelde genres geeft het communication (waarom staat daar Jinguji Saburo/Jake Hunter??), simulation (SRPG staat voor simulation RPG!) en actie. Ik heb behoorlijk wat games op de 3DS gespeeld, en veel daarvan zijn adventures/VNs, maar die duren meestal 10-30 uur of zo, dus die komen niet zo snel bovenaan de statistieken qua tijd. Na Smash Bros zal het wel Love Plus zijn, denk ik? Ik heb wel goede herinneringen aan de 3DS, en ook vooral *mijn* 3DS. Ik besloot hem pas te kopen toen Animal Crossing New Leaf en Professor Layton VS Ace Attorney waren aangekondigd en ik wilde vooral de New Leaf 3DS. Ik had hem niet voorbesteld, wat achteraf dus dom was, want je kon hem nergens in Kyoto vinden op releasedag. Uiteindelijk had ik me ingeschreven op de wachtlijst bij een lokale gameshop voor de derde batch die later zou volgen, maar toen gaf een vriendin mij haar voorbestelling voor de tweede lichting omdat zij in de tussentijd een gewone 3DS had gekocht, zodat ik weer mijn voorbestelling kon doorschuiven naar een andere vriendin die ook weer zat te wachten op een nog latere lichting XD

Post Reply