Yeah! Ik heb ook weer eens een manga uitgelezen! Nou ja, helemaal als een verrassing zal het niet meer komen:
Cross Game!
Yep, 17 volumes in een maand er doorheen gejaagd. Zeker geen record, over de eerste 65 volumes of zo van One Piece heb ik ooit niet gek veel langer gedaan
(Amazon was destijds heel blij met mij...). Maar toch, dit waren volgens mij meer
volumes dan dat ik dit jaar tot zover aan
hoofdstukken had gelezen. Als je eenmaal begint te lezen, probeer dan nog maar eens te stoppen...
En uiteraard valt dit onmogelijk los te zien van m'n recente lofzang op de anime-adaptatie hiervan. De manga weet praktisch hetzelfde gevoel op te wekken. De baseball-scenes voelen ook op papier minstens zo dynamisch en spannend, en alles daaromheen doelgericht en gevat. Ik kan me zo voorstellen dat de manga voor een groot deel direct als storyboard te gebruiken zal zijn geweest. En twee keer in zo'n korte tijd hetzelfde verhaal? Geen enkel probleem, ook als je al weet hoe het afloopt blijft het meeslepend, en ook het einde voelde onverminderd emotioneel in z'n eenvoud. En na nu meer van Adachi gezien te hebben en ik momenteel ook in flink tempo
Touch er doorheen aan het jagen ben viel eens te meer op hoe efficiënt en doelgericht het verhaal is, serieuzer en met aanzienlijk subtielere humor. Er is bar weinig wat als ballast overkomt, hooguit bleef ik me ook nu weer afvragen waarom het verhaal niet zonder Mizuki Asami zou hebben gekund.
Verschillen? Opvallend weinig eigenlijk. In de anime is er aan het begin wat gehusseld om de essentie van het gehele eerste volume in de eerste aflevering te kunnen verwerken, en het restant later middels flashbacks te tonen. Wat mij betreft is hiermee voor beide media de juiste aanpak gekozen. Verder zijn de meeste vierde muur-grapjes uit de manga achterwege gelaten
(iets wat in mijn herinnering bij Mix juist veel minder het geval was), eveneens een begrijpelijke keuze. Wel leek de manga wat meer "sfeerplaatjes" te hebben die overtuigender het gevoel gaven dat de serie zich daadwerkelijk in het grote Tokyo afspeelt, de anime voelde
(ondanks dat ik beter wist) toch veel meer als kleinstedelijk Japan. En uiteraard zijn er best nog wel wat kleinigheidjes die in de adaptatie verloren zijn gegaan of bijgeschaafd zijn, maar dan zal je beide versies al snel direct naast elkaar moeten leggen.
Het is echter niet zozeer hetgeen dat achterwege is gelaten wat me opviel, maar juist veel sterker wat de anime toevoegde: Aoba's stappen in het dames-baseball. Een aspect van het verhaal wat nauwelijks als filler af te doen is, aangezien het zo sterk verweven is door de hele serie heen. En wat naar mijn mening ook wat meer diepte gaf aan Aoba: in hoeverre laat ze de droom van Wakaba haar eigen geluk beïnvloeden? In de manga wordt welgeteld één keer aangehaald dat ze naar de tryouts voor de nationale damesploeg is geweest
(wat me ergens sowieso al vreemd lijkt als ze zelf geen competitie speelt....) that's it. Alle bijbehorende gebeurtenissen én personages ontbreken volledig. Haar tijd in het ziekenhuis krijgt hierdoor naar mijn idee ook een heel andere functie in het verhaal: het gaat meer om de gevolgen voor Azuma dan voor Aoba zelf. Wat mij betreft hét verschil dat de anime nog een stapje boven de manga doet uitstijgen.
En nog een kleinigheidje: het verhaal is in drie delen opgesplitst. Deel 1 betreft ook precies volume één, om het het even spoilervrij te houden omvat dit de kindertijd. Volkomen logisch. Volume 2 maakt de tijdssprong naar de high school-periode, en begint ook met een nieuwe hoofdstuknummering. Maar dan deel III. Dat omvat de laatste drie volumes, en begint ergens halverwege het Tokyo Tournament. Geen groot omslagpunt in het verhaal, ook geen nieuwe hoofdstuknummering, en wellicht komt het door de omnibus-uitgave van Viz maar afgezien van de inhoudsopgave voorin zal je ook nergens aan herkennen dat je aan dat derde deel begint. Het doet verder niks af aan de leeservaring, maar ik blijf me ergens toch afvragen: waarom?
En over de Viz-uitgave gesproken: gezien bovenstaande zou ik het dan ergens wellicht ook logischer gevonden hebben als ze de nu afwijkende eerste 3-in-1 pil hadden opgesplitst met volume 1 afzonderlijk en 2 en 3 net als de rest als 2-in-1, maar vanuit commercieel oogpunt kan ik begrijpen waarom ze dat
niet gedaan hebben. Verder viel me ergens op dat bij twee panels de tekst was verwisseld, en achterop een van de latere delen staat een toch vrij concrete synopsis van een stuk verhaal wat toch aanmerkelijk anders verloopt. Slordig, maar niet heel storend.
Maar goed, al met al toch erg van genoten, zonder meer een van de beste manga die ik gelezen heb. Wat het des te spijtiger maakt dat maar zo weinig van Adachi's werk een Engelstalige uitgave heeft gekregen. Wellicht moet ik dan toch m'n Frans maar eens gaan bijschaven....of toch maar Japans gaan leren?
Overigens, ik heb vandaag dan ook maar weer
The Way of the House Husband eens opgepakt, wellicht geeft dat een indicatie waar ongeveer ik inmiddels bij
Touch aanbeland ben?