Als ik gewoon in een winkel wat aan het bladeren ben, dan spelen covers toch wel een belangrijke rol, je kan immers niet van alles de achterkant gaan lezen, of er beginnen bladeren, dus dan is een cover hetgene dat bepaalt of je het eens beter wilt bekijken of gewoon links laat liggen (in combinatie met de titel oa). Als je online koopt dan is die invloed inderdaad al een hééél stuk kleiner.
Ik denk dat dit (voor mij toch) sterk afhankelijk is van de tekenstijl. Zo heb ik Deadman Wonderland bijna uitsluitend gekocht voor de covers (zijn niet echt speciale, maar toch, ze waren juist goed voor mij). Maar daar tegenover staat dat ik de NL Glénat covers van Hoshin Engi toch wel veruit de lelijkste vind van mijn collectie, die zien er gewoon zo amateuristisch uit, maar dat ligt niet alleen aan de tekeningen. Bij zo'n layout speelt voor mij persoonlijk de plaatsing van de titels, en het lettertype/kleurgebruik een belangrijke rol (eigenlijk altijd, maar dan nog meer), die kunnen ervoor zorgen dat het ofwel een heel geslaagde cover is of juist een heel lelijke.MrXarnus wrote: Mijn favoriete covers zijn die met een witte achtergrond en slechts 1 personage erop. Ik vindt dat het er zo stijlvol uitziet.
Wat ik ook best lelijk vind zijn die kaders die oa bij One Piece worden gebruikt, dan vaak nog eens in de lelijkste kleuren, maar misschien dat dat doelgroepsgewijs wel doeltreffend is.
Verder denk ik dat een goede cover best afhankelijk is van de doelgroep (zoals velen hier al aanhaalden). Wat Casterman bijvoorbeeld doet met de Taniguchi's, ik vindt het nu niet allermooiste covers, maar ze passen wel goed bij de wat meer ingetogen stijl van Taniguchi en bij het doelpubliek van toch wat oudere lezers.
Ik zie wel graag covers met gewoon over de volledige cover een tekening (en dan nog liefst als het doorloopt over de rug naar de achterkant), maar dan moeten het natuurlijk wel goede tekeningen zijn. Maar ik denk dat een van mijn favoriete covers toch wel die van de Dark Horse Lady Snowblood's zijn. Het contrast van het zwart en het geel, dan die zalige tekeningen ervoor. En hoe de tekst echt deel uitmaakt van het geheel en niet gewoon een blokje bovenaan is en in een deftig lettertype is. Bovendien behouden ze toch een zeker retro gevoel zonder er oubollig uit te zien.
Voor mij maakt het dus ook niet uit dat ze de covers veranderen, op de voorwaarde dat ze er beter uitzien na de verandering natuurlijk.
Plus natuurlijk dat hij op het einde van de scene doodleuk een nieuwe sigaret opsteekt waar niemand op gelet heeft.)
)
